Μαύρο

{Το τσιγάρο}

Εγώ απλα εδώ μωρέ.Μονη μου.

Φωνάζω και σκουπίζω το δάκρυ που μόλις δραπέτευσε από μέσα μου,από μεσα απο αυτό το χάος.

Παίρνω γρήγορα το ποτήρι με την βότκα που ειχα και το κατεβάζω μονορούφι.

Συνέχισα και με το δεύτερο,και με το τρίτο.

Το αλκοόλ έρεε στο αιμα μου και μακάρι να ερεε περισσότερο αλκοόλ απο αιμα μέσα μου.Θα ήταν καλύτερο.

Η βότκα έκαιγε μέσα μου και εγω παραπατούσα στα μονοπάτια της κόλασης.

Αχάριστη! Ναι αυτο είσαι!

Φωνάζω στον εαυτό μου ενώ κοιτάω τον γαμημένο καθρέφτη.

Χίλια κομμάτια ο καθρέφτης.Ενα γυαλί μπήκε στο χέρι μου και το έβγαλα.

Κοιτάω τον εαυτό μου σε ενα μεγάλο σπασμένο κομμάτι.

Μα πως έγινα ετσι;

Μόνη μου και μεθυσμένη μέσα σε ενα σπίτι.

Το δάκρυ δραπέτευσε.

Και αλλο.

Και άλλο.

Μέχρι που έγιναν μια καταιγίδα.

Έκατσα κατω και άναψα ενα τσιγάρο που ειχα στην τσέπη μου.

Ο καπνός ανέβηκε ψηλά και στην συνεχεια κατέκλυσε ολο το σπίτι δίνοντας μια ακόμα επιβεβαίωση για το ποση μοναξιά,τρέλα,σχιζοφρένεια και θυμός υπάρχει εδω μέσα.

Ένα τσιγάρο η ζωή του ανθρώπου,πότε βγάζει περισσότερο καπνό,πότε λιγότερο,πότε καιει περισσότερο πότε λιγότερο.

Και στο τέλος;

Μια άχρηστη γόπα.

Πεταμένη κάπου στο χωμα,ξεχασμένη από όλους να διαλύεται σιγά σιγα.

Δεύτερο κείμενο για σήμερα.

Ελπίζω να σας άρεσε.

Με αγάπη,
Φρου.