Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 8

Όχι, δε θα του απαντήσω. Δεν πρέπει. Δεν είναι σωστό. Εξάλλου είναι καθηγητής μου. Μήπως απλά με τεστάρει για να δει αν όντως θα απαντήσω; Μήπως ξέρει ότι νιώθω πράγματα γι' αυτόν και όλο αυτό είναι μια δοκιμή; Μήπως..;

ΣΤΑΜΑΤΑ! Μη γεμίζεις το μυαλό σου με ερωτηματικά και με τέτοιες μικρότητες. Ακολούθα απλά το ένστικτο σου και είναι αυτό το οποίο θα σε οδηγήσει εκεί που πρέπει να πας. Αφού εκείνος έστειλε. Για ποιο λόγο κάθεσαι και βασανίζεις το μυαλουδάκι σου; Σήμερα στο σχολείο δε σου είπε ότι νοιάζεται για σένα; Όχι με τον τρόπο που το νομίζεις. Απλά σε βλέπει λυπημένη. Μην κάνεις σαν μικρό κοριτσάκι. Απάντα του κοπέλα μου. Ανησυχεί για σένα.

Ανησυχεί; Αλήθεια; Και γιατί ασχολείται με μια μαθήτρια του τη στιγμή που έχει την κοπέλα του; Τρανή απόδειξη η φωτογραφία προφίλ του που φαίνεται ξεκάθαρη. Δε χρειάζονται περαιτέρω αποδείξεις για κάτι τέτοιο. Μήπως απλά περνούσε την ώρα του; 

Μη σε ανησυχεί αυτό. Απλά απάντα του τυπικά και στον πληθυντικό πάντα για να του γίνει πιο ξεκάθαρη η μεταξύ σας σχέση την οποία οφείλεις να τονίσεις. 

Δέσποινα Καλογήρου-> "Καλησπέρα. Μια χαρά όλα. Εσείς;"

Ουφ! Εντάξει. Είναι κομπλέ. Δε χρειάζεται ούτε να αφαιρέσω ούτε και να προσθέσω κάτι. Ούτε υπερβολικό, ούτε ελλιπές. Το έστειλα και ότι είναι να γίνει ας γίνει. Κάθομαι τόση ώρα πάνω από ένα μήνυμα χωρίς κάποιο νόημα. Ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος. Πατάω για να ανοίξω το παράθυρο. 

Γιώργος Αθανασίου-> "Πολύ καλά. Χαίρομαι που είσαι εντάξει, αυτό ήθελα μόνο να τσεκάρω. Καλή σου νύχτα"

Χμ.. Μόνο αυτό ήθελε να τσεκάρει. Εντάξει, οκέι, αποδεκτό. Δεν περίμενα κάτι καλύτερο εξάλλου. Εδώ μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι μου έστειλε μήνυμα. Αυτό έλειπε να έχω και απαιτήσεις.

Δέσποινα Καλογήρου-> "Καληνύχτα"

Έκλεισα τη συνομιλία και το Wi-Fi. Δεν ήθελα να δω τίποτε άλλο γι' απόψε. Αυτά μου αρκούσαν. Και με τη σκέψη του έπεσα για ύπνο. Όπως κάθε βράδυ άλλωστε...

***

"Όλοι οι μαθητές που συμμετείχαν στις οντισιόν του σόου ταλέντων και πέρασαν στην επόμενη φάση, θα μαζευτούν στην αίθουσα εκδηλώσεων την τρίτη ώρα" ανακοίνωσε ο διευθυντής στην πρωινή προσευχή. 

Η Κλαίρη με σκούντηξε ελαφρά και γύρισα να την κοιτάξω. Χαμογελούσε σαν χαζή. "Χάνουμε αρχαία" μου ψιθύρισε. Ευτυχώς, γιατί πραγματικά η σημερινή μέρα με τα αρχαία θα γινόταν ακόμη πιο ανυπόφορη απ' ότι ήδη είναι. 

