CAN SUYUM -Tamamlandı-

12.bölüm

Keyifli okumalarrr...

**

Hayatın getirdikleri bazen canımızı yaka yaka kendini kabul ettirir. Bazen de en çok istediğimiz şey kabusumuz oluverir.

Zeynep ve Dağhan yeni bir hikaye yazmaya başlamışlardı o gün. Yepyeni ve ardından neler getireceğini bilmedikleri bir hikaye. Sadece anın tadını çıkartmak istediler. Ürgüp'e dönene kadar pekala unutabilirlerdi birbirlerinden başkasını.

Aynı anlarda da köyde bazı söylentiler konuşulmaya başlanmıştı kulaktan kulağa. Bu işin mimarı da Asmin Karahan'dı...

Açelya'nın üvey annesi Nermin'i ziyarete gitmişti Asmin. Açelya hakkında bir açık bulup, Baran'la Açelya'yı ayıracaktı aklınca. Babasının sağ kolu ve kendisine aşık olduğunu bildiği Selim'i kullanmıştı bunun için. O da zorlanmadan bulmuştu Nermin'i...

Her şeyi öğrenmiş, düğün günü kaçırıldığını ama bunun üzerinin kapatıldığını öğrenmişti. Bunu da kullanmaktan çekinmeyecekti elbet.

Önce öylesine bir konuşma arasında birilerine çıtlatmış ve küçük bir kar topu yuvarlanarak kocaman bir çığ gibi büyümüştü. Dedikodu belki o çığdan daha hızlı büyümüş kulaktan kulağa gittikçe de şekil değiştirmekten kurtulamamıştı. Sadece iki gün yetmişti dedikodunun Ürgüp'ün yarısına yayılmasına.

Konağa ulaşmasını beklerken bir yandan Emine hanıma da yakın olmaya devam etmeye karar verdi. Ve ilk fırsatta konağa gitti bu yüzden. Babası ve annesi bundan hoşlanmayacaktı ama Baran için yapacaktı bunu.

Konağa girdiğinde onu gören çalışanlar şaşkındı. Neden geldiğini merak edip fısıldaşıyorlarken onun gelişine tek sevinen şüphesiz Emine hanımdı.

"Hoşgeldin güzel kızım..."

Asmin eks kaynanasının elini öptü sahte bir saygıyla. "Hoşbuldum Emine anneciğim. Böyle habersiz geldim kusura bakma ama sizi özledim."

"Tabi ki geleceksin Asmin. Burası hala senin evin. Sakın bir daha duymayayım böyle şeyler."

"Olanlar malum. Baran sözü umursamayıp o kızla evlendi. Herkes bunu konuşuyor ve ben rezil oldum. Buna rağmen sizin için geldim anneciğim."

"Canım kızım benim. Merak etme o kız yakında gidecek bu evden. Ben sana bir kere gelinim dedim bitti."

"Ama Baran istemiyor."

"İster güzel gelinim ister. Sen sadece sabret."

"Teşekkür ederim. İyi ki varsınız Emine anne."

Emine hanım da Asmine bayılmıyordu aslında. Tek derdi Karahan aşiretiyle akraba olmaktı. Zamanında Duygu'yu da yine tanınmış bir aşiretin kızı olduğu için istemişlerdi zaten. Ve bu evlilik aileye çok artılar sağlamıştı. Aynı şeyi Baran'a da yapmak isteseler de başaramamışlardı. Ama hala geç değildi Emine hanıma göre. İstediği gelini alacaktı er ya da geç.

Açelya da Asmin' i tanımadığı için misafir olduğunu düşünerek yanlarına gitti. "Merhaba. Hoşgeldiniz..."

Emine hanım da Asmin de yüzlerini buruştursa da hoşnutsuzluklarını yansıtmamaya çalıştılar.

"Merhaba."

"Ben Açelya..."

"Asmin."

Tanışma faslından sonra Emine hanım Açelya'ya döndü "Bize birer kahve yap sen. Orta olsun..."

Açelya tamam diyerek gidince arkasında bıraktığı iki kadın da hoşnutsuz bir ifadeyle süzdüler genç kızı.

Baran tam o esnada geldi. Asmin'i görünce şaşırsa da üzerinde durmadı "Hoşgeldin Asmin."