CAN SUYUM -Tamamlandı-

5.bölüm (Zeynep'in dönüşü)

Keyifli okumalarrr :))

Zeynep yine saçma sapan rüyalarla uyandı uykusundan. Yine onları görmüştü. Dağhan ve Duygu'yu...

Çok sık görüyordu senelerdir. Ve bu da içindeki yangını hafifletmek yerine harlıyordu. Atlatabileceğini zannetmişti İstanbul'a gelirken. Ama hiçbir şeyin değiştiği yoktu duygularında ve acısında.

"Baran'ı da özledim zaten. Gerizekalı gittiğinden beri sadece iki kere aradı! Of..."

Söylenerek yatağından kalkıp duşa girdi. Küçük sevimli bir evi vardı. Baran'la karşılıklı dairede kalıyorlardı ama şimdi o yoktu. Evini Emre'ye bırakıp gitmişti.

Emre ikisinin en yakın arkadaşıydı. Ama altı ay kadar önce Zeynep'e ilanı aşk ettiğinden beri mesafeliydi ikisi. Baran iki dostunun birlikte olmasını istese de Zeynep bu konuda kararlı olunca karışmamıştı.

Emre uyanır uyanmaz balkona çıkmıştı. Her sabah Zeynep'in de duş alıp ardından balkona elinde kahvesiyle çıkmasını ezberlemişti artık. O yüzden o da ilk iş balkona çıkıyordu her sabah. Bazen Zeynep çok erken kalktığı için yetişemiyor, bazen de kendi işleri yüzünden onu görmeden çıkmak zorunda kalabiliyordu ama yine de yanındaydı. Bu da yetiyordu Emre'ye...Bir gün duygularına karşılık bulmayı umarak bekliyordu işte.

Zeynep de her sabah olduğu gibi kahvesini içmeden güne başlayamadığı için kahveyi hazırlayıp balkona çıktı. Emre'yi görünce samimiyetle gülümsedi "Günaydın Emre."

"Günaydın. Rengin solgun gibi. Hasta falan mısın?"

Endişeyle sorduklarıyla tekrar rüyası aklına geldi kızın "Yok...Sadece bir kabus gördüm ama şimdi iyiyim. Baran aradı mı seni?"

"En son üç gün önce konuştuk. Ben aramasam arayacağı yok."

"Orda sanırım işler karıştı. Çocuğu zorla evlendiriyor olmasınlar?"

"Olur mu olur! Abisini de öyle evlendirdiklerini söylemişti Baran."

Yutkundu genç kız "Biraz cesaret lazım demek ki insana. Bence Baran abisi gibi değil. O karşı gelmeyi başarır."

"Acaba bi gitsek mi?"

"Ürgüp'e mi?"

"Evet. Merak ediyorum hem sizin oraları. Balon gezilerinı falan çok methettiniz hatırlarsan."

Güldü Zeynep "O zaman gidelim. Sen izin alabilecek misin peki iş yerinden?"

"Bu sene iznimi kullanmadım. Bence sorun olmaz."

"Tamam sen sor ama Baran'a haber verme. Süpriz yapalım."

Emre mutlulukla onayladı. Sevdiği kızın doğup büyüdüğü yerleri görmekti asıl istediği. Baran işin bahanesiydi. Tabi orda Zeynep'in büyük aşkının olduğunu bilmiyordu Emre. Bilse belki de bu fikri hiç ortaya atmazdı.

Emre izinlerini ayarladı. Zeynep de bütünlemeye kalan derslerini verince yola koyuldular. Uçak da yan yana oturmaları Zeynep için biraz rahatsız edici olsa da çoğu zaman Emre'yi altı ay öncesinde kanka olduğu Emre olarak görmeye çalışıyordu. Ozaman yanında gerilmiyordu.

Hem aşka inanmadığını, işini kurana ayakları üstünde durana kadar kimseyi hayatında istemediğini söylemişti. Emre de onu anlayışla karşılamış arkadaş olarak kalmalarına izin vermesini istemişti. Zeynep için bu konuda sorun yoktu ama Emre'nin umutlanmasından korkuyordu. O yüzden arkadaşlık sınırını aşmamaya çok dikkat ediyordu.

Uçaktan inip Ürgüp'e gitmek için bir taksi tuttular. Emre merakla inceliyordu her yeri "Çok huzur veren bir yer burası. Sakin aynı zamanda. Böyle bir yerde büyüdüğün için şanslısın."