Uncensored (on indefinite hiatus, read at your own risk.)

u n c n s r d 25

u n c n s r d 25

"Para siyang tigreng nagbabalatkayo bilang tupa."

Akala ko sa chandelier sa condo nila Unica lang ako mai-intimidate. Oo na, ako na. Ako nang walang muwang na mahirap. Sino bang normal na electrical engineering student ang makakakita ng chandelier sa araw-araw na ginawa ng Diyos? Alam kong hindi ako 'yon. Chandelier pa lang sa lobby ng condo nila Unica. . .intimidated na ako.

Paano pa kaya. . . paano pa kaya kung pag-angat ng tingin, ilang chandelier ang nakasabit sa kisame na para bang mga araw na nagkikislapan sa itaas? Halos magkaroon na ako ng stiff neck kakatingin sa maliliit na kumikinang sa bawat ilaw. Alam kong electrical engineering student ako – baka isang araw, gumawa ako ng ganito, o mag-ayos ng ganito – pero iba ngayon. Hindi ako estudyante ngayon. Wala ako sa eskwelahan, hindi rin ako nagtatrabaho.

Sabi ni ate Nena, kasambahay ni Unica, "You act layk a guest, okeh? Nohmal, okeh? Wait por us at duh venue." Pero paano ako aakto bilang normal na guest kung. . . ganito kagarbo ang nangyayari ngayon? Halos lahat ng tao nakadamit nang maayos –hindi, hindi halos – lahat mismo, nakadamit ng maayos. Kahit 'yong mga waiter at waitress, nakaayos din sila – suit and tie – long dress at nakapusod na buhok. Kung hindi lang sila pare-parehas na kulay brown na damit at may SOFITEL MANILA na nakasulat sa may dibdib, iisipin kong kasama sila sa mga normal na guest.

At paano naman ako magiging normal na guest kung para akong table cloth (mas maganda pa nga ata ang table cloth sa handaang to) dahil sa red checkered na polo ko. Gustong-gusto ko na ngang alisin ang polo ko dahil agaw pansin kaso mas magmumukhang agaw pansin kung naka-hubad ako pantaas.

Mukhang wala rin namang pakialam ang iba – well, pwera sa ibang bata na tinuro ako sa mga magulang siguro nila tapos tititigan lang ako ng magulang, goods na.

Nakng, nasaan na ba si Unica?

Pwede naman akong umalis at umuwi na lang kahit hindi na ako ihatid sa Bulacan, pupunta na lang ako sa apartment kahit nandoon si Gio na nangungulila sa babae. . .kaso sinabihan din ako ni Ate Nena tungkol doon. "No, no, no – you kennat be. Yoh wanna be guilty? No, no, boy. Lady Valentine doezn't want tha' okeh? Yoh staah put. Nicz hirr will save yoh, righ' Nicz?" Tumingin kami kay Unica na nakaupo lang sa kamang parang ilang beses plinantsa sa sobrang straight ng sheet.

Ang tanging ginawa lang niya? Ngumisi siya at sinabing, "Asa ka pa."

Atsaka pansin ko ring maraming gwardyang nakabantay sa bawat exit at entrance ng lugar. Bawat sulok, mayroon din. At may mga palakad-palakad. Kung hindi lang mukhang mayayaman ang nandito, iniisip kong baka preso 'tong mga 'to at nasa kulungan pala kami kaya binabantayan ng mga gwardya.

Pwede rin namang ako 'yong preso, o yong suspect, kasi kanina pa ako tinititigan ng dalawang gwardya sa may kanan ko. Kaunting kibot ko lang, humaharap na sila agad sa akin. Para bang takot na takot.

Kung normal na araw ito, baka natakot na rin ako.

Pero hindi ito normal na araw, lahat ng nangyayari ngayon ay hindi ko normal – pero maaaring, ito ang normal niya. Ng babaeng gangster na 'yon.

Nakatambay lang ako sa gilid, sa may mga pagkain. Nagtataka na nga siguro 'yong mga worker kung sino 'yong lalaking nakasalamin, naka-red checkered polo shirt na nakatayo sa may mga pagkain. Hindi naman ako mukhang magnanakaw ng pagkain – kahit na parang masarap lantakan 'yong mga 'yon. Kaso hindi, nakatitig sa akin 'yong dalawang gwardya, tapos mahal ko pa ang buhay ko.

At baka panaginip lang ito – lucid dreaming. Sabi ni Sandy, minsan daw nag-lucid dream siya at parang totoo talaga 'yong mga nangyari. Mahahawakan na nga raw sana niya 'yong hinaharap ni Liza Soberano kaso ginising siya ng nanay niya. Nang tanungin namin ba't sa dami pa ng pagpapantasyahan, 'yong bata pang si Liza Soberano – sinabihan lang niya kami ng, 'kanya-kanyang taste lang 'yan."