ACILAR VAR İÇİMDE

Sesimde Ki Çığlık

   30 yıl önce

    Yolda yürüyordum ve bir boş bank bulup oraya oturdum denize baktım. Gerçekten ağlayabilirdim ama ağlamadım bu sefer ağlamadım ve biraz daha düşündüm, düşündüm neden ben bu hayattayım ?  Sebepsiz yere yaşıyorum. Bu arada ben Şimal hayattan bıkmış ve defalarca ölmek isteyipte ölemeyen  kız ben 19 yaşındayım ve bir mesleğim yok zaten derslerim iyi de değildi sürekli intihar etmeye calışıyordum gerçekten bu hayatta olmak istemiyordum ama her defasında da ölmüyordum ve her defasında yaşıyordum nefes alıyordum bu canımı yakıyordu. Küçük bir evim var tek başıma yaşıyorum dediğim gibi arkadaşım yok benim. Hep bir sessizlik içindeydim kendi sesimi unuttum ben yaa ve bundan sonrada öle olucak hep bir sessizlik içinde olucam.

    Bankta biraz daha oturduktan sonra ayağıya kalktım biraz yürümek iyi gelir diyip yürümeye başladım bilmediğim sokaklara gittim ve bir sokağa girdim bilmiyorum değişikti orda bir kalabalık vardı. İlkten korktum ama biraz daha yaklaştım ne olduğunu anlamak için biraz daha dikkatli baktım ama o kadar kalabalıktı ki hiçbirşey göremiyordum ve biri "imdat"  diye bağırdı. Ve silah sesi onu öldürmüşlerdi ben ölece kalmıştım sonra saklandım, onlar etraftan bütün kanıtları kaldırıp oradan uzaklaştılar ve ben o kadar korkuyordum ki ya artık nefes alamıyordum kendimi toparlayıp saklandığım yerden çıktım o yerdeydi kanlar içindeydi ve ne yapacağımı bilmiyordum inan ki ellerim titriyordu.  Biraz daha yaklaştım yanına o beni gördü hala yaşıyordu bana baktı yardım istercesine ama ben ölece ona baktım.

    Ambulansı aramam gerekiyordu ama ben yapamadım sadece onun gözlerine bakıyordum ağlıyordu ben ona yardım edemiyordum konuşmak istiyordum ama yapamazdım eğer konuşursam kendi sesimde ki cığlığı duyarım yapamazdım. Biraz daha baktım " özür dilerim"  bunu içimden demiştim. Ordan koşarak uzaklaşmıştım o kadar çok koşmuştum ki artık nefes alamıyordum. Ölece yere düşmüştüm cığlık atarak hıçkırarak ağlıyordum "bunu yapmamalıydım onu ölüme götürdüm o şimdi ölmüştür ve benim yüzümden" kendimi asla affetmiyeceğim.

  "iyi misin?"  o soru, bir iyi bile diyemiyordum.

"kızım iyi misin? " ben sadece kafa sallamıştım hemen evime gittim en güvenli hissettiğim bir tek evimdi. 

  Odama gittim yatağa attım kendimi ağlıyordum. Hemde çok, kalktım aynaya baktım, kendime baktım gördüklerim o kadar kötüydü.

" sen, bunu yapmamalıydın. Onu kurtarmalıydın sen ne yaptın peki kaçtın. Hayatında öle zaten hayatını kaçarak yaşıyorsun bir kişiyi öldürdün. Mutlu musun? " kendime bakınca bunları gördüm aynanın karşısında o kadar ağladım ki...

    Uyuya kalmıştım.

" sen beni öldürdün " ben susuyordum ve ağlıyordum bir yandan

" neden çekip gittin? " bu soruyla uyandım. Uyandığımda terler içindeydim ve ağlıyordum. Dışarıya çıktım. Gökyüzüne baktım baktığım anda yıldız kaydı ve ben hemen bir dilek diledim hala sandalyede oturuyordum kafamıda duvara yaslamıştım yıldızlara bakıyordum. O ara uyuya kalmışım.

  Uyandığımda dışarıda olduğumu ve burada uyuduğumu farkettim kalkmakta zorlansamda sandalyeden ayağıya kalktım. Elimi yüzümü yıkayıp kahvaltı yaptım yemek bile bana ağır geliyordu. Yine herzaman ki gibi dalgın birşekilde dışarıya çıktım ve yürümeye devam ettim insanlar yine bana bakıyordu ve ben onları umursamıyordum sonra bir banka oturdum. Bir kadın bana doğru yaklaştı hatta yanıma oturdu bana baktı güldü

"hayat çok tuhaf dimi " ben kadına istemsizce ne anlamında baktım

" kaybettiklerini geri getiremiyorsun bu insana acı veriyor birşey yapıyorsun ama pişman oluyorsun neden bunu yaptım keşke diyorsun ve bu sana daha da acı veriyor " onu hayranlıkla dinlemiştim. Hatta ağlıyordum sanki beni anlatmıştı o kişiyi gördüğümden beridir pişmanım aradan bir hafta geçti ama benim canım yanıyordu kadını ölece  bırakıp gittim ilkten o vurulduğu yere gittim hiçbirşey yoktu. Sonra ağlayarak bir uçurumun kenarına gittim. Oturdum orda çok düşündüm ölebilirdim gerçekten ölmek istedim ayağa kalktım  gözlerimi kapattım yapabilirim dedim ve kendimi tam boşluğa atıcakken durdum gözlerimi açtım ve yere çöktüm yine yapamadım yine ölemedim ben korkağın önde gideniyim bunu düşündükçe daha çok canım yandı orada durup sadece ağladım.

     Benim için artık hiçbirşey iyiye gitmiyor sürekli rüyamda o cocuğu görüyorum ya ölüyorum bildiğin her defansında o vurulduğu yere gidiyorum defalarca kendimi o lanet uçurumdan atmak istedim ama ne oldu?  Ölemedim ben yine hayattaydım. 

   Bu gece yine dışarda uyuya kaldım hiç olmadığı kadar tuhaf bir rüya gördüm. Ben o cocuğa sarılıyordum sacma değil mi?  Ben hayatımda kimseye sarılmadım ve o cocuğa rüyamda sarılıyordum neden?  O kadar çok düşünmüştüm ki ölücektim sanki

  Bitiş noktasındayım bittim. Ayaktayım ama adım atıcak halim yoktu. Ya anlamıyorum neden ben?...  Sorularım çok ama cevap yok, nefes alamıyorum her geçen  gün daha da bitiyorum. Beni biri. Kurtarsın istiyorum artık yaşama hevesim kalmadı. Ve her geçen gün daha da artıyor bu his ben gittikçe kendimi öldürüyorum ya sanki biri gelicek beni yaşatacak o bataklıktan kurtaracak gibi geliyor ama gelen kimse yok, ve kimse gelmeyecek buna kendimi inandırmam gerekiyor. Ama ya insan varya hep bir umut içerisinde bende artık o umut bile yok kalmadı doğduğumdan beridir umut diye birşey yok bende. Annem ve babam yok umut olsa ne olur?  Olmasa ne olur?  Ben bitmişim zaten birgün gelicek yapamadığım şeyleri yapıcam o uçurumdan atlıcam,o ipte kendimi asıcam, o ilaçları bir avuç dolusu yutucam. Gün gelip bunların biri gerçekleşecek ve ben bu dünyadan çekip gidicem olmak istediğim yerde olucam ve artık ölmüş olucam o günü bekliyorum.