Wild Beat - BOOK 1 ✔

Chapter 26

POV-Serena

I'm currently looking at myself now. I look like a wild cat now.

"You look ravishing darling. Tama nga si Rezzy sa sinabi niya, bagay na bagay kang maging model." Nakatingin sa akin ang Designer ng clothing line na isang kaibigan din ni Rezzy. Kung hindi lang bakla ito siguro maraming babaeng mahuhulog rito sa gwapo ba naman ito.

"Don't look at me like that Darling baka maging lalaki ako niyan eh." Natawa ako sa sinabi nito at ang baklang nag-aayos sa mukha ko.

"Now your ready." Tumayo na ako at tinignan uli ang sarili sa salamin. I actually don't look like me. This whole thing is totally different from the usual me. Ngumiti ako at hinanda ang sarili.

You'll see What's your miss Renzo!

"S let's go." Huminga ako ng malalim at tumingin sa mga mata ni Rezzy. I can do this.

At nagsimula na nga fashion show. Maraming models ang nakaline up, puro makikinis at dalang-dala ang sarili nila kumbaga punong-puno sila ng confidence. Napatingin ako kay Rezzy na nasa tabi ko ngayon, ganon din ang nakikita ko sa mukha niya, na hindi na siya nahihiya na sanay na sanay na siya habang ako.

Habang ako na mamamatay na sa nerbiyos. Parang gusto ko na alng magtago sa gilid at wag ng ituloy pa ito.

Napatingin ako sa labas kung saan sobrang raming tao na iba iba ang estado karamihan ay mga artista iyong iba mga matataas na ranggo sa lipunan at media. Napabuntunghinga ako, oo nga pala ang media. Bakit ko nakalimutansi la?! Since sikat at inaantabayanan ang fashion show na ito sa bansa at ngayon pati na din sa Asia since sikat na sikat na nga pa si Daniel as fashion designer. *face palm*

Media is all over the place!!

"Hey S relax! Kaya mo ito! Let's just have fun! Be yourself! Your carefree self. Iyong kilala kong Serena and surely hindi lang si Daniel ang magugustuhan kang model ngayon but as well as the people whose watching us. Okay so take a deep breath and Relax."

Napatingin ako kay Rezzy. Huminga ako ng malalim at pinakawalan ito. Pakiramdam ko nagkaroon ako ng self-confidence dahil sa encouraging words ni Rezzy. She really makes me feel at ease. Ngumiti ako sa kanya, this is it. Wala ng atrasan pa Serena!

Sa paglabas ko, isang maliwanag na kapaligiran ang sumalubong sa akin. I started to walk with ease, I can feel the stares of people. I can feel the cameras pointing and taking pictures of me. I can feel everything.

Sa pakiramdam na ito, imbes na kabahan ako parang iba iyong nararamdaman parang naging magaan ang katawan ko na para bang naglalakad lang ako ng normal na na wala ang anxiety ko na humarap sa maraming tao.

As I ramp, I was searching for a certain person who would be here to watch me.

Siguro kahit hindi na niya ako suportahan kahit man lang makita ko siya dito. Kahit man lang sandali lang sa pag-rampa ko makita ko lang siya ay masaya na ako.

I look for him in this sea of people agad kong nahagilap kung nasaan siya. Nakatayo siya sa sa gitna sa pinakadulo, he was staring at me with those gorgeous eyes. Kahit na mapalibutan kami ng maraming tao kahit na madilim sa kinaroroonan niya. I knew it was him, he went here after all.

Nagkatitigan lang kami habang rumarampa ako at hanggang hindi pa ako nakakaikot. Every camera was focused on me and him. After all he took the trouble of coming here. Maraming nagtataka kung bakit siya nandito. I know that he hated watching fashion shows based on my observation pero ngayon nandito siya.