Χρήστος- Η ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ ΦΩΤΙΑ!?!
Φωνάζει και αρχισαμε να φρικαρουμε. Ο αναπτήρας είχε μια καρδιά που είχε πιάσει φωτιά! Αυτό μας έλεγε η Μαριάνα! Αλλά τι σκατα...?!
Εκεί που πήγα να ρωτήσω ακούω το κινητό μου να χτυπαει...Το ανοίγω και βλέπω ένα μήνυμα, και φυσικά πρέπει να είναι από τον ανώμαλο...
"Hey doll, don't forget about me...
Επειδή είμαι καλός άνθρωπος θα σου δώσω ένα στοιχείο. Μια ❤️ θα 🔥...☠️👄
~blocked ID~"
Λέει και εκείνη την ώρα η εξώπορτα ακουστικε να κλείνει με φορά...
Μαρία- τι σκατα ήταν αυτό;
Ρωτάω τον αόρατο μου φίλο Σον...μέντες εσυ; όχι καλά νταξει το βουλώνω. Εκεί που πήγα να ανοίξω την πορτα να βγουμε ο Χρήστος πιανει το χέρι μου σταματώντας με. Με κοιτάει μια στιγμή και μετά προχωράει πρώτος. Πιανει την ροζ Μπάρμπι λάμπα μαζί φυσικά και γω τον αναπτήρα...
Ένας ήχος ερχόταν από την κουζίνα. Κατεβαίνουμε την σκάλα αργά αργά και ξαφνικά σπρωχνει εμένα μπροστά κανοντας μου σήματα που ένας θεός ξέρει τι σκατα σημενουν. Τον σπρώχνω μπροστά και του κάνω "ναι καλά". Με σπρωχνει μπροστά αυτος και του χώνω στην μάπα τον αναπτήρα με ύφος "πως την είδες τώρα;".
Μόλις φτάνουμε στο τέλος της σκάλας, εγώ πάω στην άλλη άκρη και στην άλλη μεριά ήταν ο Χρήστος έτοιμος να ρίξει την Μπάρμπι γοργόνα στο κεφάλι του ανώμαλου και γω έτοιμη να κουνάω πάνω από το RIP κεφάλι του τον αναπτήρα...
Ξαφνικά η πορτα ανοίγει και εκεί που πήγε να τον χτυπήσει από το πουθενά ακούγεται η φωνή του Νίκου "ΩΙΜΕΕΕΕΕ ΩΙΜΕΕΕΕ..." ξεφεύγοντας την άστοχη επίθεση του Χρήστου. Φανταστείτε να ήταν και ο ανωμαλος. Με μια κίνηση θα μας είχε κάνει ίσα με το πάτωμα.
"Όχι που δεν το έκανες χθες...nahhhh"
Shhhh!
Νίκος- ωραίο καλωσόρισμα ρε.
Χρήστος- τι σκατα κάνει εσείς εδώ;
Νίκος- ο Παναγιώτης με πήρε να έρθω να βοηθήσω.
Μαρία-δεν θελουμε βοήθεια! Μια χαρά τα καταφέρνουμε!
Νίκος- ναι με τον αναπτήρα θα κανείς αυτοάμυνα εσυ!
Αρχίσω να γελάω σαν ψυχακιας και του λέω ένα "φακ γιου" με ένα ύφος "bitch please". Ανεβαίνουμε πάνω και βλέπουμε τα συρτάρια πάλι έξω. Τα πράγματα άνω κάτω.
YOU ARE READING
Falling Stars ✨ {on Hold}
Teen Fiction«Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες στις οποίες η λογική έπεσε έξω, αλλά καμία όπου η διαίσθηση να έκανε λάθος». ΦΑΝ ΦΑΚΙΝΓΚ ΤΑΣΤΙΚ και φυσικά έριξε ένα χαμόγελο και εγώ έμεινα μαλακας. Εννοείτε αυτό...
