ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ 2

Τι θελεις;

Μεσα σε αυτην την πολύ όμορφη βραδιά το παρελθόν βρέθηκε ξανα μπροστά μου και προσπάθησε να πάρει μακριά μου οτι αγαπώ..  Ισως να φταίω και εγώ ο ίδιος που δεν παγίδευσα το παρελθόν μου μεσα σε ενα παλιό μπαούλο και δεν το αφησα να σαπίσει μεσα σε ενα  υπόγειο με μουχλιασμενους τοίχους,  χωρις να μπορεί να το βρεί καθόλου φως,  ουτε μια μικρή ακτίνα απο τον ζεστό ήλιο ουτε καν μια μικρή φλόγα απο κάποια φωτιά που σιγοκαίει.  Αντί αυτού διέφυγε απ' την προσοχή μου και τωρα είναι πάλι εδω και προσπαθει να με παρει  κοντά του..

-Μάνο;  που πας;  άκουσα νοερα την γλυκιά φωνή της και οταν τελικά καταφερα να ξεφύγω απο τον εσωτερικό μονόλογο μου διαπίστωσα πως ειχα περάσει το σπιτι μας ισα με είκοσι μέτρα

-έχεις δίκιο κοριτσάκι μου συγγνώμη ειπα με ήρεμη φωνή

-δεν στο ειπα για να μου ζητήσεις συγγνώμη,  παρα μονο γιατι ειναι αδιέξοδος μπροστά μας..  Ουτε αυτο δεν μπορούσα να δω ο βλάκας με το θολωμένο μου μυαλό

-δεν το ειχα παρατηρήσει..  Ευτυχώς εισαι εσύ δίπλα μου.. Ειπα και αφησα για λιγο το τιμόνι ωστε να αγγίξω το πρόσωπο της,  λιγο να με ηρεμήσει να ησυχάσει την ταραγμένη μου καρδιά..  Ενα έντονο τρεμουλιασμα διαπερνά ολο μου το κορμί φτάνοντας ως τα άκρα μου,  τα απαλά μαλλιά της ακολουθούν αυτο το τρεμουλιασμα και εγω τα σφίγγω μεσα στην παλάμη μου,  σιγα σιγα το σωμα της πέφτει πανω στο στήθος μου γεμίζοντας με ασφάλεια και δύναμη την καρδια μου, τα χερια μου τυλίγονται γυρω απο την μεση της και τα ματια μου βουρκωνουν αργα αργα. Νιωθω την γεύση του σιδήρου μεσα στο στόμα μου απο το αιμα,  τα ούλα μου εχουν ματώσει σε μια προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυα μου να μην τα δεί,  να μην στεναχωρηθεί,  να μην πικραθει..  Μια διαφανή στάλα φεύγει απο τα μάτια μου κυλάει απαλά στα μάγουλα μου φτάνει ως το μούσι μου και ύστερα πέφτει στο πρόσωπο της γαλήνια και χάνεται.  Το βλέμμα της γυρίζει πανω μου σαν να με ρωτάει τι συμβαίνει;  μα είμαι δειλός για να παραδεχτώ πως τα μάτια μου δακρύζουν και τρέμω στην ιδέα μηπως την χασω.. Να της πω πως φοβάμαι να την κοιτάξω στα μάτια πλέον γιατί κάποτε θα τα χάσω.. Το ξέρω! 

-σώπασε κοριτσάκι μου!  Σώπασε και πάμε στο σπιτικό μας ηταν κουραστική μερα.. Ψιθύρισα στο μικροσκοπικό αυτί της που καλύπτονταν απο μερικές τούφες που άφηναν ενα ευχάριστο άρωμα οσο τις πλησίαζες.
Γύρισα το ταραγμένο βλέμμα μου λιγάκι εξω απο το παράθυρο του αυτοκινήτου ολα έμοιαζαν τοσο σκοτεινά και άψυχα δέντρα το ενα δίπλα στο αλλο τοσο ψηλά και τρομακτικά,  το φεγγάρι το ειχαν καλύψει μερικά σύννεφα και είχε χάσει ενα μερος του φωτισμού του. Το απαλό χεράκι της προσπαθούσε να με ηρεμήσει άγγιζε με ήρεμες κινήσεις το στήθος μου ..την καρδιά μου σαν με άγγιζε η γη χανόταν κάτω απο τα πόδια μού..  <<αυτή πρέπει να γινει δικιά μου!  >> γύριζαν αυτες οι λέξεις στο μυαλό μου μια προς μια ετσι ακριβώς όπως τις ειχα σκεφτεί τότε..  Την πρώτη φορά που κοίταξα τα μάτια της.. Τα χείλη της.. Το κορμί της και την ψυχή της..
Επικρατεί για αρκετή ώρα σιωπή γυρω μας και εκείνη αρχίζει να πέφτει στο στήθος μου για να κοιμηθεί δεν την κρατούν αλλο τα μάτια της...  Ύστερα απο λίγο αποκοιμιέται και εγω μένω εκει και της χαϊδεύω τα μαλλιά οταν ξαφνικά παρατηρώ μια περίεργη σκιά να κινείτε λιγο πιο πίσω απο το αμάξι αισθάνομαι την απειλή και κατεβάζω τα σώματα μας πιο χαμηλά στα καθίσματα,  μερικά λεπτά αγωνίας ακόμη ώσπου ακούγεται τελικά ο βαρύς πυροβολισμός..  Ο αριστερός καθρέφτης απο τον οποίο κοίταζα είναι πλέον κομμάτια.. Αλλα δεν τους φοβάμαι.. Χαμηλωνω εντελώς το σωμα της στο κάθισμα οσο πιο απαλά μπορώ, αρπάζω το δικό μου όπλο απο το ντουλαπάκι και οπλιζω...

😊Γεια σας!!  Ξερω εχω καιρό να γραψω και αυτο είναι μικρό κεφάλαιο.. Αλλα προς το παρόν ας διαβάσουμε αυτό και θα είναι σύντομα κοντα μας και η συνέχεια!!  😊😘καληνύχτα σας!!