CAN SUYUM -Tamamlandı-

11.bölüm

Keyifli okumalar...

♠️

Emre şaşkınlıkla baktı kapıdaki ikiliye. Ardından elindeki anahtarı uzattı "Kapının üzerinde kalmış...Onun için..."

Zeynep yutkundu sertçe "Şey...Teşekkür ederim."

Başını eğdi mahcup şekilde. Emre ne gidebiliyor ne de içeri girebiliyordu. Sadece şaşkın şekilde bakıyor anlam vermeye çalışıyordu bu duruma. "Sen neden buradasın?"

Diye sorduğu soru doğrudan gözlerine baktığı Dağhan'ı hedef alıyordu.

"Seni ilgilendiren bir durum değil Emre. Kafanı yorma."

"Ben anlamıyorum...Ben gelirken ordaydınız ikiniz de. Tamam Zeynep gelecekti başka bir uçakla ama benden önce ikinizin birden gelmeniz..."

"Emre ben sana daha sonra anlatırım."

Bu gergin ortam dağılsın diye konuyu kapatmaya çalıştı Zeynep ama Emre'nin kıpırdamaya niyeti yok gibiydi. Kitlenmişti sanki.

Zeynep yanına gidip elini Emre' nin koluna koydu. "Şimdi eve git. Dağhan ağam çok kalmayacak zaten. O gidince konuş..."

Dağhan sert sesiyle girdi araya "Henüz gitmeye niyetim yok. En azından istediğim cevabı duyana kadar. Şimdi arkadaşına söyle bizi yalnız bıraksın. İçerde bekliyorum!"

Dağhan sinirle salona giderken oturmamış volta atarak bekliyordu. Zeynep de Emre'ye ne söylemesi gerektiğini düşünüyordu.

"Zeynep...Bak benim kafam çok karıştı ve bu duruma anlam veremiyorum. Nasıl oldu bu? Baran'ın abisi...Yani Dağhan neden burada?"

"Açıklaması zor Emre. Herşey çok karışmışken bu durumu sana nasıl anlatabileceğimi bilmiyorum."

"Baran'ın bahsettiği adam o mu yoksa?"

Korkarak sorduğu sorunun cevabından korkuyordu. Zeynep ise neyden bahsettiğini bilmediği için sorma gereği duydu "Hangi adam?"

"Sevdiğin..."

Bakışlarını kaçırdı Zeynep. Yalan da söylemek istemiyordu ama gerçekleri söylemek de zordu. Yine de Emre anlamıştı.

"Anladım. Ama aklıma takılan bir şey var."

"Evli olması değil mi? Emin ol ben de bu yüzden kaçmaya çalışıyorum ama gördüğün gibi pek mümkün olmuyor."

"Seni tanıyorum. Seviyor olmasan kurtulmanın yolunu bulurdun mutlaka."

"Sevdiğimi inkar etmiyorum Emre. 16 yaşımdan beri seviyorum ben onu. Ama şuan evli olduğunun ve aramızda bir şey olamayacağının da farkındayım."

"O zaman neden burda."

"Konuşuyorduk. Beni ikna etmeye çalışıyordu. Durumlar biraz farklı ve benim kafam çok karışık."

Emre samimiyetle elini omzuna koydu Zeynep'in "İçine sinmeyen hiç bir şeyi yapmak zorunda değilsin. Ama kalbini de hiçe sayma Zeynep. Bunca yıl onu sevdiysen, kalbinden çıkartamadıysan bir anlamı vardır mutlaka. İyi düşün...Kararın ne olursa olsun sana destek olacağımı unutma."

Zeynep gülümseyerek sarıldı Emre'ye "Sen gerçek bir dostsun. Teşekkür ederim. İyi ki varsın Emre."

Dağhan fazla beklemekten sıkılmış olacak ki neler olduğunu öğrenmek için kapıya gitti ve gördükleriyle kafasından dumanlar çıkmaya başlamıştı. Hızla gidip Zeynep'i Emre'nin kollarından çekerek çillisini arkasına çekti. Bir eli de yumruk şeklini alırken öfkeyle Emre'ye bakıyordu. "Bir daha müstakbel karıma on metreden fazla yaklaştığını görürsem bu gördüğün en sakin yüzüm olur! Şimdi git buradan!"