ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ 2

Το καλυτερο δωρο

   Τα πλούσια αρώματα του δάσους μπαίνουν απαλά στα ρουθούνια μας καθώς κινείται το αμάξι, μερικές ακτίνες του ήλιου που χτυπούν κάπου κάπου τα ανοιχτόχρωμα πρόσωπα μας ζεσταίνουν το δέρμα μας. Με την γωνία του ματιού μου βλέπω τα απαλά και μυρωδάτα μαλλιά της να ανεμίζουν,  να ακολουθούν την πορεία του ανέμου τοσο αρμονικά που δεν μπορώ να της αντισταθώ άλλο. Την αρπάζω ξαφνικά και έτσι στα γρήγορα αφήνω ενα φιλί πάνω στα απαλά της χείλη ίντα να ναι αυτό που με τρελενει;  η γεύση της;  το χτυποκαρδι μου σαν την την φιλώ;  ή μήπως ο έρωτας μου για αυτην την γλυκιά ύπαρξη; 

-καλημερίζω την όμορφη κυρά!  Λέει ο Σήφης καθώς περπατάει αργά αργά προς το μέρος μας
-καλημέρα αδερφέ μου πως είσαι; 
-όλα καλά! Ολα καλά κοπιάστε να φάμε έχει κάνει ετοιμασίες η κυρά μου!
-ε λίγο φαγάκι δεν θα με πείραζε... Μιας και δεν πρόλαβα να φάω πρωινό..
-και έφαγες το μούσι σου απο ότι βλέπω!  Λεει ο Σήφης με πολύ σαρκαστικό ύφος και εγω απαξιω να απαντήσω,  έτσι προχωράμε μεσα στο σπίτι και φτάνουμε στο τραπέζι αμίλητοι.

<<μπαμπα>> αυτη η χαριτωμένη γλυκιά λεπτή φωνούλα χαϊδεύει τώρα τα αυτιά μου,  ενα ζεστό φιλάκι στο μάγουλο και μια μεγάλη αγκαλιά είναι το καλύτερο δώρο απο την κορούλα μου!

-την μαμα;  δεν θα την χαιρετήσεις ατιμουλα;  λεω στην κόρη μου και εκείνη με κοιτάζει με ενα παιχνιδιάρικο χαμόγελο και κατευθύνεται αμέσως στην μητέρα της. Στέκομαι για λίγο και χαζεύω τα δύο μου κοριτσάκια,  τις δυο πηγές της ζωής μου..  Θυμάμαι που πριν απο κάμποσο καιρό ήταν μονάχα μια και τώρα εχω μπροστά μου δυο,  χαίρομαι τόσο πολύ που η αγάπη της ζωής μου μου έκανε ενα τόσο γενναιόδωρο δώρο... Την κόρη μας.

  Η ώρα πέρασε γρήγορα με την παρέα του Σήφη και της Αγάπης,  κοντεύει σούρουπο,  η αγαπημένη μου ώρα που ο ουρανός παίρνει το βαθύ πορτοκαλί χρώμα και τα πουλιά γίνονται μαύρες σκιές που πετούν απο μπροστά του. Τα παιδιά κουράστηκαν απο το παιχνίδι και κοιμήθηκαν μαζί στον καναπέ λιγο πιο δίπλα απο εμάς,  πιάνω απο την λεπτόκαμμένη μέση της την γυναίκα μου και την οδηγώ έξω στην αυλή χωρίς κανείς μας να βγάζει μιλιά,  με ακολουθεί πιστά και την τραβώ μαζι μου να καθήσουμε κάτω και ένω στην αρχή διστάζει λίγο τελικά ενδίδει στο κάλεσμα μου.

-κοριτσάκι μου...  Δεν ξέρεις ποσο ευτυχισμένο με έχεις κάμει ... Κάποτε ειχα μονάχα μιαν αγάπη να προσέξω... Τώρα εχω δύο τρυφερά λουλούδια να αγκαλιάζω,  να φιλώ και να προσέχω. Είπα αυτα τα λόγια μεσα απο την καρδιά μου ακριβώς όπως τα σκεφτόμουν χωρίς να αλλάξω λέξη και εκείνη κουρνιασε στο στήθος μου απαλά,  τους άπλωσα το χερι μου στα απαλά μαλλιά της και άρχισα να την χαϊδεύω.

-και εσύ με έκανες ευτυχισμένη Μανο...  Χωρίς εσένα δεν θα ειχα την κόρη μας!

*****************************

<<Ναι... Τους βλέπω κάθονται στην αυλή αγκαλιά.. Να. Το κάνω; >> Ρώτησα με δυνατή φωνή

<<οχι... Οχι τόσο απλά... Θέλω να παρακολουθείς τις κινήσεις τούς μερα νύχτα!  Και να με ενημερώνεις άκουσες!  ; >>

<<μάλιστα αφεντικό... Οπως επιθυμείς>>

*****************************

Ο ήλιος έπεσε και εμείς κατευθυνόμαστε στο σπιτικό μας τα δύο μου κοριτσάκια κοιμούνται η μια στην αγκαλιά της άλλης, μια τοσο τρυφερή εικόνα που λυγίζει και το πιο σκληρό αρσενικο στόν κοσμο.

*****************************
<<που είναι... Που τα κρύβει... Γαμωτο !!ακούω αμάξι...  εκείνος θα ναι... ας κρυφτώ >>

*****************************

Καθώς μπήκα σπίτι παρατήρησα μια ακαταστασία που δεν θυμάμαι να υπήρχε πρίν την αποχώρηση μας...

Ενα μικρό κεφάλαιο... Τι συμβαίνει πάλι και ο Μάνος βρίσκεται σε δύσκολη θέση;  θα καταλάβει άραγε την απειλή που αναπνέει δίπλα του;  ή θα ξεγελαστει;  σύντομα το επόμενο!! Καλο σας βράδυ!!