Η τρίτη ώρα δεν άργησε να φτάσει. Και μαζί της δεν άργησαν να φανούν και τα νεύρα μου. Θυμάστε την κοπέλα που σας έλεγα στις οντισιόν ότι με κοιτούσε με μισό μάτι; Ε, ξανάκανε την εμφάνιση της χωρίς να ντραπεί ούτε λίγο να με κάνει να νιώσω κατώτερη.

Έφτασα στην αίθουσα εκδηλώσεων μαζί με την Κλαίρη και πλησιάσαμε εκεί που είχαν αρχίσει όλοι να μαζεύονται. Μόλις μας είδαν, μας χαμογέλασαν και μας χαιρέτησαν. Μία κοπέλα από μικρότερη τάξη που έκανε διάφορα ακροβατικά στο σόου, μας πλησίασε. Χαμογελαστή όπως ήταν, ήρθε και μας μίλησε. "Γεια σας" είπε ντροπαλά "λέγομαι Φωτεινή. Δε νομίζω πως έχουμε γνωριστεί, αλλά ήθελα να σας πω ότι στις οντισιόν ήσασταν και οι δύο καταπληκτικές" συμπλήρωσε ξαφνιάζοντας μας ευχάριστα. 

Θυμήθηκα το νούμερο της και της επέστρεψα το κομπλιμέντο. "Κι εσύ ήσουν πάρα πολύ καλή! Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω ξαναδεί τέτοια ευλυγισία σε άνθρωπο" είπα χαμογελαστή κι εκείνη με ευχαρίστησε. "Μα, φυσικά. Ξεχάστηκα. Είμαι η Δέσποινα και αυτή είναι η κολλητή μου η Κλαίρη. Χαιρόμαστε πολύ που σε γνωρίζουμε". Η Κλαίρη της έδωσε το χέρι της και αντάλλαξαν χειραψία. 

"Έχω ακούσει πολύ καλά λόγια και για τις δυο σας. Και χαίρομαι πολύ που μιλάμε-"

"Τότε μάλλον άκουσες λάθος" ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου, που έκανε και τις τρεις να κοιτάξουμε με απορία. 

Η Νάντια. Ναι, ναι αυτή που σας είπα παραπάνω. Το φίδι. Δεν ξέρω και πως αλλιώς να τη χαρακτηρίσω. Της έριξα ένα περιφρονητικό βλέμμα και γύρισα πάλι στη Φωτεινή η οποία με κοιτούσε απορημένη. "Τι έλεγες..;" τη ρώτησα με το ίδιο ενδιαφέρον.

"Ω! Η Δέσποινα μας αγνοεί. Μα πόσο ψηλομύτα πια.." είπε ανάμεσα από ένα μικρό γελάκι. 

Έστριψα τα μάτια μου ως ένδειξη αγανάκτησης και γύρισα να την αντικρίσω. Είχε τα χέρια της σταυρωμένα μπροστά στο στήθος της και με κοίταζε με μισό χαμόγελο. "Ζωούλα να ασχοληθείς, δεν έχεις;" είπα προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου. 

Το χαμόγελο της μεγάλωσε. "Μα η δική σου είναι πιο ενδιαφέρουσα" είπε ειρωνικά. Θα την πνίξω, κρατάτε με. "Πόσο μάλλον τη στιγμή που ήρθες σε ένα σόου ταλέντων. Ξέρεις, πρέπει να έχουμε κάποιο ταλέντο για να έρθουμε εδώ". 

Μπήκε ο κ. Γιώργος μέσα και γι' αυτό δεν της απάντησα. Αλλά φάνηκε σαν να άκουσε τη συζήτηση γιατί μπαίνοντας κοίταξε εμένα και τη Νάντια αγανακτισμένος. Τι έχετε να πείτε γι' αυτό λοιπόν κύριε Αθανασίου;

~~~

Πείτε μου τη γνώμη σας στα σχόλια. Θα με βοηθήσει να βελτιωθώ και να σας δώσω αυτό που επιθυμείτε. 

                                          Lots of love ~ Me