Dangerous love // Dramione

10. Tweede kans

POV Hermione

Tevreden huppel ik richting de kamer van Gryffindor. Ik heb zojuist een heel gesprek gevoerd met de knapste jongen van heel Hogwarts, zonder scheldwoord, we hebben zelfs gelachen! Moon loopt giechelend met me mee. Ik  stop en kijk haar dankbaar aan. 'Bedankt Moon, je bent een engel.'
Moon grinnikt. 'Weet ik toch. Maar hier moet ik je achterlaten, Mione. Je vindt de weg wel, toch?' Ze geeft me een knuffel, stuurt me een knipoog toe en holt richting de kerkers. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Als ik bij het portret van the Fat Lady aankom, zeg ik 'Butterbeer'. Het schilderij zwaait naar rechts en laat me door. Ik plof in de Common Room naast Harry. 'Wat een vermoeiende dag', zucht ik.
'Zeg mij wat', bromt Harry. Ik wil net vragen wat hij gedaan heeft, als Ronald binnenkomt. Hij ziet me en schraapt ongemakkelijk zijn keel. Ik negeer hem compleet. Ik sta op om te vertrekken naar de meisjes-kamer, maar iemand neemt mijn pols vast. 'Je kunt me niet voor altijd blijven negeren, Hermione!' Ik herken Ronald's stem meteen. Ik draai me om en kijk hem woest aan. 'Oh, jawel, Ronald. Dat kan ik wel.'
Ik probeer me los te rukken, maar hij heeft me te stevig vast. 'Alsjeblieft, Hermione. Wat moet ik doen om het goed te maken? Het is trouwens al gedaan met Lavender. Ik wou je geen pijn doen. Geef me nog een kans. Ik... het spijt me zo.' Bij de laatste woorden barst hij in tranen uit. Mijn hart loopt over van medelijden en ik geef hem een knuffel. 'Shhhh, het is goed. Het is je vergeven. Je krijgt nog één kans, Ron. Verpest die alstublieft niet.'
Ik laat hem voorzichtig los, geef hem een vriendschappelijke kus op zijn kruin, draai me om en verdwijn in de meisjes-kamer. Een paar meisjes zoals Parvati en Lavender liggen al te slapen. Ik sluip op mijn tenen naar mijn eigen bed, en laat me er zachtjes in neerzakken. Ik glijd in mijn zachte donsdekens en slaak een zucht. Uren later lig ik nog wakker, onrustig woelend in mijn bed. Ik zucht nogmaals geïrriteerd en veer uit bed. Ik trek een veel te groot t-shirt aan, dat net tot onder mijn kont komt en schuifel naar de deur. Niet wetende dat iemand anders hetzelfde van plan is.

POV Draco

Pansy hangt irritant te wezen aan mijn schouders. Ze duwt kusjes op mijn neus en nek. Haar adem stinkt. Ik duw haar ruw weg en stamp de kerkers uit. Op weg naar mijn eigen kamer. Ik kom Moon nog eens tegen. 'Weet je, Draco? Ik ben trots op je. Nooit gedacht dat het zo makkelijk ging gaan! Je hebt haar niet eens uitgescholden.'
Speels duw ik haar aan de kant. 'Ik heb geen zin in je ''ik-heb-gelijk"-preek, ik ga slapen.'
Zonder acht te slaan op haar uitgestoken tong wandel ik richting mijn eigen kamer. Daar trek ik mijn t-shirt en broek uit en glijd ik bed. Na een paar uur lig ik nog steeds niet in slaap. Zo gaat het niet lukken, denk ik. Ik spring weer uit bed en trek een trainingsbroek aan. Snel en geruisloos glip ik mijn kamer uit. Het is pikkedonker, zodat ik geen hand voor ogen zie. Mijn voeten brengen mij automatisch naar de Room of Requirement. Ik ben er bijna, als ik keihard tegen iets aan knal en op de grond beland. Een zachte kreun vertelt mij dat het een persoon was.
'Kun je niet uitkijken?' snauw ik geërgerd. Ik sta op en klop het stof van mijn broek.
'Het spijt me, ik kon je niet zien', piept een hoge stem. Ik herken de stem meteen, en een zoete appelgeur komt me tegenmoed. 'Hermione? Ben jij dat?' fluister ik.
'Draco? Wat doe jij hier nou?' Haar stem klinkt verbaast en warm. Een vreemd gevoel ontstaat in mijn onderbuik. Wat was dat? Ik steek een hand uit om haar recht te helpen, die ze dankbaar aanpakt. Haar dunne hand met lange vingers voelt breekbaar in de mijne. 'Ik kon niet slapen, en blijkbaar ben ik niet de enige.'
Ze giechelt. 'Klopt, maar ja, vandaag was dan ook echt een rare dag.'
'Zeg dat wel', beaam ik. Hermione rilt. Nu mijn ogen wat gewend zijn aan de duisternis, zie ik dat ze niet veel aanheeft. Alleen een veel te groot wit shirt dat tot net onder haar onderbroek komt. Het staat haar ongelooflijk sexy.
'Bevalt het uitzicht je?' Een ondeugende stem brengt me uit mijn gedachten. Ik voel mijn wangen gloeien. 'Ik staarde niet', brom ik. Ze lacht. 'Nee hoor, als jij het zegt.' Daarna onderdrukt ze een geeuw. 'Ik denk dat ik maar eens ga slapen, voor deze dag nog erger wordt. Welterusten, Draco.'
Slaapdronken omhelst ze me. Aarzelend sla ik mijn armen ook om haar heen. Moe zoals ze nu is, weet ze niets meer van vanavond. Misschien wel beter ook.

825 woorden