Im a Robot ~ With a personality (NL)

7. Vakantie in het weeshuis? Of niet.....

Daar zit ik weer op mijn oude vertrouwde plek op de vensterbank voor het raam van het weeshuis waar ik al sinds mijn 6e ben. Hoe konden ze dat nouw maken! Mij zo uit het huis sleuren naar deze grauwe grijze kamer waar ik al jaren opgesloten heb gezeten. Ik staat uit het raam en denk aan Marco's verwarde gezicht toen ik opeens meegesleurd werd dan hoor ik een deur dichtgaan 'Moesten ze jouw niet op het internaad?' Hoor ik een spottende bekende stem achter mij ik draai me om en kijk recht in de ogen van Brianna Wine een arrogant meisje die sinds haar 11e in het weeshuis zit, 'ik heb vakantie' zeg ik kalm ik wil niet laten merken dat ik me irriteer die pret gun ik haar niet. 'Ik hoorde dat er een vechtpartij was' gaat ze door en ze grijnst gemeen waarop ik haar een felle blik geef, ook voel ik me betrapt hoe weet ze dit allemaal? 'Had jij daar wat mee te maken soms?' Vraagt ze met een poeslief stemmetje 'klopt' zeg ik zo koeltjes mogelijk het liefst zet ik mijn nagels in haar gezicht maar laat het niet merken Brianna's  grijns breid uit tot een spottend lachje. Ik maak een schijnbeweging naar voren alsof ik op haar af kom rennen Brianna gilt het uit en rent bang weg, nu is het mijn beurt om te grijnzen. Ze zijn hier altijd al bang voor me geweest ze verdenken mij van alles zelfs de moord op mijn ouders! Ten eerste ik was toen zes hoe kan een zesjarige twee volwassenen vermoorden zonder echt sporen achter te laten? Ten tweede mijn ouders waren echt heel handig en slim ze werkten in het leger van Engeland en als je in het leger zit dan maak je veel vijanden, dus als ze een beetje zouden nadenken, maar nee! ze verdenken het zesjarige dochtertje van de moord!
Ik plof op mijn bed en ga liggen ik staar naar het plafond en tel de vocht vlekken erop terwijl ik nadenk over van alles en nog wat, maar vooral van hoe leuk het was geweest bij familie Kane met Chris, Ethan, Jay, Marc, Megan en mevrouw Kane, als Marc zou vragen of ik in de zomervakantie weer kom zeg ik sowieso ja. Het was zo gezellig de spelletjes de gezelligheid en mevrouw Kane gaf me net zoveel aandacht als de rest van haar kinderen ook al kende ik haar maar twee dagen! Mevrouw Kane is bijna 40 leek me maar ze ziet er wel heel sterk en jong uit of het is het feit dat vijf kinderen opvoeden haar gehard heeft tot een sterke energieke vrouw, zo iemand wou ik ook zijn. Sterk maar niet met robotarmen snel maar niet robotbenen Slim maar niet met aangesloten hersenen gewoon normaal.... Ik sta weer op en ga met mijn rug tegen de verkoelende muur zitten ik druk ook mijn wang ertegenaan omdat die nog steeds niet dichtgroeit ik weet zeker dag het een litteken word en het me altijd zal herinneren aan het internaad maar vooral aan Katy. Ik zit daar uren en uren achter elkaar maar ik blijf zitten ik heb niks beters te doen ik sla het middageten over want ik heb geen honger en als het begint te schemeren besef ik pas Hoelang ik daar al zat. Ik wil hier weg en ik wil nooit weer terugkomen ik wil naar de verjaardag van Marc ik wil terug naar familie Kane, die gedachtes brengen me opeens op een goed idee, wat als ik nouw gewoon weg ga en de rest van de week gewoon bij familie Kane rondbreng wat als ik gewoon ga? Zal iemand dat dan merken? Ik besluit dat ik niks te verliezen heb, dus pak ik mijn koffer en gooi hem door het raam ik hoor het gerinkel van het glas dat op de grond klettert en luister of iemand het gehoord zou hebben, als ik alleen maar mijn ademhaling hoor ga ik verder ik zit te hoog om zelf uit het raam te springen dus bind ik wat lakens aan elkaar, een kant knoop ik aan een bed poot  en de andere kant van de vastgebonden stoffen gooi ik uit het raam, ik pak het vast met twee handen en laat de lakens tussen mijn handen fieren zodat ik naar beneden roetsj. Als ik beneden ben voel ik mijn handen kloppen van de pijn ik was iets te snel gegaan en de lakens hadden langs mijn handen geschuurd.
