ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ 2

Στην εντατική

Δάκρυα κυλούν στα μάγουλα μου καθώς η εικόνα της χάνεται απο τα μάτια μου, όλο μου το κορμί πονάει, είμαι παντού πυροβολιμενος και το αίμα δεν σταματάει να κυλάει προς τα έξω. Σερνομαι μέχρι το σαλόνι για να μπορέσω να πιάσω το τηλέφωνο και να καλεσω βοήθεια ενώ ταυτόχρονα ψάχνω με το βλέμμα μου την Μελίνα...
Δυστυχώς την βρήκα πλημμυρισμένη στο αίμα αλλα αυτήν την φορά δεν είναι το δικό μου αίμα που στάζει στο κορμί της, είναι το δικο της.

-Μελίναα προσπαθώ να φωναξω με όλη μου την δύναμη αλλα δεν ανταποκρίνεται, μάλλον έχει χάσει τις αισθήσεις της... Πρέπει να πάω σε εκείνη. Σερνω για ακόμη μια φορά το κορμί μου στο πάτωμα με όλη την δύναμη που μου έχει απομείνει, καταφέρνω και την πλησιαζω, είναι αναίσθητη! Πιάνω το χέρι της και ξαπλωνω δίπλα της περιμένοντας το ασθενοφόρο να έρθει.

<<είμαι εδώ αγάπη μου, σου κρατώ το χέρι κάνε μου την χάρη σε παρακαλώ μην με αφήσεις... >>

Οι σειρήνες του ασθενοφόρου που κατεύθασε γρήγορα τρυπούσαν τα αυτιά μου και έκαναν τον ήχο να μοιάζει δυνατές κραυγές που φωνάζουν <<βοήθεια. >> Έτσι μου ακουγόταν.. Ομως αναρωτιέμαι μήπως τελικά ειχα δίκιο γι' αυτο.. Μήπως όντως φώναζαν βοήθεια όπως και εγώ τώρα. Τα βλέφαρα μου σφραγίζουν απότομα σαν ενα πατζούρι που κλείνει κάποιος με δύναμη για να γλυτώσει την φασαρία απο τα πιτσιρίκια της γειτονιάς.

.....................

Λευκό είναι το μονο χρώμα που μπορώ να δω τριγύρω μου, λευκά σεντόνια, λευκοί τοίχοι, λευκές καρέκλες και κουρτίνες, ακόμη και το πάτωμα είναι λευκό. Δεν φοράω ρούχα, μονάχα μια ρομπα νοσοκομείου που έχει αρχίσει να ματωνει, μια σταγόνα αίμα εδώ, μια σταγόνα αίμα εκεί, πιάνω τα μαλλιά μου και τα χέρια μου γεμίζουν αίμα,από τα χείλη μου στάζει αίμα και τώρα αρχίζει να ρέει στο πάτωμα, κάθε μου αναπνοή ρίχνει μια ακόμη σταγόνα στο πάτωμα....

-είστε καλα;ρωτάει μια κυρία με λευκά ρούχα γύρω στα σαράντα, έχει τα βαμμένα της μαλλιά πιασμένα πάνω και κλεισμένα σε έναν πράσινο σκούφο απο νάιλον.

-που είναι η γυναίκα μου; Ρωτάω καθώς προσπαθώ να συνελθω απο τον ζωντανό εφιάλτη που είχα πριν λίγο. Τα χείλη της ανοίγουν και κλείνουν ξανά πριν μου απαντήσει, επεξεργάζεται την απάντηση της λόγο της κατάστασης μου.

-που είναι ; Επαναλαμβανω την ερωτηση καθώς η νοσοκόμα απέφυγε να απαντήσει την πρώτη φορά.

-ηρεμήστε κύριε, η κατάσταση σάς χρειάζεται ξεκούραση σας παρακαλώ. Η γυναίκα σάς ενώ είναι στο χειρουργείο... Προσπάθησε να φύγει γρήγορα πριν προλάβω να ρωτησω λεπτομέριες..