Μαύρο

{Πένθημες καμπάνες χαράς}

Χαράματα.

Οι πένθημες καμπάνες χαράς χτυπούν αυτό το χιονισμένο πρωινό στην Αθήνα.

Ασυνήθιστο το χιόνι στην Αθήνα.

Μα έχει συμβεί.

Ασυνήθιστες οι αυτοκτονίες τα χιονισμένα πρωινά.

Μα συνέβη.

Το άσπρο και το μαύρο.

Έννοιες αντίθετες.

Το δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου και χρωμάτισε το τοπίο με θλίψη.

Κοιτάω τον ουρανό για προτελευταία φορά.

Η τελευταία θα είναι λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου στο πεζοδρόμιο το οποίο θα το χρωμάτισω και αυτό με λίγο κόκκινο.

Δεν πονάει ο θάνατος.

Είναι εξιλέωση.

Για αυτό και οι καμπάνες χαράς.

Είναι θάνατος όμως.

Για αυτό και το πένθος.

Το σώμα μου πάγωσε.

Και μπόρεσα να πω τα τελευταία λόγια μου.

Καθως τα σκασμένα από την χαμηλή θερμοκρασία χείλια μου αδυνατούσαν να ψελλισουν το οτιδήποτε.

Τα τελευταία μου λογια θα ήταν τα ιδια με αυτά του Βαν Κονγκ

<< Η θλίψη θα διαρκέσει για πάντα>>

Κοιτάω τον ουρανό.

Η πτώση ήταν τρομαχτική.

Τα κόκαλα μου πονάνε.

Μα εγω δεν πονάω.

Εγω πεθαινω.

Μα εγώ δεν πεθαινω.

Μαύρο.

Μα άσπρο.

Πιάνω λίγο από το χιόνι στην χούφτα μου.

Αρχίζει να λιωνει.

Θυμήθηκα τον χιονοπόλεμο που έπαιζα με την ξαδέρφη μου ένα χιονισμένο πρωινό στην Αθήνα το 2005.

Αυτή η αναμονη είναι η χειροτερη στιγμή της ανθρωπότητας,ορκίζομαι.

Χειρότερη και από τον ναζιστικό χαιρετισμό που έκανε ο Χίτλερ.

Χειρότερη και από την σταύρωση του Χριστού.

Είμαι εγω.

Με ξαπλωμενη μια δόση σχιζοφρένειας διπλα μου.

Είσαι εσύ που ταξιδεύεις στις σκέψεις μου.

Είναι εκείνος που δεν τον νοιάζει.

Και είναι και αυτο το κείμενο.

Που θα ξεχαστεί.

Μα πόσο στενάχωρο είναι αυτο;

Πόσο στενάχωροι είναι οι ρυθμοί της ανάσας μου;

Τελευταία αναπνοή.

Με έσωσα.

Πένθημες καμπάνες χαρας.

Κοιτάω τον ουρανό για τελευταία φορά.

Αχ..ευτυχία.

Γεια σας.

Με στεναχώρια,
Φρου.