Resim Nisa:)
Akşam yemeği hazır olduğunda babam da bugün erken gelmişti. Sıkıntılı görünüyordu. Üstünü değiştirip yemek masasına geldi. Hepimiz yemeğe oturduğumuzda merakla babama baktım. Annem tabağına yemeğini güzelce koydu. Sonra benimkine de koydu. Babam eline çatalını alıp yemekle oynamaya başladı.
Düşünceli bir hali vardı. Ben yemeğimi bitirdiğimde hala tabağındaki yemeğin yarısını bile yememişti. " Baba bir sorun mu var?" Endişeyle sordum. Babam çatalını bırakıp " Yemeğini yediysen oturma odasına geçelim kızım." Babam hızla masadan kalktı. O giderken arkasından baktım. " Sen git ben buraları toparlarım." Annem de bunu söylediğinde masadan kalkıp babamın yanına gittim.
" Otur şöyle yanıma." Babama yaklaştığımda onun yanına oturup vücudumu ona doğru döndürdüm. " Nisa buna nasıl tepki vereceksin bilmiyorum." Babam derin bir nefes aldı. " Aslında çok düşündüm sana söylemek için." Babam böyle konuştukça merakım daha çok artıyordu.
Kafamı devam etmesi için salladım. " Annenle bir karara ulaştık. Sana en son söylemek istemezdim. " babam bunu söyledikten sonra uzun süre bekledi. Koltukta biraz hareket edip kendimi düzelttim. " Evet?" Babamın devam etmesini istedim.
" Gideceğiz." Dedi gözlerimin içine bakarak. Şaşkın şaşkın ona bakarken " Nereye?" Dedim merakla. " Kendimi geliştirmek için yurtdışına gitmem gerekiyor. Bazı sınavlara girdim. Orada yüksek bir öğretim göreceğim. Orada imkanlar buradakinden daha iyi. Bu sene okulun bittiğinde seni de orada bir okula yazdıracağım. Üniversiteni de orada okuyacaksın."
Duyduğum şey karşısında ne tepki vereceğimi bilemedim. Bu her şeyi burada bırakmak demekti. Tamamen yeni bir yaşamdı. Üzgün bir şekilde babama baktım. " Evim, arkadaşlarım, okulum..." Seslice fısıldadım. Ve durukan ne olacaktı.
" Biliyorum tüm yaşamın değişecek ama sen de en iyisi olacaksın.İstediğin şeyde gelişeceksin. Bir arkadaşım orada bize her şeyi ayarladı. Bunu uzun zamandır düşünüyordum ama sana ne zaman söyleceğimi bilemiyordum." Babam üzgündü ama bunu yapması gerektiğini biliyordum.
" Hemen kabullenmeni beklemiyorum ama senin yanın bizim yanımız. Özür dilerim." Babam zorlanıyordu. Ona zorla gülümserken boğazımda acı bir tat oluştu. Baskı da üstüne bindiğinde ağlamamak için kendimi zor tuttum. Sanki bütün her şeyden koparılıyormuş gibi hissettim. " Önemli değil baba. Ben sadece..." Gözümden iki damla yaş süzüldü.
Babam bana sıkıca sarıldı. " Sana söz veriyorum. Baban en iyi doktor olup bir sürü kişiyi kurtaracak. Bunu istersin değil mi?" Babam bana söz verirken benim Durukan'a verdiğim söz aklıma gelmişti. Daha fazla ağlamaya başladım. " Başka çaremiz yok mu?" Sesim boğuk boğuk çıkıyordu.
" Malesef hadi üzülme orada da bir sürü arkadaşın olacak. Ve daha zengin olacağız. Sana ne istersen alacağım." Çocuk mu avutuyordu. Belki öyle yapıyordu ama şuan benim hissettiklerimi anlayamazdı. Babamdan ayrılıp hızlıca yanından ayrıldım. Babam arkamdan bağırmıştı ama geri dönmedim.
Odama çıkıp kendimi yatağa attım. Hüngür hüngür ağlıyordum.
Saatlerce ağladım. Bunu yapmak çok zordu. Her şeyi bırakıp gitmek. Onu bırakıp gitmek. Ağladıktan sonra uykuya dalmıştım.
...
Sabah kalktığımda gözlerim şişti. Hazırlanıp evden çıktım. Babamla karşılaşmıştım ama ona tek kelime etmedim. Okula yürürken moralim çok bozuktu. Her şey elimden alınmış gibiydi. Okul kapısından girdiğimde ileride bankların orada Talha'yı gördüm. Ah disiplin cezası...
Talha'nın yanına doğru gidecekken birisinin omzumda elini hissettim. Kafamı çevirdiğimde Durukan Talha'ya doğru bakıyordu. Bana baktığında " Ne olacak şimdi?" Diye endişeyle sordum. Durukan önemli değil anlamında omuz silkti.
