Hiçbirşey sonsuz değildir, ama sayılar sonsuzdur ama insan sonludur insanları hep bir son bekler ve o sonlar hep acı olur. içimizi yakar bitirir insanı herkes birilerin sonunu görürken kendi sonunu göremez hale geliyor ve benim sonum ne zaman? İçim...
İnsanların acıları vardır. Kimisini yok eder kimisini bir bataklığa sürükler. "Ölüyorum,gittikçe tükeniyorum" diyorsun cidden ölüyor muyuz? Sizi bilmem de ben ölüyorum. Düşüncelerim ve yaşadıklarım bana ağır geliyor artık kaldıramıyorum bir şey olsun ve bu dünyadan gitmek istiyorum. Bir şey Olsun ya o bir şey bütün dünyayı yıksın yok etsin ve herkes her şeyin farkına varsın.
Hayallerim vardı. Hayalleri vardır insanların gerçekleştiremediği o hayaller. Bakıyorum da ölmemişim hayallerim arasında ölmek var ve ben ölmemişim yani gerçekleşmeyen bir hayal. Duygularım öldü sanki gülüyorum hissetmiyorum. Ağlıyorum hissetmiyorum. Seviyorum hissetmiyorum. Sinirleniyorum hissetmiyorum. Hissizleştim gittikçe daha berbet olmaya başladım aradan tam 2 ay geçti biliyor musun? Azize abla öldü. Onunla gerçekten anne kız gibiydik annem gibi sevmiştim onu ama o öldü. Duman ise kahroldu. Ben ise eski sessizliğime geri döndüm zaten duman'ı da azize abla öldükten sonra görmedim canı yanıyor biliyorum yanında olmak istiyorum ama yapamıyorum tekrar onu ölüme sürükledim.ve bende onunla beraber ölüyorum "özür dilerim Duman" içimde ki acılar beni bitiyor ya ölmek istiyorum artık yaşayamıcağım. Birden istemsizce ayağa kalktım üstümü giyip kapıyı cekip evden cıktım. Koşuyordum nereye gidiyordum? Bilmiyorum sadece ayaklarımın beni götürdüğü yere gidiyordum. Biraz daha koştum o sırada da ağlıyordum sonunda bi uçurumun dibine geldim oradaki kimdi? Biraz daha yaklaştım bu.. Bu Duman'dı inanamıyorum yoksa hayır o bunu yapamaz daha çok yaklaştım ona o beni gördü. Bana baktı gülümsedi.
"bu sefer ölmek isteyen benim " dedi. Ağlıyordu. Onu böyle hiç görmemiştim. Hiç bir şey söylemeden onu izliyordum
" buradan atlasam ölürüm dimi? " bem ona sakince bakıyordum yanına gittim elini tuttum karşıya baktım. Yapabilirdim konuşabilirim. Lütfen susma lütfen.
" Şimal ben ölmeye karar verdim lütfen elimi bırak, neden konuşmuyorsun? Bir şey söyle " ben hala susuyordum ağlıyordum. Ona baktım.
" beraber " konuşmuştum.
" anlamadım "
" beraber buradan aşağıya atlayalım. " o bana baktı.
" eminmisin? "
" hiç olmadığım kadar ben hep bu anı bekliyordum bir gün ölmeyi bir gün buradan atlamayı belki ölürsem içimdeki cığlığın, acının sesi durur. Susarlar. Ben artık onları duymak istemiyorum canım yanıyor bunun çaresi ölmek. Hadi lütfen yapabiliriz " o karşıya baktı ben onun elini sıkı sıkı tutuyordum sonra
" tamam " dedi. Ve tam atlayacağımız sıra brn onun kolunu geri çektim o bir an sarsıldı.
" yapamıyacağım, özür dilerim " elimi hızlı bir şekilde bıraktım. Ağlayarak koştum. Yine yapamadım. Neden ? Ya neden ? Ben ölmeyi tercih ederken neden ölmüyordum? Ben ölmek istiyorum, ölmek istiyorum.....
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Duman'ın anlatımından
Gitmişti. Benden gitmişti. Oysa beraber ölücektik ya beraber bu ucurumdan atlıcaktık ama o gitmişti. Artık hayatımda kimse olmadığına göre bende tek başıma ölebilirim. Hoşca kal.
Şimal'e bıraktığı mektup Acılarım kadar ölümümde hızlı oldu. Sen ölmeyi başaramadın ama bak ben öldüm oysa ölmek o kadar da güzel bi şey değilmiş. Ölmek acılarını tekrar yaşamakmış ve o bıraktığın dünyada kalan kişileri özlemekmiş. Öldüm ben belki bir gün yanıma gelirsin oda bir gün Hoşca kal demek isterdim ama seni yalnız bıraktığım için özür dilerim sen değişiksin ya defalarca ölmek isteyipte ölemeyen kişisin bak bu seferde böyle oldu ölmek istedin ama ölmedin. Cidden ölmek güzel bir şey değil. Sakın ha ölmeye kalkma canını yakma. Benim gibi.
Duman
Şimal'in anlatımından
Herkes gibi sen de gittin herkes gibi sende öldün ve ben yine yalnız kalmıştım. Zaten o da varla yok arasındaydı. Ve gitti. Ben ise yaşamayı tercih ettim ölebilirdim yapabilirdim ama yapamadım. Onunla birlikte ölmedim yine onu öldürmüştüm. Yalnız ve caresiz.
Duman ölmüştü o mektubu okur okumaz direk oraya gittim zaten gittiğimde polisler vardı. Ölmüş gerçekten ölmüş bunu yaptı. Dediği gibi benim yapamadığımı o yapmıştı. Uçuruma yaklaştım cesedini çıkardılar kimliğini belirlemek için yüzünü açtılar. Gözyaşlarım tek tek süzülüyordu. Yüzünü açmışlardı o duman'dı. Yanına çöktüm elimle yüzüne dokundum. Gözyaşlarım damla şeklinde yüzüne düştü kulağına eğilerek
"hani belki bir gün buluşuruz o da belki ben defalarca ölmek isteyipte ölemeyen ben bu sözü sana veriyorum bir gün orada buluşuruz şimdilik hoşca kal. Ha bu arada özür dilerim seni yine ölüme sürüklediğim için yalnız bıraktığım için beni affet " ben ağlıyordum onun yüzünü kapatıp adli tıpa götürdüler bense hala oradaydım" ya ben neden bunu yapamıyorum neden ölmüyorum " ağlıyordum. Rüzgar esiyordu acılarımı alıp götürmüyordu. Ve ben yine ölmüştüm.
Sessizliğim, caresizliğim kadardı. Tekrar tekrar kafama sokarak ben yaşamayı seçtim. Diyordum bu acı verse de artık bunu kabullenmeliydim bu hikaye Duman'ın ölümüyle son bulur hayattan tamamen cıkmıştır.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
