CAN SUYUM -Tamamlandı-

4.bölüm

Medya: Açelya...

Açelya evden kaçalı iki gün olmuştu. Ömer'i arayıp iyi olduğunu haber verse iyi olacaktı.

Odasına geçince odaya ait arka bahçeyi gören küçük balkona çıktı. Orda kapalı duran telefonunu açıp kayıtlı olan tek numarayı aradı. Üçüncü çalışta açılınca telefon, önce karşıdan bir ses bekledi.

"Açelya?"

Ömer'in sesini duyunca rahatlayan genç kız gülümsedi "Ben iyi olduğumu haber vermek istedim."

"İyi olmana sevindim...Nerdesin?"

"Boşver nerde olduğumu. İyi olduğumu söylemek için aradım seni. Sen iyi misin?"

"İyiyim merak etme. Levent'in adamları kaybolduğunu öğrenince ilk olarak bana geldiler."

"Tahmin ettiğimiz gibi."

"Evet...Ama ikna oldular yerini bilmediğime."

"Otogara bakmışlardır mutlaka."

"Evet bir arkadaşım görmüş. Daha önce senden bahsettiğim için tanıyordu seni. Otogarda her otobüs firmasına sormuşlar bugün seni."

"Merak etme. Konuştuğumuz gibi başka bir yere geçtim."

"Sevindim...Yine de dikkatli ol."

"Herşey için teşekkür ederim. Borcumu bir gün mutlaka ödeyeceğim sana."

"Borcunu sadece o heriften kendini koruyarak ödeyebilirsin Açelya. Önemli bir durum olmadığı sürece bir daha arama beni. Çünkü her an tekrar gelebilirler."

"Tamam. Ama sen iyi olacaksın değil mi?"

"Olucam. Sen iyi oldukça ben de huzurlu olucam."

"Kendine dikkat et Ömer. Lütfen sana zarar vermeye kalkarlarsa önce kendini düşün. Hoşçakal..."

Telefonu kapattığında gözleri dolmuştu Açelya'nın. Böyle iyi birini kısa sürede de olsa tanıyabildiği için mutluydu. Ama aynı zamanda bu kadar çabuk kaybettiği için de üzgündü.

Artık tek başınaydı. Bir daha aramayacaktı Ömer'i. Çünkü ararsa onun da başını derde sokabilirdi her an.

İçeri girdiğinde Nehir'le karşı karşıya geldi. Genç kız gülümseyerek bakıyordu "Sevgilin miydi?"

"Yok hayır. Benim sevgilim yok...Yani hiç olmadı."

"Nerde yaşıyordun daha önce?"

"İstanbul..."

Nehir hayretle açtı gözlerini "İstanbul buralara göre daha rahat bir şehirdir. Sevgilisi olmayanı dövüyorlar der hep Zeynep."

"Zeynep?"

"En iyi arkadaşım. Yıllardır İstanbul'da. Çok sık konuşuruz da sorarım ona 'sevgili yaptın mı?' diye...O da öyle der işte. Kendini dayaktan korumakta çok zorlanıyormuş."

Güldü Açelya "Eğlenceli biri galiba?"

"Öyledir...Onu çok özlüyorum. Tek arkadaşım oydu çünkü."

"Benim daha önce hiç samimi arkadaşım olmamıştı. Sadece buraya gelmeden kısa bir süre önce konuştuğum arkadaşımla dertleşirdim. Aslında daha çok bana yardımcı olmaya çalışırdı."

"Peki özel olmayacaksa neden kaçtığını sorsam?"

Başını eğdi Açelya bu soru kaşısında "Şey..."

Anlatmakla anlatmamak arasındaydı. Bu insanlar ona evini açmıştı. O yüzden gizlemek doğru gelmiyordu. Nehir karşısındaki kızın bocaladığını anlayınca elini elinin üstüne koyup cesaretlendirdi "Benden çekinmene gerek yok. Biz sadece sana yardımcı olmak istiyoruz."