"Ve ateş kül oluncaya dek yanmaya devam etti. Su ise buhar olacağını bilmesine rağmen savaşından vazgeçmedi.''
Masal on sekiz yaşını doldurduğunda kaldığı yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmıştı. Bu arada eski yurt müdürü tarafından ona İstanbul'da b...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Merhaba. Bugün günlerden 4 Mayıs. Masal'ın ölümünün ikinci yıldönümü. Bu bölüm bir de onun bakış açısından onun ölümünü okuyun istedim. Uzun uzun yorumlar yapıp beni mutlu etmeyi unutmayın lütfen.
Ve son kez hatırlatma yapayım. Bu cumartesi, yani 7 mayısta İstanbul, Ümraniye'de bulunan Meydan İstanbul AVM'de saat iki civarı bir imzamız olacak. Nezih Kırtasiye de gerçekleşecek olan imzamız için şimdiden çok sabırsızım.
Hemen ardından 8 Mayıs pazar günü Eskişehir Kitap Fuarı'nda olacağım. Saat iki ile dört arası beni ziyaret etmeyi unutmayın.
Soranlar için de 15 Mayıs Pazar günü saat iki ile dört arası Kocaeli Fuarı'nda olacağım. Ama bunun duyurusunu ayrı olarak yapacağım. O gün ilk fuarım ve Yaramaz Çocuk'un neredeyse kitap olalı birinci yılı dolduğu için etkinliklerimiz olabilir.
Kocaman kocaman sarılalım imzalarımızda. Beni yalnız bırakmayın. :* :)
***
Hala Facebook'taki Yaramaz Çocuk-Wattpad grubuna katılmadıysanız bugün gruba katılmak için güzel bir gün. :)
***
Cem Adrian - Bir Melek Ölürken
Cem Adrian - Sen Yağmurları Sevdiğinde
Cem Adrian - Masal'ın Son Şarkısı
04.05.2014
MASAL
Bir varmış bir yokmuş diye başlar bütün masallar, gerçeklerinse öyle bir lüksü yoktur; çat kapı gelirler, ne olduğu anlaşılmaz çoğu zaman; aniden yüze atılan bir tokat gibi...
Anne ve babamın ölüm haberini aldığım gün benim inandığım, mutlu sonla biten masalların aksine bir umut ışığı doğmamış, ölüm aniden gelmiş; onların hayata dair yeni bir şansları olmamıştı. Kaburgaları ezilen annemin, kaza ekipleri onları bulana kadar yaşadığını ve yaşadığı her bir saniye boyunca çığlık çığlığa acısını bağırmak istediğini ama buna bile gücünün yetemediğini biliyordum. Önce büyük ihtimalle derisi soğuyup ardından tenindeki kan çekilmişti; iç kanama yavaş yavaş onun canını alırken en zoru onun için hiç şüphesiz kaza anında ölen babamın cansız bedenini izlemek olmuştu.
İnsan her şeye dayanırdı da sevdiğinin ölümünü görmeye nasıl katlanırdı? Allah'tan tek isteğim Rüzgar'ın acısını bana yaşatmamasıydı. İnsan o şekilde nasıl yaşardı ki? Onun olmadığı bir dünyada nefes alamazdım ben.
Gözyaşlarım gözlerime işkence yaparken güçlü durmak istedim ama şu noktada, başıma dayanmış soğuk metal tenimi her okşadığında yapacak çok bir şey bulamadım. Oldukça geniş bir depoda, sekiz tane bölmenin bulunduğu tamamen beyaz duvarlardan ve büyük aynalardan başka hiçbir şeyi göremediğim bir yerdeydik, içerden Berke'ye yardım eden adamlarının sesleri geliyordu ama tam olarak ne yapmak istediklerini bilmiyordum. Hıçkırıklarımı yutmak için dudaklarımı birbirine her bastırdığımda Berke'nin elleri sıkılaşıyor ve canım acıyordu.
