Μαύρο

{Τα μάτια σταζούν δάκρυα}

Τα μάτια στάζουν δάκρυα

Τα μάτια στάζουν δάκρυα

Επανάλαβε μαζί μου

Τα μάτια στάζουν δάκρυα

Φοβάμαι το σκοτάδι

Μα αυτό με ανέθρεψε

Με πήρε από την τρυφερή αγκαλιά της παιδικότητας και με γλυκοφίλησε σαν εύσπλαχνη μανα

Τα μάτια στάζουν δάκρυα

Και αφου έγινα αγρίμι βγήκα εξω απο την σπηλιά για να δω τον κόσμο

Ο κόσμος ήταν το χειρότερο τέρας απο ολα οσα είχα αντικρίσει

Μα οταν γύρισα τρέχοντας στην κόλαση οι πόρτες ήταν κλειδωμένες

Τα μάτια στάζουν δάκρυα

Ανεβάζω τα μάτια μου στο φεγγάρι και προσεύχομαι σιγανά σε εναν αγνωστο Θεό για μια σωτήρια.

Ανάβω ένα τσιγάρο και το χωνω στο στόμα μου.

Τσιγάρο.

Η ελάχιστη και κρυμμένη επιθυμία των ανθρώπων για τον θάνατο ενω οι ίδιοι έχουν χάσει τις ψυχές τους ανάμεσα σε γκριζες πολυκατοικίες,πίσω απο γυαλιά μυωπίας και σε οθόνες υπολογιστών.

Τα μάτια στάζουν δάκρυα.

Και ο καμβάς μου τελειώνει.

Ούτε ξέρω πότε ξεκίνησα να ζωγραφίζω.

Άτεχνη τέχνη.

Ισως η πρώτη τέχνη που να συνεβηκε ποτέ να ειχε ως εμπνευση την κόλαση.

Ένας περαστικός κλωτσάει την γοπα που μόλις πέταξα.

<<Τα μάτια στάζουν δάκρυα>> μου ειπε και χαμογέλασε.

<<Αληθές>> είπα σαστισμένη και σώπασα για πάντα.

Γεια σας.

Με αγάπη,
Φρου.