ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ 2

Πατρικιές υποσχέσεις

   Νιώθω αυτήν την αίσθηση...  πώς κάτι δεν παει καλά...  υπάρχει ακαταστασία στο σπίτι, κάτι που η Μελίνα δεν θα επέτρεπε ποτέ! Κάποιος ηταν εδώ πριν απο εμας! Οποίος κι αν είναι... ότι και αν θέλει μπροστά του θα με βρεί! Θα προστατεψω τις γυναίκες της ζωής μου ακόμη και αν πρόκειται να πεθάνω. Δεν μια νοιάζει να δώσω τήν ζωή μου για εκείνες,  δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εκείνες και όταν τελικά αφήνω τον εαυτό μού να το φανταστεί νιώθω σαν να πεθαίνω μαζί τούς.

-Μάνο... λέει με βραχνιασμενη την φωνή της η Μελίνα καθώς ανοίγει τα μάτια τής

-σσστ σώπασε μωρό μου τώρα θα βάλω την μικρή μας στο κρεβάτι της και θα πάμε να ξαπλώσουμε είπα ήρεμα στο αυτι της.

Ξάπλωσα σιγα σιγά την κόρη μου στο κρεβάτι της και αναψα το ροζ φωτακι της για να μην φοβάται...  <<μια μερα θα σε κάνω δυνατό κορίτσι που δεν θα φοβάται το σκοτάδι και δε θα χρειάζεται  αυτό το φωτάκι. >>  Χαϊδεψα απαλά τα μαλλιά της και της έδωσα ενα φιλί στο μέτωπο. Προχώρησα στον διάδρομο απο όπου και άκουσα μια πόρτα να κλείνει, έτρεξα αμέσως για να προλάβω αυτόν που κρυβόταν τόση ώρα εδώ και προσπάθησε να φύγει...

Θυμάμαι πως αρπαξα εναν άνδρα γύρω στα τριάντα απο τον ώμο, ψηλό με κάστανα μαλλιά και ψυχρό βλέμμα. Τα χείλη μου βαφτηκαν κόκκινα απο το αίμα και τα χέρια μου πονουσαν απο τις γροθιές που έριχνα στο πρόσωπο αυτού του άνδρα,  οι φωνές μας ακούγονταν δυνατά μέσα στην σιωπή της νύχτας αλλα κανείς δε τόλμησε να ανακατευτεί.

-ποιός είσαι; Ρωτάω καθώς τον εχω αφήσει σχεδόν αναίσθητο απο το ξύλο

-δεν θα σου πώ ποτέ, καλύτερα να συνεχίσεις να με χτυπάς!  Είπε και ύστερα λιποθύμησε.

  Τον κουβάλησα ως το υπόγειο του σπιτιού, του εδεσα τα χέρια πίσω απο την πλάτη και του έβαλα μονωτική ταινία στο στόμα. Αν Κρινώ καλά σε τέσσερις με πέντε ώρες θα εχει ανακτήσει τις αισθήσεις του, μέχρι τότε θα κάνω ενα πολυ κρύο μπάνιο για να μπορέσω να συνελθω...

-Μάνο ; Τι έγινε τι επαθες ; Ρωτάει η Μελίνα ουρλιάζοντας

-τίποτα πήγαινε για ύπνο σε παρακαλώ τα ελέγχω ολα...

-τίποτα δεν ελέγχεις!!  Με ακούς... Τίποτα! 

-Θες να μάθεις λοιπόν τι έγινε; Κάποιος ηταν εδώ και σας προστατεψα!  Είπα αποτομα πλησιάζοντας την γρήγορα,  ένιωθα την ανάσα της να πηγαίνει πολύ γρήγορα και το βλέμμα της έδειχνε φόβο...  Ήμασταν τοσο κοντά που υπο άλλες συνθήκες θα την φιλούσα.

Ξαφνικά ένας έντονος πόνος διαπερνά τον αριστερό μου ώμο και νιώθω κάτι να σκίζει την σάρκα μου ξανά και ξανά...

-Μανοο! Μάνο οχι... Η Μελίνα ουρλιάζει και τρέμει ολόκληρη απο πάνω μου, τα καυτά δάκρυα της πέφτουν στο πρόσωπο μου και νιώθω τον πόνο να απλώνεται σε όλο μου το κορμί, η μπλούζα της εχει αίμα... το δικο μου αίμα.

-σήκω πάνω σιγά σιγά και κάνε βήματα πρός τα πίσω!

-ποιός είσαι ; Τι θέλεις ; Κλαψουριζει

-σκάσε!  Και κάνε οτι σου λέω αν δεν θες να τον σκοτώσω τώρα μπροστά σου και μπροστά στην κόρη σου... Και μετά μάντεψε ποιός έχει σειρά ; Το μοναδικό πράγμα που θα σου είχε απομείνει απο εκείνον...

-οχι!!  Σε παρακαλώ θα κάνω ότι μου πεις! Είπε και πάλι κλαψουριζοντας η Μελίνα ενω έκανε βήματα πρός τα πίσω

-πήγαινε στο δωμάτιο της μικρής και φερτην εδώ!  Φώναξε ο άνδρας που προσποιούνταν τον αναίσθητο πρίν απο λίγο...

-Μελίνα!  Οχι..  Μη το κάνεις αυτό, δεν ξέρεις τι μπορεί να της κάνει!  Φύγε...  άφησε με! 

Ο πόνος αυτή την φορά διαπέρασε το δεξί μου γόνατο.

-δεν έχεις αλλη επιλογή!  Η επόμενη σφαίρα θα είναι στο κεφάλι του αν προσπαθήσεις να φύγεις!

-σταματά τον σκοτώνεις!  Μη σε παρακαλώ..  είπε και η φωνή της έτρεμε, τα δάκρυα της είχαν μουσκεψει την μπλούζα της και τα χέρια της είχαν αιμα.

Άρχισα να ζαλιζομαι απο το πολύ αίμα που έχανα και τα μάτια μου έκλεισαν χωρίς να το θέλω, το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι τα κλαμενα ματια της κόρης μου και εκείνον να την παίρνει μαζί του...

<<θα σε σώσω!  Θα είμαστε ξανά όλοι μαζί! Δεν θα σε αφήσω με αυτόν... Κανείς δε θα σου κάνει κακό!  Ουτε σε εσένα ουτε στην μητέρα σου...>>