|PAYİDAR|#Wattys2017

∞19.Bölüm |Yabancı|

|Eğer başkalarının aklından geçenleri duysaydık, o gün içinde ölmeye çalışırdık...|

'Bölüm şarkımız; Taladro ft. Sancak- Bırak.'

19.Bölüm\Huzurun katliamı.

◐◑◐◑◐◑◐

Yaşadığımız ve nefes aldığımız an boyunca aklımıza kazınan, yerini yıllarca koruyacak olan iyi ya da kötü anılar biriktiririz. Kimi, çok özel ve hatırlanması gereken şeyler olmasa da onlardan bile ders çıkarmamız gereken bir şeyler vardır.

Umut, bir sigara gibiydi aslında. En az bir kere içerdin ömrün boyunca, tadının nasıl olduğunu merak eder ve öğrenirdin. Ama fazla ve boş umutlar, yıllar geçtikçe bağımlılığa dönüşüp bizi yavaş yavaş öldürebilirdi...

Ya da fazla şanslıysanız, tedavi olur ve umut etmeyi bırakabilirdiniz...

Sabah gözlerimi açtığımda mengene gibi sarılmış bir adet Çağrı'ya karşılaştım. O kadar sıkı sarılmıştı ki, gece boyunca nasıl nefessizlikten ölmediğimi merak ettim.

Başım çenesinde, kollarımda belindeydi.

Ondan güçlükle kurtuldum. Kollarını benden çektiğinde huzursuzca kımıldandı ama uyanmadı. Yüz üstü yatağa uzandığında gördüm ki, örtünün açık bıraktığı yerler çıplaktı. Diğer yerlerini düşünmeden yataktan kalktım.

Uyanmamasını umarak hızlı adımlarla odadaki dolaplara yöneldim ve üzerimi örtecek bir çarşaf aldım. Aynı hızla odadan ayrıldığımda sessiz adımlarla kendi odama girdim.

Aklım öyle karışıktı ki, hareketlerimi kontrol etmekte zorlanıyordum. Aklım ve kalbim bir çatışmaya girmiş gibiydi. Dün gece ne olmuştu? Ve tüm yaşananlardan pişman mıydım? Bundan sonra Çağrı'ya nasıl davranmalıydım?

Ona aşık değildim. Bunu biliyordum. Sadece aynı evde yaşamaya başladığımız için böyle tepkiler veriyordum. Ya da hamile olduğum için...

Gürkan...

O yaşıyordu... Artık o kadar emin değildim ama o his içimdeki yerini koruyordu.

Dün gece, bunu ona yapmıştım. Belki de, yıllarca gelmemesinin bedelini ödetmek istemiştim? Belki, sadece kalbimin sesini dinlemiştim?

Ne olduğunu tam anlamıyla bilmiyordum.

Çağrı uyandığında nasıl davranacaktı?
O

uyandığında ona nasıl davranacaktım?

Kapıyı arkamdan kapatıp sırtımı yaslarken yüzümü buruşturdum. Dün geceyi zihnimden çıkarmak istiyordum ama gözümü her kırptığımda gözümün önüne geliyordu. Sanki tüm hepsi, göz kapağıma kazınmıştı.

Duvardaki saate baktığımda şaşkınlıkla gözlerimi büyüttüm. Saat yediydi. Gün, tekrar geceye hazırlanıyordu.

Üzerimdeki çarşafı bırakmadan saçlarımı çekiştirdim ve tam o sırada, karnımda küçük bir hareketlilik oluştu. Kanım donarken aklıma tekrar dün gece geldi. Bebek zarar görmüş müydü? Ona zarar vermiş miydik?