Verziekt

Hoofdstuk 22

Pov. Puck:
het laatste wat ik nog weet, is dat Dylan me een kus op mijn voorhoofd gaf voordat ik in een diepe slaap viel...
ik word wakker in een witte kamer, waar ben ik??
dan komt alles weer terug.
De ambulance... mijn moeder... Dylan...
Ik kijk opzij en dan zie ik Dylan daar zitten, en een glimlach siert zijn lippen.
Hij drukt zijn lippen op die van mij, en ik sla mijn armen om zijn nek.
Hij gaat langzaam met zijn hand onder mijn shirt, en een warme golf stroomt door mijn lichaam.
Ik heb dit zo gemist, denk ik bij mezelf.
Maar dan gaat de deur open...
Snel gaat Dylan van me af, en dan zie ik Maya staan met een grote glimlach op haar gezicht.
Ik bloos, en ik keer snel mijn hoofd af.
Ik zie dat Dylan het zelfde doet.
Zonder iets te zeggen loopt Maya op me af en ze trekt me in een knuffel.
ik voel dat er tranen op mijn schouders vallen, en dan kan ik me niet meer inhouden.
De tranen stromen over mijn wangen, alle ellende komt eruit.
Zo zitten we zwijgend, totdat
Maya zich los maakt uit onze knuffel.
Ze kijkt me aan, en dan schieten we beide in de lach.
Ik weet niet of het door de spanning komt, maar het maakt me nu niks uit.
Fijn dat je nog kan lachen, zegt ze zacht.
De rest van de middag zitten we te kletsen, spelletjes te spelen en te lachen.
Voor heel even waren mijn zorgen vergeten.
'S Avonds toen Maya en Dylan al weg waren, kreeg ik een appje:

lydia: hey

Ik: hey

Lydia: ik vind het zo rot voor je. ik weet dat het niks helpt, maar het spijt me.

Raar, denk ik bij mezelf.
Waarom zoekt ze nu opeens contact?

ik: waarvoor?

Lydia: dat ik nooit voor je ben opgekomen, toen je zo gepest werd.

Ik: het geeft niet.

Lydia: ik vind het gwn zo'n rotstreek van hun!

ik: ja, klopt.

Lydia: en ik vind het ook zo rot voor jou!

ik: hbj?

Lydia: nou dat jij nou juist... jeweetwel hebt.

ik: ja...

Lydia: als je iets kwijt wil, kan je altijd naar mij toe komen! Ik ben er voor je!

ik: oke dankje, Ik ga nu slapen.

Lydia: okey, doeg!

Ik: bye

~Laatst gezien om 22:17~

Ik weet niet hoe het komt, maar ik vertrouw het niet helemaal...