Verziekt

Hoofdstuk 25

Ik lig te woelen in mijn bed, en ik kan maar niet in slaap komen.
Ik maak me nog steeds zorgen.
Wat als Dylan me wel verlaat?
ik kijk naar hem, hoe hij naast me ligt.
En opeens rolt er een traan over mijn wang...
Dylan opent zijn ogen, en kijkt mij aan.
Hij gaat rechtop zitten en neemt me in zijn armen.
Ik kruip dicht tegen hem aan en snuif zijn geur op.
"Het komt goed" stelt hij mij gerust.
"Nee, dat is het niet..."
"Ik zal je nooit verlaten..."
Alsof hij mijn gedachten kan lezen.
Ik ga tegen hem aan liggen, en al snel val ik in slaap...
De volgende ochtend, zijn ze alles aan het klaarzetten voor de chemo.
Je denkt nu vast, waarom zijn ze niet direct begonnen met de chemo?
nou, ik heb 2 tumoren die allebei klein zijn.
Daarom was ik geen spoedgeval.
Niet dat ik er niet dood aan kan gaan...
Best gek eigenlijk, ik dacht meer aan Dylan dan aan dat ik misschien dood ga...
Er word op de deur geklopt, en een zuster doet open.
Ik zie daar een man staan, maar niet zomaar een man: mijn vader.
Pap! zeg ik enthousiast, en ik trek hem in een knuffel.
Ik zie dat er tranen in zijn ogen staan, en zelf moet ik ook huilen.
Hij maakt zich los, en loopt naar Dylan.
Wees goed voor mijn dochter!
Zegt hij, en hij knipoogt naar hem.
Zal ik doen, zegt Dylan en hij knikt.
Mevrouw lepelaar, we zijn klaar.
De zuster pakt een naald, en steekt hem langzaam in mijn vel.ze sluit het aan de chemo aan, en zet het apparaat aan.
Ze legt me nog wat dingen uit, en verlaat dan de kamer.
Dus ik moet ook een sonde...
Ik ga liggen, en voel dat ik moet spugen.
Snel pak ik de bak, maar gelukkig trekt het weer weg.
Mijn hoofd word zwaar, en ik ga liggen.
Het laatste wat ik zie, is dat Dylan mijn hand pakt voordat het zwart word voor mijn ogen...

Hee allemaal!
saaaaiii, i know.
En kort.
Maar het word beter, promise!
xxx