ACILAR VAR İÇİMDE

Sarılmak Nedir ? Bilmiyorum

     Boğuluyorum sanki hayattayım ama boğuluyorum birinin beni kurtarmasını istiyorum. Ama kimse yok, kimse yardım etmiyor ve ben derine batıyorum yaşayabilirim ama kendimi ölüme atıyordum denizin seviyesi ayaklarımdaydı. Biraz daha ilerledim ve deniz seviyesi boynumdaydı ölmeme az kalmıştı ölüme bir adım vardı ve o adımla ölebilirdim o adımı attım deniz artık boyumu aşıyor ve ölüyordum.

  Gözlerimi açtım suyun yüzünden gözlerimi açmam zordu ve istemsizce kendimi yukarıya çektim ve gökyüzünü gördüm dakikalarca ölece kaldım. Ölmemiştim ölmekten kendimi kurtarmıştım. Denizden çıktım yere oturdum farkettimde hava baya kararmıştı ve yıldızlar yoktu bugün yıldızlar yoktu kendi kendime "onları görmem lazım" dedim. Kesinlikle görmem lazım ve onlar yoktu. En çok ihtiyacım olduğu zamanda hiçbirşey yoktu. Nefes alamıyorum hayattaydım bedenim buradaydı ama nefes alamıyordum öldüğümü zannetmiştim o sıra, ama  yaşıyordum. Allah kahretsin ki yaşıyordum kendimi yaşattım kendime kızmalıyım istediğim Hiçbirşeyi yapamıyorum elimdeydi ama ölmedim yapamadım neden? Bunu bilerek yapıyorum beni vazgeciren ne? Bu hayata bağlayan ne? Defalarca kendimi sorguladım, defalarca düşündüm, defalarca ağladım ama anlayamıyordum kendimi artık anlayamıyorum bu ben değildim yaşayan ben değildim bu beden bana ait değildi aklımı, kalbimi ve duygularımı bilmiyordum herşey güzel olabilirdi ama herşey kötü ve ben artık yoruldum herşeyden bıktım yaşamaktan boşuna yaşıyorum evet ya öle baksanıza hayatımda biri bile yok kimse beni sevmiyor ve sevilmek nasıl bişey bilmiyorum.

   Ailemi bebekliğimden beridir hatırlamıyorum ailem hiç olmadı benim hep hayatım yurt köşelerinde geçti hep bir sessizlik içindeydim arkadaşım bile yoktu kac defa ölmeye kalkıştım ama beni kurtarmışlardı. Ve yine defalarca ölememiştim. Her gece ağlayarak uyanıyordum hıçkırıklarım koridoru sarıyordu.

    Ağlamamın sebebi olmayan ailemi görmemdi ailem yok ama onları görüyordum bu benim canımı yakıyordu geliyorlardı ve gidiyorlardı ve gittikleri zaman ölmek istiyordum. O an hep uçurumdan atlıcağım sırada vazgeçiyorum vazgeçince daha da ağlıyorum "yine ölemedim"  diyordum. Hayallerim var benim ama hayallerim hep ölüm kendimi sürekli ölü olarak hayal ediyorum ya da cığlık atarak ağlayarak hayallerim ve rüyalarım bile ölüm olmuş neden ölmüyordum peki?  Bi sebep var ama bilmiyorum.

    Birgün yolda yürüyordum ve insanlar bana bakıyordu neden olduğunu bilmiyordum o gün hiç aynaya bakmadan cıkmıştım aynaya baktığımda ne kadar çirkin ve berbat olduğumu farkediyordum ama bugün bakmadım ve iğrenç bir görünüşüm vardı. Saclarım darmadağın gözlerim kıpkırmızı ve ayaklarım çıplaktı neden böyle dışarı cıkmıştım?  Bide ben uyur gezer gibiydim farketmeden dışarı çıkıp sonradan uyanıyordum ama uyumuyordum bu sadece bir dalgınlık ve bunu yapmaya bile yorulmuştum insanlar benim hakkımda ne düşünür diye umursamadım devam ettim böyle olmaya böyle umursamaz olmaya devam ettim sonunda ne mi oldu?  Kimse beni sevmedi ve yine yalnızdım ben istemezmiydim  Arkadaşım olsun ama insanlardan nefret ediyordum ve korkuyordum. En büyük sebebimde annem ve babam yüzündendi onlar beni terketmişti ve ben kimseye güvenemiyordum bu canımı yakıyordu kimseye sarılmadım, sarılmak nedir? bilmiyorum ben sadece kendime sarıldım kendime tutundum canım yansada bunu başardım. Ama böyle nereye kadar sürebilirdi ki ne zamana kadar böyle yaşayabilirdim?  Yaşayamazdım benim için zordu kendi sesimi unuttum kimse olmadığı için konuşmayı da pek tercih etmiyorum ve gitgide herşeyi unutmuştum sadece kendim ve içimdekiler vardı hayatımda başka kimse yoktu. Bu Çok acı verse de dayandım ve cabaladım. Ama başaramadım sonunda yine yere çakıldım.