Dangerous love // Dramione

3. Professor Slughorn

POV Hermione

Mijn rookzwarte gewaad wappert achter me aan terwijl ik richting Toverdranken hol. Mijn reputatie staat op het spel, dus ik kom liever niet te laat. Zachtjes duw ik de deur open. Ik ben de enige. Alleen de professor is er al. Hij ziet er oud uit. Zijn ogen zijn helder blauw, maar vallen weg door zijn wat ingevallen gezicht. Hij ziet eruit alsof hij weken niet geslapen heeft. Toch begroet hij me opgewekt.
'Dag juffrouw...'
'Granger, meneer, Hermione Granger.'
'Juist ja, ik ben professor Slughorn. We wachten best nog even op de rest. Nee... nog niet gaan zitten. Ik verdeel de plaatsen.'
Ik haal mijn schouders op en wacht achteraan in de klas. Het duurt niet lang voor iedereen binnenkomt. Een roes van kabaal stroomt de klas in. Professor Slughorn doet zijn best erboven te komen.
'Dag allemaal,' roept hij bijna. 'Ik ben professor Slughorn. Wacht nog even met zitten, ik verdeel de plaatsen. Ga achteraan bij juffrouw Granger staan.'
Iedereen kijkt me aan, en ik haal mijn schouders opnieuw op. Harry en Ron staan naast me. Ron geeft me een goedemorgen-zoen die ik giechelend ontvang. Plots stoot Harry me aan en maakt een onopvallend gebaar achter me. Ik draai me om en zie Malfoy alweer naar me staren. Zijn blik verandert als hij merkt dat ik hem gezien heb. Hij kijkt me vies aan en richt zich weer tot Crabbe en Goyle. Ik draai me met een zucht weer om en negeer de vragende blik van Harry en luister weer aandachtig naar professor Slughorn. Die klapt in zijn handen. 'Euhm, even denken. Ik vind de haat tussen Slytherin en Gryffindor grote onzin, dus zet ik jullie samen.'
Een koor van protesten en zuchten klinkt door het hele lokaal. Eén iemand waagt het zelfs om te vragen: 'Moet dat echt? Ik wil de stank van Gryffindor niet aan me hebben. Die krijg ik er nooit meer af!'
Bulstrode (Margriet Bullemans) wordt haast omvergeduwd door verschillende Gryffindors. Professor Slughorn maant om stilte. 'Tut tut tut, zo erg is het niet, jullie zullen me later dankbaar zijn!'
Na die woorden begint hij met verdelen. De afdelingen staan al gescheiden, dus daar moet hij geen moeite meer om doen. 'Oké, jij daar, van Slytherin. Zeg eens je naam.'
'Blaise Zabini, meneer', antwoordt Zabini. Hij is eigenlijk best vriendelijk voor een Slytherin.
'Juist ja, ga maar daar zitten. Jij, van Gryffindor, zeg ook eens je naam.'
'Neville Longbottem', piept het angstige stemmetje van Neville. Traag schuifelt hij richting Zabini. Die schuift wat op, zodat Neville voldoende plaats heeft. Ik vind hem wel aardig. Zo worden de groepjes verdeelt. Harry naast Bulstrode, Ron naast Crabbe, en ga zo maar door. Na een tijdje slinkt het aantal leerlingen. Ik hoor mijn naam.
'Juffrouw Granger, je mag daar gaan zitten.' Professor Slughorn wijst op een tafeltje ergens achteraan. Zonder te protesteren wandel ik er zelfverzekerd heen.
'Goed, goed. Even kijken, jij, ja jij! Je mag naast juffrouw Granger gaan zitten. Zeg eerst even je naam.'
Mijn hart staat even stil als de persoon reageert: 'Malfoy, Draco Malfoy.'

POV Draco

'Mafoy, Draco Malfoy', antwoord ik bits. Daarna loop ik nors naar het tafeltje waar Granger zit. Uitgerekend Granger! Haar ogen staan wijd open van schrik. Zo onopvallend mogelijk schuift ze haar stoel wat op. Ik merk het, maar zeg niets. Mijn tas smijt ik naast de bank.
'Hallo, Mudblood', begroet ik haar. Ze kijkt me kwaad aan. Ik grijns gemeen en recht mijn rug. Ze wil haar mond open doen om iets terug te zeggen, maar Slughorn begint met de les.
'Volgende week wil ik beginnen aan Amortentia. Weet iemand wat dat is?'
Meteen schiet Grangers hand omhoog. Ik draai met mijn ogen en begin verveeld met mijn toverstok te spelen.
'Ja, juffrouw Granger?'
'Amortentia is één van de sterkste liefdesdranken ter wereld. Het zorgt niet voor echte liefde, alleen voor een obsessie voor de persoon. De drank is te herkennen aan de parelmoerachtige glans die het afgeeft en aan de damp die in spiralen opstijgt. De drank ruikt voor iedereen anders, afhankelijk van wat de persoon aantrekkelijk vindt.'
'Heel goed, juffrouw Granger. Tien punten voor Gryffindor.'
Granger straalt. Ik zucht geërgerd en begin Dobby te tekenen. Terwijl Slughorn ons de opdracht geeft ons boek door te lezen, kijkt Granger mee over mijn schouders. Geïrriteerd door haar zoete appelgeur draai ik me wat om, zodat ik met mijn rug naar haar zit. Granger zucht en focust zich op het boek. Ik teken verder. Plots rukt iemand het blaadje uit mijn handen. 'Hè, geef terug!' roep ik verontwaardigd. Granger houdt mijn papier vast. 'Wauw, wat kun je goed tekenen!'
'Geef terug Mudblood', grom ik. Ze kijkt me triomfantelijk aan en stopt het blaadje tussen haar boek. 'Nee', begint ze. 'Ik denk dat ik het hou. Dan kan jij je weer concentreren op je schoolwerk.'
'Daag. Me. Niet. Uit. Mudblood', dreig ik, elk woord afzonderlijk uitspreken, met een lange pauze ertussen. Ze negeert me en steekt haar boek in haar tas. Ik had zelfs niet door dat de les afgelopen was. Daarna wandelt ze rustig de zaal uit, op weg naar de volgende les. Verward en boos staar ik haar na. Hoe durft ze? Ik moet en zal de tekening terug krijgen. Al is hij niet zo belangrijk voor me, ik kan er niet tegen dat Granger hem heeft. En dan zo'n taal tegen me aanslaan? Wacht maar af, Granger denk ik. Wacht maar af.

908 woorden