Ik weet dat ze er elk moment achter kunnen komen dat ik weg ben dus sluip langs het grote ijzeren hek naar de poort. Ik wil de poort openmaken maar hoe hard ik er ook aan trek er komt geen beweging in hij zit op slot, ik moet een andere manier zien te vinden denk ik bij mezelf. Ik kijk rond en zie geen enkele mogelijkheid om over het hek heen te komen maar heb wel een mogelijk heid, ik kijk of er niemand in de buurt is ik neem twee meter afstand zet me af van de grond en spring met een grote boog over het hek en kom met een plof neer niemand had me gezien  het kruispunt waar ik voor sta is afgelegen. Ik kijk naar het raam waar ik net uitgesprongen was en toen weer naar het kruispunt, hier had ik al die jaren naar gekeken dit was de plek dezelfde plek waar ik dood had moeten gaan maar niet deed. Ik kijk naar de heuvel, de heuvel waar ik 8 jaar geleden was afgegaan met mijn blauwe prinsessen fiets ik huiverde van die gedachte. Ik besluit de heuvel op te lopen puur uit nieuwsgierigheid, ik loop met grote passen ook al ben ik moe maar met elke pas zal ik dichterbij komen, dichterbij mijn oude geliefde huis dichterbij mijn jeugdherinneringen goed of slecht.
Dan kom ik aan bij een oud huis met ingegooide ramen en muren dichtbegroeid met een klimop plant, naast het huis staat een vervallen schuur die net zo veel begroeiing heeft als het huis ernaast ik loop richting de voordeur en voel aan de deurknop de deur is gewoon open en ik stap naar binnen, een lange gang in zo de woonkamer in. Binnen staan allemaal meubels met witte lakens eroverheen geslagen en in al die jaren heeft het huis zoveel stof verzamelt dat als je met je vinger erin zal prikken een kuiltje ontstaat, maar wat het meest opvalt aan de woonkamer is dat er een bruine spar in staat met versierde takken en allemaal bruine opgedroogde naalden op de grond,
//FLASHBACK\\
'Hierbij herdenken we twee dappere en rechtvaardige mensen, omgekomen op mysterieuze wijze maar volgens onderzoek strijdend ter onder gegaan, Jason James Cameron en zijn vrouw Jane Emma Alana Cameron' de woorden galmen tegen de hoge wanden van de kerk, ik kijk om me heen, ik zit op de voorste bank in de kerk en zie overal mensen huilen of hun ogen afdrogen met een zakdoek. Jane en Ethan zijn mijn ouders maar nu zijn ze dood! een man praat, ook al kan ik niet herinneren wie, hij kijkt telkens naar mij terwijl hij zijn toespraak houdt 'ik wil twee minuten stilte voor deze strijders en voor hun dochtertje die ze moet missen' dan loopt hij af en gaat op een bank achter mij zitten. Daarna vervolgd er een stilte een stilte die zo lang lijkt te duren dat die pijnlijk is een stilte ter nagedachtenis van mijn ouders die recht voor mijn neus liggen in twee houten kisten koud en levenloos. Ik probeer na te denken maar het lukt niet, om me heen hoor ik lachende kinderen en knallen van rotjes die ze afsteken het is oudejaarsdag en nu mag je vuurwerk afsteken ik heb dit nog nooit gedaan. Mijn vader zei altijd als je 8 bent gaan we samen iets afsteken maar nu als ik 8 zal worden zal ik alleen in een kamertje zitten en niemand zal weten dat ik jarig ben. Dan klinkt er harde muziek van een orkest het is een soort klassieke muziek het is in het Engels maar toch kan ik het verstaan ik krijg tranen in mijn ogen omdat het me raakt zo diep dat ik bang ben nooit meer zoiets te voelen, ik vertaal de tekst in mijn hooft terwijl ik nooit Engels heb geleerd ik probeer ze in me op te nemen maar ze zijn nogal vaag.
