Fiziksel acılar iyidir, ne zaman geçeceğini bilirsin ama ruhunun aldığı yaraların ne zaman iyileşeceği kocaman bir belirsizlik.
Geçmiyor yaşadıklarım, belki de hiç geçmeyecek. Bazen saatlerce düşünüyorum, zamanı geldiğinde kurtulurum tüm bu yaralardan, çıkarım bu çakıldığım dipten diye ama ne kadar umut etsem de umut ettiğimle kalmam yaralarıma bir yenisini ekliyor.
Ve insan o kadar dibi görüyor ki dönüp arkasına baktığında eski sıradan , monoton o hayatını geri alabilmek için her şeyi verebileceğini biliyor.
Sonra da verebilecek bir şeyi kalmadığını hatırladığında daha da dibe çakılıyor.
Ben Güneş.
Aydınlığa sırtını dönen karanlığa itilen Güneş..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlık Güneş
Teen Fiction" sakın kıpırdayayım deme burada ne halt ettiğini sanıyorsun?" "Benn şey yanlışlıkla oldu zaten bişey de görmedim" dedim sesim titrerken. "Şimdi seninle uğraşamam Arif ortalığı temizleyin" "Tamam abi" Duyduklarımdan kurtulduğumu düşünüp...
