|PAYİDAR|#Wattys2017

∞1.Bölüm |Fotoğraflar|(Değiştirilmiştir.)

Kitaba başladığınız tarihi buraya bırakabilirsiniz...
(22 temmuz 2017)

|Gözlerimiz buluşsa, ruhlarımız birbirine koşardı. Ama artık sana bakamıyorum.|

'Bölüm şarkımız; Toygar Işıklı ft. Pera- Unut Beni.'

1.Bölüm/Ölü geçmişin yaşayan anıları.

ΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞΞ

Düşüncelerimi kontrol edemiyordum. Zihnim doluydu. Düşüncelerim yoğun ve can yakıcıydı. Ama sadece gülümsüyor ve insanlara iyi olduğumu kanıtlamaya çalışıyordum. Başarılı olduğumu düşünüyordum ama bir sorun vardı. Bunu daha ne kadar devam ettirebilirim bilmiyordum.

Fakültemin olduğu binanın girişindeki bankta otururken biten sigarama bir yenisi ile devam ettim.

"Sen beni dinlemiyorsun..."

Çiğdem, koluma güçlü bir yumruk attı. Sadece irkildim. Ona baktığımda suratı beş karıştı.

"Dinliyorum," diye yalan söyledim. "Devam et."

"Dinlemiyorsun, bende anlatmayacağım." derken, kollarını çapraz yapıp göğsünde bağladı. "Hep böyle yapıyorsun ama! Sana ne zaman bir şey anlatmaya çalışsam kurasığımda bırakıyorsun! Hep dalıp gidiyorsun ve şu iğrenç şeyi içiyorsun!"

"Çiğdem, üzgünüm. Lütfen devam et. Anlat."

Ses tonum samimiydi, çünkü onunla birçok kez bu konuda tartışmıştık. O bana hevesle bir şeyler anlatır, bende istemden kulak tıkar ve dalıp giderdim. Ve en sonunda hep tartışırdık.

"Anlatmayacağım, Esin! Zaten ne anlattığımı da unuttum!"

Ve her seferinde unuturdu.

"Çiğdem... Beni biliyorsun..." dedim, anlamasını umarak.

Kaşları daha çok çatılırken omuzlarını düşürdü.

"Bun adil değil! Lütfen! Gürkan'ı çıkar artık aklından! Neredeyse iki yıl olacak! Yas tutmayı bırak! Hem, o senden ayrılmıştı!"

"Çiğdem... Tekrar başlama." dedim uyarıcı bir tonla.

"Onun sana hiçbir faydası olmadı! Şu lanet şeye bile onun yüzünden başladın!" dedi, başıyla elimdeki bitmek üzere olan sigarayı işaret ederek. "Ama sen körsün! O öldü, farkındayım. Bu çok üzücü, biliyorum ama yıllar oldu. Alışmaya çalışmıyorsun bile!"

"Çiğdem..."

Dişlerimi birbirine bastırırken, Çiğdem'e olabildiğince keskin bir bakış atıp çenesini kapatması gerektiğini ifade etmeye çalıştım.

Ama o, Çiğdem'di. Çocukluk arkadaşımdı ve korkmasını, hatta susmasını istiyorsam daha fazlasını yapmalıydım. Ama yapmadım.

Üzerindeki mor gömleği çekiştirdi ve ayağa kalktı. Gitmek için hazırlanmaya başlamıştı. Bu konuda hep sinirlenirdi. Çünkü, bu yaptıklatımın bir sonucu olmayacağını ve sadece kendime zarar verdiğimi biliyordu.