Colours [Book I]

Κεφ.2:"Τρυπημένη μύτη και πράσινα μάτια"

Stormy

"Μ-με τον Grayson έχουμε να μιλήσουμε από τότε που έφυγα για σπουδές",σχεδον τραύλισα και χαμήλωσα το βλέμμα μου.
Ο Liam είχε σταματήσει να τρώει και με κοιτούσε.
"Εννοείς τέσσερα χρόνια;",ρώτησε σοκαρισμένη η μαμά μου.

Έγνεψα καταφατικά και ένιωσα τον αέρα στο δωμάτιο να μειώνεται.Το θέμα αυτό με είχε πληγωσει και σίγουρα δεν ήθελα να το συζητήσω.Ειδικά με τους γονείς μου.Και ειδικότερα μπροστά στον Liam.

"Αυτό είναι λυπηρό.Μεγαλώσατε μαζί εσείς οι δυο..",πρόσθεσε ο μπαμπάς μου.
Δάγκωσα το κάτω χείλος μου και ανασήκωσα τους ώμους μου.

"Απλά εγινε απότομα.Όταν έφυγα σταμάτησε να επικοινωνεί μαζι μου,άλλαξε αριθμό και με μπλόκαρε απο παντου.",εξήγησα νιώθοντας την λύπη να με κατακλύζει.

"Καλύτερα.",είπε απλα ο Liam και όλοι τον κοιτάξαμε με απορία.

"Γιατί;",τόλμησα να ρωτήσω,ενώ ακούμπησα τους αγκώνες μου στο τραπέζι.Σίγουρα ο Liam δεν συμπαθούσε τον Grayson,αλλα τα συναισθήματα ηταν ανέκαθεν αμοιβαία μεταξύ τους.

"Δεν έχω ακούσει τα καλυτερα για αυτόν τα τελευταία δυο-τρία χρόνια.",δήλωσε και ήπιε λιγο απο το νερό του.

"Δηλαδή;",είπα με περιέργεια.
Ο Grayson σε μπελάδες;Αυτό και αν ηταν περίεργο,καθώς σπάνια έμπλεκε.

"Κακές παρέες.",απλά απάντησε."Λοιπόν πάμε σπίτι γιατί εχει βραδιάσει;",ρώτησε αλλάζοντας γρηγορα θεμα.
Συμφώνησα μαζί του και σηκώθηκα απο την καρέκλα μου για να χαιρετήσω τους γονεις μου.

"Θα τα βρεις με τον Grayson.Πάντα τα βρισκετε",μου ψιθύρισε η μαμά μου,οσο με αγκάλιασε.

"Ισως όχι παντα τελικά..",της ειπα και ξεφυσηξα.
Μπήκαμε στο αυτοκινητο του Liam και ξεκινήσαμε για το διαμέρισμα του που βρισκόταν στο κέντρο του Λονδίνου.

"Δεν το πιστεύω οτι ήξερες τόσα χρόνια για τον Gray και δεν μου είχες πει κουβέντα.",λεω ελαφρά νευριασμένα και σταυρωνω τα χέρια μου στο στήθος.

"Δεν ήξερα οτι νοιάζεσαι τοσο πολύ",απαντησε ειρωνικά χωρις να βγάζει τα μάτια του απο τον δρομο.

"Liam τον ξερω απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου.Πως ειναι δυνατον να μην νοιάζομαι;",δήλωσα και κοίταξα εξω απο το παράθυρο.