Μαύρο

{Κρεβάτι και χαπάκια}

Ξαπλώνω και νιώθω πιο κουρασμένη από ποτέ,σαν να έχω γυρίσει από αγώνα.

Τίποτε δεν έκανα ομως ολη μέρα,καθόμουν και κοίταζα το ταβάνι.

Κατάθλιψη; Μελαγχολία;

Και τι με νοιάζει εμένα;

Θα περάσουν.

Όλα περνάνε σωστά;

Το σωμα μου πονάει και τα κόκκαλά μου τρίζουν σαν να έχω τρέξει μαραθώνιο και ηταν ενας μαραθώνιος το πρωι να σηκωθώ και να πλυθώ.

Να προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.Να μην χαθώ πάλι στις κωλοσκέψεις μου.

Είναι καλοκαίρι και κάνει φοβερή ζέστη,εγώ ομως πιάνω το σεντόνι και τιλιγομαι σαν να θέλω να κρυφτώ απο τον κόσμο και ναι θελω.

Παρατηστε με όλοι σας,ω οχι,ο άνθρωπος που με αγαπάει μπορεί να χρειαστεί κάτι,μπορεί κατι να πάθει.

Μα εγω δεν έχω τέτοιο άνθρωπο.

Και εκείνη την στιγμή χτυπάει η πόρτα και πάω να την ανοίξω.

Είναι ο άνθρωπος που με αγαπαει και νοιάζεται για εμένα.

Μου χαμογελάει και του χαμογελάω και τον αρπάζω να τον φιλήσω.

Δεν είμαι μόνη μου,μου λεει πως με αγαπάει και ολα είναι υπέροχα για πρώτη φορά.

Θαυματουργά μπλε χαπάκια...

Γεια σας.

Αφιερωμένο στους μοναχικούς ανθρώπους που το μονο που έχουν είναι φαντασιώσεις.

Με αγάπη,
Φρου.