The Prince Who Stole My Glass Slippers (Prince Series #1)

Chapter 37

Medyo SPG. Lol

Chapter 37

Why everything is so confusing? One minute, I can see Rashid from that masked man then another minute the real masked man suddenly appeared stealing another shoes. What's going on here?

Anong mayroon sa mga sapatos? Bakit halos magpakamatay ang lalaking 'yon para kumuha lang ng sapatos?

"Baby?" lumingon ako kay Rashid na nagdadrive ng sasakyan. Napakagat labi na lang ako, napagkamalan ko pa siyang kumuha ng sapatos ko. Bakit ko ba pinaghinalaan si Rashid na kumuha ng sapatos ko?

Is it because of the setting? Dahil ba nagsayaw kami at naalala ko bigla ang mga nangyari? Damn, I am so unfair. Bakit si Rashid ang sinisisi ko sa mga nangyari nang gabing 'yon? He's innocent. Damn it.

"I am so sorry Rashid. I didn't mean to—" hindi ako natuloy sa pagsasalita nang magpreno siya.

"Why saying sorry? What's wrong with you baby?" pinahid ko ang takas na luha sa aking mata. Why am I being emotional? Shit.

"You know, I've been in this kind of incident Rashid.." mahinang sabi ko.

"That's why you acted so strange?" tumango ako sa sinabi niya. Pero alam kong hindi rin ako ang kumilos ng kakaiba. I've noticed him too, that's why I did jump into conclusion.

"About the shoes Rashid.." sinalubong ko ang mga mata ni Rashid at pilit ko siyang pinakatitigan para malaman ko ang kanyang reaksyon.

Kung sa mga ordinaryong mga tao malamang ay tinatawanan na ako ngayon. I am crying over a damn shoes but it was not just a simple shoes! That was my father's last gift his last memory for me.

"Yes, you did hit me with your shoes baby.." mahinang sagot niya. I can't read his expression.

"I've experienced this Rashid, like Courtney nanakawan din ako ng sapatos. That was during my university party. That masked man stole my glass slippers. Ninakaw niya ang kahuli hulihang alaala ni tatay. I am so sorry baby, napagkamalan kita. I am so sorry.." napapikit ako nang hampasin niya ang manibela sa sinabi ko.

"It's fine baby, I can understand.." naramdaman ko ang marahang paghaplos niya sa pisngi ko.

"I'm so sorry Rashid. I am so sorry baby.." ilang beses niyang pinunasan ang mga luha.

"We'll talk about this later, can I stay in your house for an hour baby?" agad akong umiling sa sinabi niya.

"You can't, baka matsismis tayo.." mahinang sabi ko.

"Then we'll go to our house?" tanong niya sa akin.

"Nahihiya ako kay Tita Tremaine, Rashid.." I heard him sigh.

"I have my condo nearby baby. Is it okay with you?" hindi ako nakasagot sa kanya. Kaming dalawa lang sa condo niya?