Karanlık Güneş

BÖLÜM 12 ~ SON DEM ~

Aradan bir kaç gün geçmişti dorukla evde sadece bir kaç kez karşılaştık onun yüzünü biraz olsun görmek istemiyordum birazda ortalığın durulup daha fazla dikkat çekmemek için sessizce zamanın geçmesini bekliyordum.

Kafamda bir kaç bir şey planlamıştım kader hanımın telefonunu kullanmam gerek bu şekilde neşeye ulaşıp ondan yardım isteyebilirim.

Öğle yemeği için aşağıya indiğimde

"kader hanım odamda ki halıya bir şey döküldü hemen silinmezse leke kalır bir bakar mısınız?  " 

diyerek beni kafasıyla onaylayıp odaya çıkan kadının arkasından bakmayı kesip çıktığı mutfağa gittim ve telefonunu burada bırakmış olmasını diledim.

orta tezgahta gördüğüm telefonu hemen alıp açınca şifresinin olmaması yüzümü güldürdü hemen ezbere bildiğim numarayı çevirip sesini duymayı bekledim.

"aloo"

"..."

cevap veremedim duygu patlaması mıydı bu bilmiyorum ama ağzım düğümlenmişti tam da sırasıydı , kendimi toparlayıp cevap verdim

"alo neşe"

"güneş bu sen misin? nerdesin?,nereye gittin?nasılsın? neden haber vermedin? allahım seni çok merak ettim bana bişey söyle iyi misin?"

"neşe beni iyi dinle vaktim yok bak ben her şeyi sana sonra anlatıcam şimdi bir araba bulup yarın yazacağım saatte bu telefondan atacağım konuma gel her şeyi söz veriyorum açıklayacağım  şimdi kapatmam gerek"

Cevap beklemeden kapattım onay beklememi gerektirmeyecek kadar tanıyordum onu o benim bu hayatta sahip olduğum tek şeydi.

Telefondan konumu atıp  her şeyi sildikten sonra yerine bırakıp hızlıca salona geri döndüm neşeye yarın 2 gibi gelmesini söyledim çünkü bir kaç günkü izlenimlerimden sonra doruğa yakalanma olasılığım en düşük olduğu saatin bu olduğuna karar verdim.

Akşama doğru sabırsızlıkla yatağıma geçtim ve dinç bir şekilde uyanabilmek için erkenden uyudum.

----------------------

Sabah kalktığımda saat 9 a geliyordu muhtemelen doruk daha evden çıkmamıştı benim kalkıp bu odadan çaktırmadan nasıl çıkacağımı düşünmem gerekiyodu

Odamın balkonu olduğundan ve evin yapısı bakımından ikinci katta olmama rağmen kolaylık la dışarı çıkabilirdim  kapıda duran korumalar içinse şunu düşündüm; saat 1 gibi kader hanım onlara öğle yemeği için müştemilatta bir şeyler hazırlıyo ve bu da ortalıkta kimsenin olmayacağı anlamına geliyo tek yapmam gereken öğle yemeğinden önce kader hanıma gidip rahatsız olduğumu yemek yemeyeceğimi ve beni uzun bir süre rahatsız etmemesini söyleyeceğim aslında buna pek gerek yok ben çağırmadığım sürece benim odama geleceğini sanmıyorum kaçmam akıllarının ucundan bile geçme çünkü bir kaç gündür o kadar kabullenmiş bir tavır içerisindeyim ki burayı benimsemiş olduğumu düşünüyor bile olabilirler.

Doruk evden çıktıktan sonra  saat 12.30 gibiyken kader hanıma gidip planladığım gibi her şeyi söyledim çok ta umurundaymış gibi bir hali yoktu zaten odaya çıkıca odanın kapısını kilitleyip anahtarı üstünde bıraktım ve balkondan inme çabalarım sonucunda biraz zaman alsa da sağ salim bahçeye indim ve aceleyle kimseye gözükmeden evin bahçesinden çıktım ve yola çıkıp  ana yola kadar yürüdüm ve saatin gelmesini beklerken gelen arabanın içinde gördüğüm neşe mutluluktan dizlerimi titretti o kadar heyecanlandım  ki dayanamayıp arabaya doğru yürüdüm durunca neşe kapıyı açıp inecekken kapatıp bir anda bende arkaya binip;

"vaktimiz yok bir an önce buradan uzaklaşalım."

"güneş neler oluyor ? bir açıklama yap artık korkmaya başladım."

"her şeyi anlatıcam ne olur artık gidelim"

kafalarıyla onaylayıp arabayı kullanan neşenin kuzeninden gözlerimi çekip arkadaki camdan bakıp bu ıssız yerden ayrılışım içimde garip bir his uyandırırken bir yandan da doruk fikri içime korku salınmasına sebep oluyordu ama ne olursa olsun ben doruğu göze alarak ölümü göze alarak biraz da olsa oradan uzak kalıp son bir kez eski hayatıma geri dönmek için bütün bunları göze aldım..