CAN SUYUM -Tamamlandı-

Giriş-Açelya

Medya:Açelya...

Açelya Özdemir

Hayatımın kabusuydu babamın benden gidişi...Önce annem gitmişti sonra da babam...Geriye bana ait ne kalmıştı? Bir tek okumak istemiştim. O kadına yalvarmıştım eğitimimi elimden almaması için. Peki o ne yaptı? Okumama izin vermek için şart koştu. Okuldan sonra bir yerde çalışıp para kazanacaktım. Ve hafta sonları...Yine de izin vermişti değil mi? O zaman çalışırdım ne olacaktı ki?

Okuldan 4 de çıkıp direk işe geçiyordum. Ünlü bir mekanda garsonluk yapıyordum ve bu iş yeri gece dahi kapanmıyordu. Alkollü bir mekan olduğundan geliş saatleri daha çok 8den sonra artıyordu müşterilerin. O yüzden gece 12 bazen de 1 e kadar çalışmak zorunda kalıyordum. Maaşımın hemen hemen hepsini de elimden alıyordu üvey annem olacak Nermin hanım! Sadece bir ihtiyacım olur diye yüz lira veriyordu işte. Koca bir ay ve yüz lira...Buna da ses çıkartmıyordum. Arkadaşlarım öğlen yemeğe çıkarken ben ya evden getirir yerdim ya da en fazla alabildiğim bir simitti...

Üniversite sınavı için tüm arkadaşlarım test kitaplarını bitirdikçe yenilerini alırken ben birini dahi bitirebilecek zaman bulamıyordum.

Arkadaşlarımın açtığı arayı teneffüs ve öğlen arasında kapatmaya çalışırdım hep. Sosyal bir hayat,arkadaşlarla gezmek...Hatta sohbet etmek bile imkansızdı benim için.İş okul ev ve ders...Hayatım bundan ibaretti...

Yine de okuldaki en yüksek notlar bana aitti. Yapılan denemelerde okulda hep ilk üçteydim. Yaklaşık bir ay önce yapılan ygs sınavında da çok iyi bir puan almıştım. Doktor olmaktı hayalim...Annemi babamı yaşatamadım ama başkalarının anne babasını kurtarırdım belki?

Lysde de iyi bir puan almak için uykumdan feragat ediyordum çoğu geceler. İşten yorgun gelip hemen yatsam da sabah 5te kalkıp okul saatine kadar test çözüyordum.

Lys sınavından bir gün sonra 18 yaşıma girecektim. Nermin'in üzerimdeki hakkı kalkacak özgür olacaktım.

Tabi bunların bir hayalden ibaret olduğunu o gece anladım. Levent Ural isimli 45 yaşlarındaki adam ve Nermin hanımın konuşmaları hayatımın en berbat günlerinin sinyaliydi bana göre.

-Kızın haberi var mı?

Demişti Levent denen adam. Nermin hanımsa kendinden fazlasıyla emindi.

-Henüz yok Levent bey. Ama eminim senin karın olmak onun da hoşuna gidecek. Hemen kabul edecek...

Levent denen adamın sesi hala kulaklarımda çınlıyordu.

-Kabul etmese de 18ine girdiği gün karım olacak! Yoksa bunu canınla ödersin Nermin!

Nermin hanımın sesi korkuyla çıkmıştı bu sert çıkışla...

-Söz verdim Levent bey. Aldığım borçlar karşılığında Açelya senindir.

O ana kadar bir umut benden bahsetmediklerine inanmak istemiştim. Ama yanlış anlamamıştım işte. Nermin hanım borcu karşılığında beni babam yaşındaki bu mafyadan bozma adama satmıştı!!

O gün bu işten kurtulmak için sabaha kadar uyumamıştım. Evet o adamın niyetinin bana karşı bozuk olduğunu bakışlarından farkediyordum...Ve son bir senedir daha sık gelip gidiyordu bu eve. Ama bukadar ileri gidebileceklerini düşünmemiştim.

Korkuyordum! Bu adamdan,yapacaklarından ve kurtulamamaktan korkuyordum. Böyle bir adamın karısı olamazdım!

Günlerce düşündüm. Kendi kafamda planlar yaptım. Lys sınavına girdiğim güne kadar sakin kalıp bahşişlerden toplayıp kenara koyduğum paraları daha da arttırmalıydım. Şu ana kadar maaşımdan fazlasını bilmeyen Nermin hanımdan gizli beş bin lira kadar para biriktirmiştim. Lüks bir mekan olduğundan hergün yüklü bir bahşiş ekstramız oluyordu. Bir kısmı kitaplarıma ve kişisel ihtihaçlarıma gitse de bukadarını biriktirmeyi başarmıştım. Son maaşımı da üzerine katarsam bir iş bulana kadar ev tutup karnımı doyurmama yeterdi elbet.

Asıl mesele şuydu...Nereye gidecektim? Bu hayatta kimsem yoktu ki...Hem o Levent denen adam beni bulursa her şey çok daha kötü olabilirdi...Ama deneyecektim. Sonu ne olursa olsun o gece kaçacaktım.18ime bastığım gece bu evden kurtulacaktım...

Yaptım da...Kendimce herşeyi ayarlayıp o gün sınavıma girdim geceyi düşünmemeye çalışarak. Her zamanki gibi güzel geçmişti. O dakikadan sonra herşey bana kalmıştı. Eve gidip sırt çantama bir kaç eşya koydum. Nermin görmesin diye arka camdan aşağıya bıraktım çantayı. Paramı da kol çantama atıp evden çıktım. İşe gittiğimi zannediyordu Nermin hanım. O yüzden sesi çıkmadı...Fazlasıyla da neşeliydi. Benden kurtulacaktı tabi...Ve borcundan!

Evden çıkıp terminale gittim. Adana yazan otobüse binip daha yolu yarılamadan bir dinlenme tesisinde Nevşehir otobüsüne geçmiştim. Çünkü ilk iş olarak terminalleri gezerlerdi. Şimdi ise sadece muavine verdiğim parayla kayıtsız olarak otobüse geçiş yapmıştım. Ordan sonrasına da bakacaktık artık...

Merhaba yeni hayatım...İşte yine başlıyoruz...Sıfırdan!!

☆☆☆

Biri vardı, o ilk ağlamayı bulup

Herkesi güldüren.

Sonra da bunu unutup

Ağlarcasına gülen.