Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 2

Ήμουν σχεδόν αποφασισμένη να μείνω εκτός τάξης και να μην κάνω καν τον κόπο να μπω για μάθημα. Ειδικά αφού έχω μάθημα μαζί του και κατά πάσα πιθανότητα θα με κοιτάζει περίεργα σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος.

Από την άλλη δε με παίρνει να χάνω απουσίες έτσι απλά, αφού θα τις χρειαστώ για το τέλος της χρονιάς να απουσιάζω για να διαβάζω.

Ξεφύσηξα έντονα και ακολούθησα την Κλαίρη μέσα στην τάξη η οποία ήταν σχεδόν γεμάτη τώρα. Κάθισα στη θέση μου και στήριξα το κεφάλι μου πάνω στο χέρι μου, βαριεστημένα. Κοίταζα τον πίνακα απέναντι, πάρα πολύ αδιάφορα. Όταν η αίθουσα γέμισε από τους μαθητές, τότε μπήκε μέσα εκείνος.

Κρατούσε στα χέρια του χαρτιά τα οποία άρχισε να μοιράζει σε όλα τα θρανία. Όταν έφτασε στο δικό μας, άφησε ένα μπροστά στην Κλαίρη χωρίς να δώσει σε μένα. Προχώρησε μπροστά στην αίθουσα και άφησε τα υπόλοιπα χαρτιά πάνω στην έδρα.

Σήκωσα ενοχλημένη το χέρι μου και τον κοίταξα απορημένη. Όταν με παρατήρησε, είπε:"Παρακαλώ, δεσποινίς Καλογήρου".

Κατέβασα απότομα το χέρι μου. "Ξεχάσατε να μου δώσετε κι εμένα".

Χαμογέλασε ανασηκώνοντας ελαφρώς τα φρύδια του. "Α, όχι" είπε "δε σε ξέχασα. Απλά δε θα σου χρειαστεί" απάντησε και γύρισε να μιλήσει σε ένα άλλο παιδί που σήκωνε το χέρι του.

Κοίταξα το χαρτί που κρατούσε η Κλαίρη στα χέρια της και τότε κατάλαβα. Ήταν μία ανακοίνωση για τις οντισιόν του σόου ταλέντων. Μάλιστα. Ναι, δίκιο έχει. Δε θα το χρειαστώ. Αφού δεν πρόκειται να πάρω μέρος εγώ σε κατι τέτοιο.

"Κύριε, αυτός ο διαγωνισμός αφορά μόνο τα παιδιά της 3ης λυκείου;" ρώτησε μία κοπέλα, Άρτεμις τη λένε, η οποία καθόταν από πίσω μου.

"Όχι βέβαια, σας αφορά όλους. Όλες τις τάξεις του λυκείου μας" απάντησε εκείνος ρίχνοντας μια απροειδοποίητη μάτια προς το μέρος μου. Παρατήρησε ότι δεν ήμουν ιδιαίτερα ικανοποιημένη. Ότι γενικότερα δεν ημουν καλά. Πως το συμπέρανα;

Με πλησίασε και με ρώτησε αν ήταν όλα καλά. Γιατί ρωτάς; Φυσικά και δεν είναι όλα καλά. Τίποτα δεν είναι καλά.  Νιώθω εκνευρισμένη, κουρασμένη, απογοητευμένη και... ναι, ερωτευμένη. Μαζί σου. Αλλά δε θα το μάθεις ποτέ. Κι αυτό είναι που με απογοητεύει ακόμη περισσότερο.

***

~18:52~

Η ώρα είναι 7 παρά οχτώ λεπτά και βρίσκομαι έξω από το φροντιστήριο περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι να μπω για μάθημα. Ένα βασανιστικό 2ωρο με περιμένει. Αρχαία και Ιστορία. Υπομονή. Μόνο υπομονή. Έφτασα έως εδώ, ένας χρόνος έμεινε. Θα βάλω τα δυνατά μου και θα πετύχω το στόχο μου.

Μουσικών Σπουδών, θέλω να περάσω. Κάνω μάθημα αρμονίας 2 φορές την εβδομάδα σε ωδείο. Λατρεύω τη μουσική. Είναι ολόκληρη η ζωή μου. Αν δεν υπήρχε αυτή δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι ήρεμη αυτή τη στιγμή. Πιο πολύ αγαπώ τους ανθρώπους της. Τους μουσικούς. Ναι, καλά κατάλαβες. Κι εκείνον. Ειδικά εκείνον, που ήρθε και τάραξε την ύπαρξη μου ολόκληρη κάνοντας με να υποφέρω τόσα μερόνυχτα τώρα. Ευτυχώς η σκέψη του δεν επηρεάζει το διάβασμα μου. Δεν έχω πρόβλημα συγκέντρωσης, τα καταφέρνω άψογα, χωρίς δυσκολίες.

Η Κλαίρη έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει σωστά με μένα. Με ξέρει αρκετά καλά. Είμαστε χρόνια φίλες. Παρατηρεί τη συμπεριφορά που έχω όταν ο κύριος Γιώργος μας πλησιάζει, με κοιτάζει ή μου μιλάει. Την έχω δει αρκετές φορές να προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει.

Εκείνος δεν ξέρει ότι θελω να περάσω μουσικολογία. Δεν έχει ιδέα και καλύτερα έτσι γιατί θα ασχολούνταν ακόμη περισσότερο μαζί μου κι εγώ σα βλάκας που είμαι θα κόλλαγα ακόμη πιο πολύ. Πόσο αφελής είμαι. Άλλες κοπέλες της ηλικίας μου, ασχολούνται μόνο με τους στόχους τους, ενώ εγώ θέλω έρωτες. Και σιγά τους έρωτες κιόλας.

Χτύπησε το κουδούνι του φροντιστηρίου. Φόρεσα την τσάντα μου καλύτερα και προχώρησα προς την είσοδο. Τότε ήταν που πάγωσα.

Τον είδα να κατεβαίνει τα σκαλιά του φροντιστηρίου με μια επαγγελματική τσάντα στο χέρι του. Μα καλά, τι δουλειά έχει αυτός εδώ;

Hope you like it so far..💓