ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ 2

εκκρεμότητες απο το παρελθόν

Ο αισθησιακος μας χορός εχει πλέον τελειώσει και το κορμί της βρίσκεται ξανα καθισμένο στην απαλή καρέκλα,  νιωθω μια μικρή αδιαθεσία να με διαπερνά αλλα δεν θέλω να χαλάσω το υπέροχο κλίμα μας ουτε και να προβληματισω το κοριτσάκι μου.. 

-επιστρέφω σε λιγο ανακοίνωσα ολοκληρώνοντας βιαστικά την προταση μου και εκείνη έγνεψε καταφατικά.. Ειχα ξανα έρθει σε αυτο το μαγαζί πιο παλιά οπότε δεν θα ηταν για εμένα δύσκολο να βρω την τουαλέτα ωστε να ρίξω λιγο νερο στο παγωμένο πρόσωπο μου.  Άρχισα να πλησιάζω την τουαλέτα και καθώς έβγαιναν διάφορες γυναίκες απο την δικη τους προς έκπληξη μου παρατήρησα νοερά πως με κοιτάζουν με μια απορία σχηματισμενη στο πρόσωπο τους..  Μαλλον ειμαι πολυ πιο ατονος απο οσο φαντάζομαι..  Άνοιξα την βαριά σιδερένια πόρτα και την ξανα έκλεισα πισω μου..  Ο χωρος φωτιζοταν απο μερικα Κίτρινα λαμπάκια κρυμμένα πίσω απο τους αστραυτερους καθρέπτες,  τα σκούρα πλακάκια χάριζαν μια ελαφριά λάμψη στο χώρο,  ανοιξα κι'άλλο το πουκάμισο μου που πλέον ένιωθα να με πνίγει έντονα και σήκωσα βιαστικά τα μανίκια , η ανασα μου ειχε αρχίσει να βαρενει και το νερο έπεφτε χωρις ελεος στο πρόσωπο μου χωρίς ομως να κανει καλύτερα την Κατάσταση ... Περνώ βαθιές ανάσες με κλειστά τα μάτια ενω εχω αφήσει την βρύση να τρέχει.. Ακουω γυναικεία βήματα εξω απο την πόρτα και τοτε ανοίγω τα ματια μου και αντικρίζω μια μαύρη σκια η οποία ανήκε σε καποια.. Να στέκει εξω απ' την πόρτα,  παύω να δινω σημασια σε μια άγνωστη σκια και ξεπλενω ξανα το πρόσωπο μου με νερο,  με τις παλάμες αγγίζω τα δυο ακρα τις βρύσης και σκύβω το κεφάλι μου κατω απο το υψος του καθρέπτη μένω εκει σε αυτη την στάση για μερικα λεπτά ώσπου νιώθω ενα απαλό άγγιγμα στον αριστερό μου ώμο,  δεν σηκώνω αμεσως το βλέμμα μου παρα κλέβω μια ματιά κατω απο τα ποδια μου.. Δεν την γνωρίζω αυτην την γυναίκα..  Σηκώνω αργά αργά το απαθες βλέμμα μου και αντικρίζω ενα πρόσωπο τελικά.. Που γνώριζα... 

Εντελώς αυταρχικά βγάζω μια κραυγή μίσους συλλαβήζοντας
-τι κανείς εσύ εδω;  για μερικά λεπτά εισπράττω μια ειρωνική σιγή κια ύστερα ξεχειλίζει απο μισος το κόκκινο χαμόγελο της...

-Δεν μπορώ να σε ξεπεράσω βλέπεις..  Λεει γλυφωντας το εσωτερικό του στόματος της ενω εγω θυμώνω ακομη πιο πολυ μαζι της...

-Δεν με πιστεύεις;  λεει ξανα πλησιάζοντας με ακόμη περισότερο.. Ματια κενά χωρις κανένα συναίσθημα , με θαμπό χρώμα χωρις καμια αλήθεια μεσα τους..