Karanlık Güneş

BÖLÜM 2 ~ AYDINLIĞA VEDA ~

Bahar sabahları ne güzeldir değil mi?  Ne kış kadar hırçın ne de yaz kadar asi..
En güzeli de o güneşin  hiç asileşmeyecekmiş gibi süzülmesi.
Keşke bir bahar sabahı güneşin tadına bakarak uyanabilsem ama ne yazık ki buna izin verecek ne bir ailem ne de bir hayatım var. Ben bunları düşünürken annem bağırmaya başladı, zaten hiç bitmezdi ki.
"Güneş! Ne uykusu bu böyle, kalk artık gebericem burada açlıktan."
Cevap vermeden hızlıca kalktım. Onunla birlikteyken çıkardığım en büyük ders 'cevap verme, yap.' olmuştu.
Eski paslanmış musluğu açıp soğuk suyu yüzüme çarptım ve kafamı kaldırıp yüzümü zor görebildiğim aynaya baktım. Güldüm aynada kendime bakarken. Cidden ben bunları mı hakediyordum?
Mutfağa giderken kanepede ayaklarını uzatmış pinekleyen anneme görünmemeye çalıştım.
Hızlıca dolapta bulduklarımla bir kahvaltı hazırlayıp odama geçtim saat neredeyse 8'e geliyordu, telefonum titredi kimden olduğuna bakmak için elime aldım. Her zaman ki gibi Ezgiydi. Sanki ondan başka arayıp soran varmış gibi bakıyordum birde!

Gönderen: Ezgi
Hadi ama geç kalıyoruz sokağın başındayım acele et.
                                       
Ezgi'yi daha fazla bekletmek istemediğim için cevap yazmadan formalarımı üzerime geçirdim, çantamı aldım ve ayakkabılarımı da  ayağıma geçirip anneme seslendim.
"Anne ben çıkıyorum"
Çok umurunda olduğunu da sanmıyorum. Çıkıp sokağın başına doğru yürümeye başladım Ezgi'yi gördüğüm gibi koşarak yanına gidip sıkıca sarıldım.
"Nerede kaldın kızım senin yüzünden yedim burada sabah ayazını." Gülümsedim söylediklerine.
"Geldim işte, özlemişim seni."
"Bende özledim be kızım. Özledim özlemesine de seni yine annen mi bırakmadı doğru söyle?"
"Yooo ben uyanamadım. Gece kitap falan okudum, saatin geç olduğunu farketmeden. Uyanamadım o yüzden."
diye yalan söyledim.
"Buna inanmadığımı biliyorsun !"
Biliyordum. Ezgi anlardı çünkü her anımda bir tek o yanımdaydı, en çok parçalandığım da bile o toparladı beni.
Ezgi ile oturduğumuz mahallede tanıştık. Her anımda yanımda olan bir tek o vardı bu yüzden ondan değerlisi yok benim için.
Durağa kadar yürüyüp minibüse binip okula vardık. Ben son sınıftım ve odaklanmam gereken bir sınav olmasına rağmen maalesef ki bunu zorlaştıran hayat şartları var. Babamı tanımıyorum ve onun varlığını sorgulamamam gerektiğini annem çok küçük yaştayken kendi yöntemleriyle öğretmişti.
Annemin her zaman böyle şiddet yanlısı olduğunu sanmıyorum yaşadıkları ona ağır gelmiş olmalı diye avutuyorum çoğu zaman kendimi.
Okula girdikten sonra bahçede onu gördüm ilk kez beni farketmiş gibi baktı. Ayaklarımın yerden kesildiğini düşündüm bir an bu kadar dikkatli bakmamalıydı gözlerime!
Ezgi bunu fark etmiş olacak ki omzumu çürütürcesine dürtmeye başladı.
"Ohaaa Güneş insan gibi bak bari kızım okuldayız."
Kendime gelip okuldan içeri doğru girdik. Ezgi beni durdurup onun hakkında uyardı.
"Güneş yapma. Hislerin olabilir ama o olmamalı tamam mı ? Onu tanıyoruz ona güvenemezsin.."
"Tamam haklısın zaten daha önemli şeyler var hayatımızda hadi sınıfa"
Sınıfa girip en arkaya sırama oturdum tabi Ezgi de yanıma .
Ezgi yorgun gözlerle bakıp.
" ayyyy ben biraz kestiricem bişey olursa uyandır bebitomm."
Deyip yanağıma kocaman bi öpücük bırakıp kıçını devirip yattı. Kitaplarımı çıkarıp hocanın gelmesini beklerken içeri girenlere baktım Aytunç ve arkadaşları girdi gözleri beni bulunca bu kez bakmadan kafamı eğdim.
"Aytunç, abii ne kestin be kızı." diye dalga geçerek bağırdı bir arkadaşı ardından hepsi kıkırdamaya başladı pardon kıkırdamak mı dedim hönkürdüler resmen. Kafamı kaldırıp göz devirecekken Aytunç'un  bakışlarını kaçırdığını farkettim, ben de kafamı çevirdim. Bütün gün sıkıcı derslerin ardından sonunda çıkıyorduk. Minibüse binip mahalleye geldiğimizde ayrıldık. Eve doğru yürümeye başladım. Eve geldiğimde ise annem evde değildi. Bu aralar yüzümü güldüren nadir şeylerden biriydi bu.
Evi biraz toparlayıp yiyecek bir şeyler hazırlayıp yedim. Tam odama gidecekken cebimdeki telefon titredi. Telefonu elime alıp gelen mesajı açtım.