Resim Nisa:)
Amerika'ya geri döndüğümde babamın aldığı ilk biletle Türkiye'ye gittiğini öğrenince şaşırdım. Hiç haber vermemişti. Cole beni bırakıp gittikten sonra babamın neden gittiğini sordum. " Babana yakın birisi kaza geçirmiş." Dediğinde büyük bir şok yaşadım. " Bir dakika ne zaman olmuş?" Dedim kekeleyerek. " Bilmiyorum sabah bir telefon geldi ve baban sabah bulduğu ilk uçakla gitti.
Annem bana o kadar üzgün bakıyordu ki. " Babam iyi miydi giderken? Ona bir şey söylemem gerekiyor. Hemen aramalıyım." Dedim birden. O adam benim kurtardığım adam olmalıydı. O saatte kesinlikle başka bir kaza olamazdı. " Babam numarasını değiştirmiş midir?" Dedim. Ona nasıl ulaşacağımı bilmiyordum. Annem sanki çökmüş gibiydi.
" Anne gelmeden önce bende o kazanın içindeydim." Dediğimde annem şaşkınlıkla " Ne!" Dedi birden. " Adam gidiyordu. Hatta yeşil ışık yanıyordu. Üstüne bir araba gelirken ona bağırdım ama duymadı. Sonra koşup onu çekmeye çalıştım. Şimdi nasıl oldu bilmiyorum. Uçağım kalkacağı için hastaneden erken ayrılmak zorunda kaldım." Annemin birden gözleri doldu.
Sonra gülümserken ağlamaya başladı. Bana sıkıca sarılıp " Aptal kız!" Diye bağırırken " Anne sorun yok ben iyiyim. Sadece babamın arkadaşının iyi olmasını diliyorum. Cole ilk müdahaleyi yaptığını söyledi. Ben sadece bayılmışım." Annem daha fazla ağlamaya başladı.
" Sen harika bir kızsın. Ve fazla cesur! Öyle atlanır mı yola! Ya sanada bir şey olsaydı. Ya ikinize de bir şey olsaydı. Babanın neler yaşayacağını hiç düşündün mü!" Babam için gerçekten değerli bir arkadaşı olmalıydı. Annemin neden böyle ağladığını anlayabiliyordum.
Babam bir kere çok yakın arkadaşını kaybettiğinde 8 9 yaşlarındaydım. Ameliyattını o yapmıştı ve çıktıktan sonra o yüz ifadesini asla unutmayacaktım. Ellerinde en yakın arkadaşını kaybetmek nasıl bir duyguydu bilmiyorum ama o anı yaşamak istemezdim. Zaten ondan sonra daha fazla çalışmaya başladı. Doktorluğu en iyi şekilde yapmaya çalıştığını biliyordum. Şimdi her yerde adı geçiyordu.
Sanırım hala onu unutamamıştı. Arada bizden gizli gizli çıkarıp resmine baktığını biliyordum. Bize göstermesede acısını hala içinde yaşıyordu. " Anne o iyi olacak tamam mı? " annemden ayrıldığımda gözyaşlarını sildim. Hala bana bakıyordu. Yüzümü okşarken ona gülümsedim.
" Şimdi biraz dinleneyim. Sonra babama ulaşmaya çalışırım. Zaten hastane beni arayacaktı." Dedikten sonra annemin yanından ayrılıp odama çıktım. Cole'e olanları anlattığımda şaşırmıştı. Babasıyla konuşacağını söyledi. Sonra bende üstümü değiştirip kendimi yatağa attım. Babam için süper bir şey yaptığımı fark ettim. Eğer bir arkadaşı o kazada ölseydi neler olacağını düşünmek bile istemiyordum.
....
Babam gideli bir hafta olmuştu. Ve kimseden ses çıkmadıkça delirecek gibi oluyordum. Ne babam aramıştı ne hastane. İçim içimi yiyordu. Okula gitmek istemiyordum ama izinlerimi daha yeni kullanmıştım. Baba nerlerdesin niye hala aramadın meraktan ölecektim.
" Hadi kahvaltı yapalım." Annem bana seslenince kahvaltı masasının yanına gittim. " Anne babam aradı mı?" Dedim. Her sabah soruyordum. " Hayır." Dediğinde annemin telefonu çalmaya başlamıştı. Annem hızla cebine uzanırken heyecanlanmıştım. Babam mıydı acaba? " Kemal neden aramıyorsun! " annem açar açmaz bağırdığında babamın aradığını anladım.
" Ne dalga geçiyor olmalısın." Annem şaşkınlıkla bana bakarken ne oldu gibisinden ona baktım. " Bu çok ani bir karar değil mi?" Annem sanki şifreli konuşuyordu. " Sen ciddi misin? O işi kabul edecek misin?" Ne olduğunu kestirdiğimde gözlerim şaşkınlıktan açıldı. " Daha buraya yeni alışmaya başlamıştım. " annemin kızgın sesini duyduğumda tamamen ne olduğunu anladım.
