Colours [Book I]

Κεφ.24:"Για πες μου αν αυτό σου θυμίζει τον παλιό μου εαυτό."

Stormy

Ο Grayson στάθηκε εξω απο την πόρτα του σπιτιού του και χτύπησε το κουδούνι.Λιγα δευτερόλεπτα μετα η πόρτα άνοιξε.

Η Annie βρισκόταν στην αλλη πλευρά.Ήταν μια πολυ γλυκιά και καλοκαρδη γυναίκα.Τα μαλλια της έφταναν στο ύψος των ωμων της και τα γκρίζα μάτια της έλαμψαν μόλις είδαν τον Gray.

"Καλώς ήρθατε!",είπε και παρατήρησα ενα δάκρυ να τρέχει απο το μάτι της.
Σκούντηξα τον Gray ο οποίος ειχε παγώσει στην θεση του.
Εκείνος άνοιξε τα χέρια του και τύλιξε την μητέρα του στην αγκαλιά του.Εκεινη ξεκίνησε να κλαίει με λυγμούς,προκαλώντας έντονα συναισθήματα συγκίνησης και σε εμενα.

H Emma εμφανίστηκε μετα απο μερικά δευτερόλεπτα.Το βλέμμα της επεσε πανω μου και μου χαμογέλασε και στην συνεχεια στον αδερφό της.

"Gray..",αναφώνησε μόλις εκείνος εκανε πισω απο την αγκαλιά της μητέρας του.
Εκείνος χαμογέλασε προς εκεινη και την πλησίασε τυλιγοντας σφικτά τα χέρια του γύρω απο το αδύνατο σώμα της.Τα μαυρα μαλλια της ηταν μαζεμένα σε έναν κότσο και φορούσε ενα ασπρο πουκάμισο με ενα τζιν.

"Stormy χαιρομαι τοσο πολυ που σε βλεπω.",είπε η Annie και με αγκάλιασε.

"Και εγω το ιδιο..παει πολύς καιρος..",σχολίασα.

Εκεινη πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Δεν ξερω ποσο να σε ευχαριστήσω..",μου ψιθύρισε.
Της χαμογέλασα και κατευθυνθήκαμε προς την κουζίνα.O Grayson και η Emma κατευθύνθηκαν προς το σαλόνι.Κοιταξα γύρω μου τον χώρο και μου ξυπνούσαν αναμνήσεις.

"Μου είπε η Emma οτι σε είχε συναντήσει.Μολις χτύπησε το τηλέφωνο και ειδα το όνομα του Gray ήξερα οτι ήσουν μαζι του.",ομολόγησε,καθώς ξεκίνησε να φτιάχνει την σαλάτα.

"Πως ήσουν τοσο σιγουρη;",την ρώτησα και άκουμπησα στο ψυγείο.

"Ο Gray δεν θα ερχόταν εδω μόνος του.Ούτε θα λογικευοταν.",μου εξήγησε.

"Του εξήγησα πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον ηθελες κοντα σου.Ξέρω ποσο τον αγαπας και ποσο θα σε σκότωνε να εισαι μακρυά του.Και το ιδιο και εκείνον.",της ειπα και εκεινη χαμογέλασε.

"Stormy πραγματικα σε ευχαριστω.Πάντα ήσουν οτι καλύτερο για εκείνον.Η απουσία σου του στοιχησε..",ομολόγησε και με κοίταξε θλιμμένα.
Κατέβασα το βλέμμα μου στο πάτωμα.

"Προσπαθώ να το διορθώσω.",της εξήγησα με ενα ένοχο βλέμμα.

"Θα τα καταφερεις.Δεν είναι τοσο δύσκολος οσο φαινεται.",με ενθάρρυνε και χαμογέλασε.