Dangerous love // Dramione

12. De regen

POV Hermione

Het is gezellig warm in de Great Hall. Buiten regent het met bakken uit de lucht. De lessen voor vandaag zijn gedaan. Ik zit volgepropt met spaghetti. Harry zit naast me te zoenen met Ginny en Ron is nog steeds bezig met zijn kippenboutjes. Ik rol met mijn ogen en loens stiekem naar de Slytherin-tafel. Moon kletst giechelend met Parkinson en Greengrass. Draco eet nog steeds van zijn spaghetti. Hij slurpt een lange sliert op, die met een plets tegen zijn gezicht slaat. Het laat een hele rode streep achter. Crabbe en Goyle bulderen van het lachen en Draco grijnst. Zelf gier ik het uit, iets wat vrijwel de hele Gryffindor en Slytherin-tafel opvalt. Draco kijkt me verbaasd en vragend aan. Ik gebaar naar mijn gezicht en hij begrijpt het. De rode streep die net  nog op zijn gezicht stond, wordt afgeveegd met zijn mouw. Draco steekt zijn tong uit en ik grijns gemeen terug. Moon knipoogt naar me voor ze zich weer richt op haar vriendinnen. Zuchtend staar ik naar buiten. Ik verlang ernaar nu naar buiten te stormen en het koele water over me heen te laten lopen. Al sinds ik klein ben, hou ik van de regen. Het kalmeert me en laat me vertrouwd voelen. Ik kan er niet meer tegen en besluit toch te vertrekken. Zonder een woord te zeggen sta ik op en wandel gedwongen rustig naar buiten. Wanneer ik eenmaal buiten ben, trek ik mijn schoenen en kousen uit, gevolgd door mijn groene wollen trui. Mijn gewaad ligt al op mijn bed boven. Mijn inktzwarte t-shirtje met dikke schouderbandjes geeft niet veel warmte af, maar ik vind het zalig. Het natte gras kietelt mijn blote voeten terwijl ik erover heen hol. De koude regen stoomt langs mijn gezicht en maakt mijn haren kletsnat. Ik hef mijn gezicht op, zodat ik naar boven kijk en sluit gelukzalig mijn ogen. Een grote glimlach speelt rond mijn lippen. Normaal ben ik de enige die dit in zijn hoofd haalt, maar vandaag blijkbaar niet. Een kucht rukt me gewelddadig uit mijn trance. Ik schrik en open mijn ogen weer. Het knappe gezicht van Draco is nauwelijks te zien in de regen. Hij kijkt me stomverbaasd aan. 'Wat doe je? Straks word je nog ziek', roept hij. Ik haal mijn schouders op. 'Kan me niet veel schelen, ik hou van de regen.'
Met die woorden ren ik weer vooruit. De regen slaat als een zweep in mijn gezicht, maar ik geniet ervan.

POV Draco

Die meid is gek geworden. Ze kan onmogelijk niet ziek worden zo, met haar blote schouders en naakte voeten. Toch moet ik toegeven dat ze er verdomd knap uitziet zo. Met een korte aarzeling volg ik besluit ik haar te volgen. Snel trek ik mijn schoenen en trui ook uit. Een onaangename koude komt te tegenmoed. Ik ril. Hoe doet ze dit? Ik zucht en ren achter Hermione aan, die inmiddels al een meter of tien voor me is. Het duurt lang voor ik haal inhaal; ze is snel. Ze zou goed zijn als Seaker. Als ik eindelijk dicht genoeg ben om haar pols vast te grijpen, vertraag ik wat. Hermione geeft toe en gaat liggen in het gras. Haar ogen zijn gesloten en haar haar plakt aan haar schouders. Ik zak neer naast haar. De koude doet me allang niets meer. Ze heeft gelijk: de regen ís leuk. Ik heb me in dagen niet meer zo gelukkig gevoeld. Samen liggen we in het gras, onze ogen allebei dicht en onze huiden doorweekt. Het kan me niets meer schelen als we morgen ziek zijn. Dit was het beste moment die ik ooit heb gehad. Na een paar minuten vermindert de regen wat. Ik voel hoe Hermione naast le recht gaat zitten. Voorzichtig fluistert ze: 'Draco? Ben je wakker? Ik denk dat we weter teruggaan, voor ze ons missen. Als we nog lang hier buiten blijven zitten, blijven we zeker een hele week in bed met een zware verkoudheid.'
Ik open met tegenzin mijn ogen en knik instemmend. 'Ja, waarschijnlijk wel', beaam ik. 'Al moet ik toegeven dat ik me in geen tijden zo geamuseerd heb.'
Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht. 'Nee, ik ook niet. We moeten dit meer doen.'
Ze staat recht en steekt een hand uit om me recht te helpen. Ik neem hem aan, maar glij uit door de modder. Met een plets val ik terug in het gras, Hermione meesleurend. Ze belandt op me en kijkt me voor een moment gehypnotiseerd aan. Mijn hart bonkt in mijn ribbenkast, volgens mij kan ze hem horen. Haar wangen staan bloedrood als ze doorheeft wat ze aan het doen is. Ze krabbelt ongemakkelijk van me af. 'Euhm, ik... ik', stottert ze.
'Het is oké, ik euhm, denkt dat we beter teruggaan.' Ik slik hoorbaar en haar wangen nemen langzaam wat kleur af. Het is intussen helemaal gestopt met pletsen. Het regent nu, maar niet overdreven veel. Ik neem haar hand vast en samen lopen we terug naar het kasteel. Mijn schoenen en trui draag ik onder mijn arm, net al Hermione doet. We nemen afscheid met een knuffel en gaan elk onze eigen kant op. We wisten geen van beide dat Moon het hele tafereel had mee gevolgd, met een tevreden glimlach op haar gezicht. Dit was ongetwijfeld het meest schattigste wat ze tot nu toe had gezien.

900 woorden