Jouw geloof was sterk maar je had bewijs nodig
Haar schoonheid en het maanlicht brachten je ten val
Er is een vlammend licht in elk woord, het maakt niet uit welke je hoort.
Ik heb jouw vlag op de marmeren boog gezien
Voor mij is alles wat ik ooit van liefde geleerd schijn te hebben
Hoe ik iemand neer moet schieten die eerder zijn wapen trok
Ik deed mijn best het was niet veel

//back to normal\
Ik schrik op ik lig op de grond met mijn handen op mijn oren, wat was er gebeurt ik krabbel overeind Hoe ik iemand neer moer schieten die eerder zijn wapen trok, waar ging dat liedje over? ik was even helemaal de draad kwijt ik loop naar de keuken maar begin het steeds griezeliger te vinden in mijn oude huis het was verlaten al zeven jaar maar toch zag het eruit alsof alles gisteren gebeurt was er hangen overal nog kerstversiering en de prullenbak puilt uit van gebruikt inpakpapier van de kerstcadeau's . Dan besluit ik dat ik zo snel mogelijk weg wil uit het huis maar als ik via de woonkamer loop valt mijn oog op een hele grote dvd oftewel een LP zo'n plaat waarop mensen vroeger muziek hadden staan inplaats van muziek downloaden. Er staat geen titel op maar toch neem ik hem mee het voelt belangrijk. Ik loop met de plaat in mijn handen naar buiten, ik zal hier vaker moeten komen denk ik in mezelf. Dan loop ik de stoep op en kijk telkens achterom tot het huis niet meer te zien is waar moet ik nu heen? Huize Kane lijkt me de beste keuze dus ik loop helemaal terug waar de zwarte auto me weg had gehaald, ik weet dat het ver is om te lopen maar mijn batterij is laag en kan moeilijk super verre sprongen maken.

Als ik na 4 en een half uur lopen eindelijk het huis van Marc in zicht is begeven mijn knieën het en zak ik door mijn enkel die meteen dik en pijnlijk aanvoelt, ik hinkel/loop het bospaadje op en druk op de bel zonder te realiseren dat het half twaalf s'avonds is en de meeste mensen in bed liggen te slapen. Dat was bij mij waarschijnlijk ook het feit dat er niemand open doet dus hinkel ik naar de zijkant van het huis en raap wat kleine kiezelsteentjes van de grond, ik gooi deze een voor een op het raam van de tweeling of van Chris ik weet het niet zeker, maar in elk geval niet om die van Marc of Megan want die hadden uitzicht op het meer waar ze vlakbij wonen. Dan hoor ik het raam opengaan en hoor ik een boze stem 'Jezus alsjeblieft kies een ander huis om stenen tegenaan te smijten' 'Jay?' Vraag ik naar hem 'nee Ethan, wacht wie ben jij?' Vraagt hij op een verbaast toon dan komt er een identieke jongen naast hem staan 'ik hoorde mijn naam what's going on?' Ik lach 'hey Jay' Jay kan zo te merken ook niet zien of horen wie ik ben, maar dan schijn Ethan een felle zaklamp recht in mijn gezicht 'Cameron?!' Zeggen ze nog verbaasder dan zonet. Ik die rillend van de kou in de donkere nacht sta antwoord 'maak de deur nouw maar open  ik mag wel bij jullie in huis slapen he?' Het licht verdwijnt en ik hoor twee jongens die zo snel van de trap af rennen dag ze er bijna van af flikkeren daarna hoor ik twee klikje en het piepen van de deur die open gaat. Ik zie twee zwartharige jongens hun hoofden om de hoek steken en 'Hey Skyler!' Roepen, nog geen uur lig ik met 5 dekens over me heen geslagen op de bank omdat ik koud aanvoelde zei Jay, ik kon elk moment in slaap vallen maar omdat ik meer gerommel hoor doe ik mijn ogen open en zie ik dat Jay en Ethan hun dekens hebben meegenomen naar beneden en op de bank zijn komen te liggen 'wat' vragen ze als ze mij zien kijken 'gaan jullie niet boven slapen?' hun glimmende oogjes kijken nu bloedserieus en ze zeggen 'we laten ons niet nog een keer ons nieuwe zusje afpakken'