Karanlık Güneş

BÖLÜM 6 ~HAYATIMM MI ?~

Kalkıp battaniyeyi katlayıp kanepenin üzerine bıraktım. Acaba evde mi sorusu aklımı kurcalarken kaldığım odaya doğru yöneldim.Tam odaya girecekken koridorun sonundaki merdivenlerden indiğini gördüm. Kısa bir duraksamadan sonra kendime gelip odaya girecekken

"Bekle konuşmamız gereken şeyler var salona geç geliyorum." dedi sinirli bir sesle.

Sesi gerçekten ürkütücüydü söylediğini yapıp uyuya kaldığım kanepeye oturup onu beklemeye başladım.Bir süre sonra kapıda belirince yüzüne bakmamla içimde garip bir his oluştu ilk kez dikkatlice yüzüne baktığımı fark ettim.Yüzünün mükemmelliğini daha önce fark etmediğim için biraz salak olduğumu düşündüm.Yüzünü yeni yıkadığını anlamama sebep olan damlalar birbir yere doğru düşerken fazla incelediğimi fark edip kafamı yere eğdim.Gelip karşımdaki tekli koltuğa oturdu ve;

"Beni dikkatlice dinle senden benim için neler yapacağını anlatıcam ve bu bir kere olacak düzgünce dinle gereksiz soruları sevmem."

kafamı hafifçe aşağı yukarı salladıktan sonra;

"Bazı işlerim için bir kıza ihtiyacım var ve bu artık sensin.Çalışacağın günler öncesinde sana iş hakkında yeterli detay verilir ve ne yapman gerektiği anlatılır. Bunun dışında hak ettiğin parayı da her iş sonrasında düzenli olarak alacaksın ve bundan sonra benim evimde kalacaksın ve tabi en önemlisi emirlerimin dışına çıkmayacaksın."

Ben söylediklerini kafamda dönen milyonlarca soruyla sorgularken o ayaklanıp içeri gidecekken duraklayıp.

"Asıl söylemem gerekenleri unutuyordum. Yaptığımız işler normal şeyler değil uyarayım, zamanı gelecek belkide canın yanacak ama başka şansın olmadığı için reddedemeyecek olman çok işime geliyor ." diyerek sırıttı ve 

"Birde yapılan işlerden veya bu olanlardan her hangi birine veya özellikle polise söylersen cezanı kendi ellerimle veririm haberin olsun işte o zaman seni kurtardığım o şerefsizden bile yardım isteyecek hale gelirsin."

söyledikleri ile gözlerim dolmuştu daha korkunç bir yüzü olduğunu sanmıyordum bu adamın varsa da hayatım tam anlamıyla kabusa dönmüştü.

"Çocuk gibi mızmızlanmanı çekemem ben bir kaç eşyamı alıp geliyorum sonra gidiyoruz."

Salondan çıktıktan sonra kendimi tutmayı bırakıp sessiz hıçkırıklarla ağlamaya başladım bu yaşadıklarım gördüğüm bu muamele artık çok ağır gelmeye başlamıştı.Beni evine götürüyo olması çok korkunçtu her an aynı yerde olacaktık ve ben ne olacak korkusuyla hep tetikte beklemek zorundaydım. Bir kaç dakika ardından elinde bir çanta ceket ve anahtarla çıkışa doğru yürüyünce bende yüzüne bakmamaya çalışarak ayağa kalktım ve arkasından yürüdüm. Kapıda duran arabasına doğru yürüyünce bende arkasında yürüyüp onun la birlikte arabaya bindim.Üzerime giydiklerimin ine olması ve baharın bizi yavaş yavaş terk ediyor oluşunu hafif üşümeme ve titrememe sebep olurken onun bu havadan etkilenir gibi bir hali yoktu.Bir süre de sonra orman yolunda devam ettikten sonra evlerin iyice azalmaya başladığında siyah bir kapının önünde durduk ve biraz bekledikten sonra kapı otomatik bir şekilde açıldı.Ben bahçesine doğru girdiğimiz evin muhteşemliğine bakıp salya akıtırken o kapısını açıp inmiş ve ne yapıyorsun der gibi dışarıdan yüzüme bakıyordu.Yerin dibine girdiğimi hissederken hızlıca kapıyı açıp onu arkasından yürümeye başladım.Daha kapıyı çalmadan orta yaşlarda bir kadın kapıyı açıp;

"Hoş geldiniz Doruk bey sizde hoş geldiniz hanımefendi."

diyerek şaşkın bir suratla beni süzüp içeriye geçmemiz için geri çekildi.Ben Doruğun ardından yürümeye devam ederken Doruk;