ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ 2

Σωπασε...

  Νιώθω τα δάχτυλα μου να πιέζουν ασυνείδητα την παγωμένη σκανδάλη του αψυχου όπλου μου...
Επικρατεί ησυχία μετά τον πυροβολισμό,  μονάχα τα τρομαγμένα φτερουγισματα κάποιων πουλιών που προσπαθούσαν να ηρεμήσουν στις φωλιές τους ανάμεσα στα κλαδιά των ψηλών και πυκνων δένδρων, θα μπορούσε να ακούσει κανείς τώρα.
Με την γωνία του ματιού μου εντοπίζω μια ψηλή σκιά να κινείτε απειλητικά προς το μέρος μου, η πόρτα του αυτοκινήτου είναι διάπλατα ανοιχτή και θα μπορούσε ο κάθε ένας να εισβάλει και να της κάνει κακο...
  Πλησιάζω αργά αργά προς τα εκεί, έχοντας στο νου μου εκείνη την μαύρη σκια που ειδα προ ολίγου να κινείτε ανάμεσα στο σκοτάδι και το λιγοστό φως που χαρίζει και πάλι απόψε το φεγγάρι.
 
  Τα χέρια μου βρίσκονται πάνω στην σκονισμένη οροφή του αυτοκινήτου,  ενω το πρόσωπο μου ακουμπάει επίσης αυτήν την οροφή..  Κάποιος με μεγάλη δύναμη κατάφερε να με σπρώξει και να με ακινητοποιήσει γρήγορα χωρίς να πέσει τίποτα στην αντίληψη μου.  <<θα μπορούσες έστω να το καταλάβεις ότι βρισκόμουν πίσω σου.. >> ακούω μια ανδρική φωνή που δεν είμαι σίγουρος αν γνωρίζω... Δεν απαντώ , παραμένω σιωπηλός και σκέφτομαι ποιές κινήσεις να ακολουθήσω για να βρεθεί εκείνος στην δική μου θέση.
  Οταν τελικά το επιχειρώ ενα όπλο πιέζει την μέση μου με μανία <<ούτε να το σκέφτεσαι... Γονάτισε με χέρια πίσω απο το κεφάλι >> λεει μια σκληρή φωνη επιτακτικά και χωρίς να δω τα πρόσωπα τούς απλώς υπακούω στην εντολή.
  -Μάνο! ακούω την ταραγμένη της φωνή να ουρλιάζει και να σπάει απο τον φόβο , καθώς ακούω την φωνούλα της να βγαίνει ετσι μεσα απο το αδύναμο σώμα της ο θυμός μεσα μου μεγαλώνει,  η ανάσα μου αρχίζει να βαραίνει και σχεδόν μου είναι αδύνατον να ελέγξω τον συσσωρευμένο θυμό μου. Με μία απότομη κίνηση άρπαξα ξανά το όπλο που είχε γλιστρήσει προηγούμενος απο τα χέρια μου,  σηκώθηκα πάνω γεμάτος μίσος και έτοιμος για μάχη.

-ΜΕΛΊΝΑ!  Μπές στο αμάξι γρήγορα και κλείδωσε ακούς;  κλείδωσε και μην ανοίξεις για κανένα λόγο!  Φώναξα δυνατά  βάζοντας γρήγορα την μια λέξη πίσω απο την άλλη , ενω ταυτόχρονα έλεγχα τις κινήσεις της για να βεβαιωθώ ότι κάνει πράξη αυτό που της είπα.

  Καθώς εγώ εχω να αντιμετωπίσω δυο πολύ ψηλούς άνδρες , αλλα οχι υψηλότερους από εμένα παίρνω θάρρος και τρέχω ορμητικά πάνω τους και την τελευταία στιγμή τους ξεγελω κα σκύβω απότομα καθώς εκείνοι πέφτουν στην "παγίδα " μου,  ήταν ένα κόλπο που σκέφτηκα μόλις για να καταφέρω να τους αφοπλίσω.
  Τα σιδερένια και βαριά όπλα τους πέφτουν απότομα στο χώμα και σηκώνουν ενα μικρό κύμα σκόνης,  τα κορμιά τους πέφτουν και αυτά όμως έχουν γρήγορα αντανακλαστικά και έτσι σε λιγότερο απο ενα λεπτό βρίσκονται ξανα όρθιοι μπροστά μου.