Verziekt

Hoofdstuk 17

We zijn bij het strand, en ik lig in het water te dobberen.
Opeens voel ik 2 handen om mijn middel, en dan kijk ik in de mooie, bruine ogen van Dylan.
Ik ga recht op staan in het water en ik druk mijn lippen tegen de zijne.
Wat ben je mooi, fluistert hij.
Ik bloos.
Dankje, zeg ik zacht.
We zitten op het strand, en ik heb mijn hoofd tegen zijn schouder gelegd.
We kijken naar de zon die langzaam onder gaat.
Ik denk aan de uitslag die ik ga krijgen, en dan rolt er een traan over mijn wang.
Het komt goed, zegt Dylan alsof hij mijn gedachten kan lezen.
Maar vanavond gaan we hier niet aan denken! zegt hij en hij drukt zijn lippen tegen de mijne.
Hij slaat zijn armen om mijn middel, zodat ik nog dichter tegen hem aanzit.
Ik sla mijn armen om hem heen, en dan ga ik tegen hem aanliggen.
zo val ik langzaam in slaap.

Pov. Dylan:
Een tijdje later merk ik dat Puck ligt te slapen, en ik druk zachtjes een kus op haar voorhoofd.
Zelf ben ik ook zenuwachtig voor de uitslag, maar dat wil ik haar niet laten merken.
Wat gebeurt er als de uitslag negatief is? houd het pesten dan op?
ik schud mijn hoofd, net alsof ik die gedachten weg schud.
Ik ga zelf ook liggen, en dan val ik in slaap.
Ik heb niet lang geslapen, want ik werd wakker van het geluid van mijn mobiel.
"Hallo, met Dylan?"
"Hoi, met mam."
"Wat is er?"
"jij en Puck moeten naar huis komen."
"Waarom?"
"De dokter heeft gebeld."
er gaat een koude rilling door mij heen en ik krijg een naar voorgevoel.
"En?"
"nou...ehm... het is een tumor."
Meer hoor ik niet, want de telefoon is uit mijn handen gevallen.
Laat dit een droom zijn, denk ik.
Maar ik weet dat dit de realiteit is...

Heyy allemaal!
sorry sorry sorry dat ik zo lang niet meer geschreven heb!
ik krijg namelijk een toetsweek, dus ik kan deze week ook bijna niet schrijven.
Ik ga na de toetsweek alles weer inhalen!
ik hoop dat jullie het begrijpen.
Love you all!
xxx