Hayatımız sıkça başladığımız noktaya uğrayarak ilerlediğimiz bir çemberdir.Bu başlangıca dönmek ne kadar iyidir diye kendime soruyordum.Eski anılarım gözümde canlanmaya başladığında yaklaştığımızı fark ettim ve vardığımızda neşe bene doğru dönerek onay bekler gibi gözlerimin içine baktı ve ;
"onu görmeye gidecek misin?"
Gidecek miydim yada gitmeli miydim bilmiyorum tek bildiğim her adımda hayatım daha da büyük bir karmaşanın içine sürükleniyor.
"bir görüneyim sadece daha fazlasına gerek yok hemen gelirim"
"tamam kuzum biz bizim eve geçiyoruz"
Arabadan inip ayaklarımın isteksizliğine rağmen onları kısa süreceğiyle ikna ederek evin önüne geldim ve kapıyı iki kere tıklattım. Öncesine uzunca bekledim tahmin ettiğim gibi eee tabi bu saatte ayılmamış olabilir henüz.Eski kapının açılma sesini duyunca ne yapıcağımı bilemeyip kafamı yere eğdim ve bir tepki bir ses bir söz bekledim sadece ,beklediğimi alamadım bir kaç saniyeden sonra kafamı kaldırıp yüzüne baktım ve boşluk kimse yoktu.İçeriye doğru yöneldim ve kanepede uzandığını görüp ona doğru döndüm.
"Niye geldin ?"
"o kadar zaman sonra gerçekten sadece bunu mu soruyorsun?"
"hee unutmuşum kimin koynundan çıktında geldin"
gözlerimde yine aynı sızı ama onun karşısında değil güneş doruğun karşısında bile ağla ama onun karşısında olmaz dik durmam gerek ve artık karşısında eski her söylediğine boyun eğen kız olmadığımı göstermeliydim.
"sen beni böyle bir konuda yargılayacak son insansın ki artık sana insan demek bile zor geliyor"
bir andan üstüme atlayıp saçlarımı sıkıca kavradı ve
"senin dilin fazla uzamış küçük sürtük kime güveniyosan güvenme bence yine bana kalıcaksın unutma seni kim ne yapsın orospu"
Artık ne söylesemde kar etmezdi kendi başımaydım bu hayatta her zaman o zaten hiç arkamda yada yanımda olan biri olmadığından benim için değişen pek bir şey yoktu ama sadece insan hak etmediği şeyleri duyup bir de üstüne bunları savunamadığında bir tutsaktan farksız hissediyor .Bende isterdim ona kaçırıldığımı anlatmayı ve anne bana yardım et demeyi .
Tam kapıdan çıkacakken
"hayret baban sana iyi bakamadı mı? halbuki ona işini hazır etmeyi unutma boş durmasın demiştim"
ne dediğini anlamazken ona dönüp
"neyden bahsediyosun sen ?"
"Baban diyorum Selim sana iyi müşteriler bulamadımı hayırdır?"
"B-babam babam babam mı?"
Şuursuzca ard arda söylediğim ömrümce ağzıma almadığım o kelimenin söylediğimde boğazımı yırtarcasına acıtacağını hiç hayal etmezdim.
O an fark ettim ki aslında acıların en büyüğünü hissetmemişim daha önce ruhun vücutttan çekilişini gerçek ölümü tatmak buymuş karanlığa çekilen güneş artık karanlığın ta kendisiydi..
YOU ARE READING
Karanlık Güneş
Teen Fiction" sakın kıpırdayayım deme burada ne halt ettiğini sanıyorsun?" "Benn şey yanlışlıkla oldu zaten bişey de görmedim" dedim sesim titrerken. "Şimdi seninle uğraşamam Arif ortalığı temizleyin" "Tamam abi" Duyduklarımdan kurtulduğumu düşünüp...
