ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ 2

Ρομαντικη βραδιά

Ο παγωμένος αέρας μπαίνει ύπουλα απο το μικρό άνοιγμα στο παράθυρο,  τα μακριά μαλλια μου παρασύρονται από τον αέρα και χαϊδεύουν απαλά τους γυμνούς ώμους μου.  Νιωθω ακομα στα χείλη μου την γεύση του..  Τα χέρια του να με κρατούν...  Αφήνω το βλέμμα μου να ταξιδέψει εξω απο το παράθυρο και το μυαλό μου να σκεφτεί ελεύθερα καθως τα ματια μου αντικρίζουν ενα μυστηριώδες σκοτεινό τοπίο που καποια στιγμη θα ήθελα να εξερευνήσω μαζι του...  Να περπατήσουμε χερι χερι στο σκοτεινό δάσος κρατώντας ενα φαναράκι... Και να μου λεει τις δικες του ιστορίες...

-κρυώνεις κορίτσι μου;  ρωτάει με βαθια φωνη καθως χαμηλώνει την ταχύτητα

-οχι μια χαρα ειμαι απαντώ χαμογελαστή... Και εκείνος ξανα γυρίζει το βλέμμα του στο τιμόνι

Καθώς ο δρομος είναι δύσβατος και το αμαξι κινείται αργά παρατηρώ πως το βλέμμα του πέφτει πανω στο στήθος μου μεσα απο τον καθρέπτη και τα χείλη του σχηματίζουν μια καμπυλότητα γραμμή , αμέσως νιώθω μια φούντοση στα μάγουλα μου και μαλλον τωρα μοιάζω με το κόκκινο φορεμα μου...
Το αμάξι σταμάτησε απότομα και το σωμα μου τρανταχτηκε,  ο Μάνος βγηκε σαν θηρίο απο το αμάξι χτυπώντας πισω του την πόρτα και άρχισε να φωνάζει με βαριά φωνη,  δεν καταλάβαινα τι ακριβώς ελεγε αλλα φαινόταν νευριασμένος.  Το στήθος του είχε φουσκώσει και το πουκάμισό  ειχε κολλήσει πανω του. Βγηκα κι' εγω αργα αργα απο το αμαξι και τον πλησίασα...

-τι έγινε;  Ρώτησα και εκείνος γύρισε το βλέμμα του απότομα πανω μου

-έσκασε το λάστιχο..  Είπε ξεφυσοντας και έσκυψε κατω για να δει καλύτερα

- θα πρέπει να αφήσουμε το αμαξι εδω.. Δεν ειναι μακριά το μερος που θελω να σε παω.. Ειπε καθως τιναζε τα χέρια του για να καθαρίσουν

-ένταξη λιγο περπάτημα δεν πειράζει,  θα χαρώ να κάνουμε μια βόλτα μαζι μεσα στο σκοτάδι αποκρίθηκα με λεπτή φωνή..

Ο Μάνος σηκώθηκε και προς έκπληξη μου με σήκωσε στην αγκαλιά του

-δεν θα περπατήσεις!  Διέταξε αυστηρά
-γιατι;  Ρώτησα μεσα απο τα γέλια μου
-γιατι το λεει ο άνδρας σου!  Δεν σέβεσαι την αποψη μου;  ειπε με σαρκαστικό ύφος
-ετσι οπως το θέτεις... Αφησα ενα υπονοούμενο γυρω απο την πρόταση να εννοειθει...

Συνεχίσαμε με το απαλο αεράκι να χτυπά τα λευκά πρόσωπα μας , ο Μάνος με κρατούσε σφικτά στην αγκαλιά του καθως ένιωθα μεσα απο το μαύρο λεπτό πουκάμισο του τους μύες του να σκληραίνουν και να δημιουργούν ενα μικρό εξόγκωμα στην περιοχή του στήθους και των μπρατσων.  Ένιωθα τοσο καλα προστατευμένη μεσα στην μεγάλη αγκαλιά του,  δίπλα του φάνταζα μικροσκοπική ενω το κόκκινο  φόρεμα μου σε συνδιασμό με τα μαυρα του ρούχα  δημιουργούσαν ενα αόρατο πάθος... Μια κρυφή φαντασίωση στο ισως πονηρό μυαλό μου..  Μπορώ να νιώσω την ανασα του σε καθε εισπνοή και εκπνοή,  ειναι βαθιά ήρεμη και ρυθμική.  Το βάδισμα του βαρύ και σταθερό χωρις να χάνει βημα,  απόλυτα σίγουρο για τον ανδρισμό του..  Για λιγο συγκεντρώθηκα στους μυστικούς ήχους της νύχτας καθως προχωρούσαμε μεσα απο τα σκοτεινά σοκάκια.. Μπορεις να ακούσεις την σιωπή..  Ειναι αθόρυβη μα εχει να σου πει πολλα... Απ' τα αριστερά μου ακουω μια απομακρινσμενη γυναικεία φωνη ενω απ'δεξια σιγα σιγα δυναμώνει ο ήχος μιας απαλης μουσικής...