Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 27

1η Οκτωβρίου, Κέρκυρα, Παλιά Πόλη

Τα κατάφερα. 

Βρίσκομαι εκεί που τόσα χρόνια ονειρευόμουν να φτάσω.

Έδεσα τα κορδόνια και από το δεύτερο παπούτσι μου, φόρεσα το τζιν μπουφανάκι μου και κοίταξα άλλη μια φορά το σπίτι μου. Το δικό μου σπίτι. Ένα μικρό σπιτάκι απέναντι από την πλατεία Σπιανάδα στην καρδιά της Κέρκυρας. Σε ένα διαμέρισμα του τρίτου ορόφου. Δε μπορώ να πω ότι ήδη το νιώθω δικό μου, αλλά θα το συνηθίσω πιστεύω.

Η ώρα ήταν 5 παρά και μόλις έφυγα από το σπίτι γιατί στις 5 είχα μάθημα. Έκανα μία βόλτα μέσα στην πόλη και θαύμασα τη βαθιά βενετσιάνικη αρχιτεκτονική της. Δε νομίζω ότι θα κατάφερνα ποτέ να τη χορτάσω και να φύγω από δω. 

Ο κόσμος εδώ ήταν τόσο διαφορετικός, αλλιώτικος, προσιτός, είχε τριφτεί με τους ξένους, είχε δει άλλους πολιτισμούς. Ήταν τόσο όμορφα, καμία σχέση με αυτά που έχω συνηθίσει. Συν ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούσα να δω θάλασσα. 

Μεγάλος έρωτας αυτή η θάλασσα, ποτέ δε θα τη συνηθίσω. Πάντα θα μοιάζει να κρύβει κάτι το εξωτικό και το όμορφο. Και σε ένα νησί σαν αυτό, είναι ακόμη πιο υπέροχη. 

Έφτασα στο αμφιθέατρο που έχουμε μάθημα. Δεν είχε έρθει πολύς κόσμος ακόμη, αλλά υποθέτω πως αφού είναι το πρώτο μας μάθημα, θα έρθουν όλοι. Κάθισα σε μία θέση περίπου στη μέση και έβαλα την τσάντα μου στη διπλανή θέση. Έβγαλα το τετράδιο και το στυλό μου και τα άφησα πάνω στο θρανίο. 

Κόσμος έμπαινε συνέχεια και το αμφιθέατρο γέμιζε κάθε στιγμή και περισσότερο. "Γεια!" ακούστηκε μια φωνή από δίπλα μου. Γύρισα και είδα ένα αγόρι να με κοιτάει "Μπορώ να καθίσω; Περιμένεις κάποιον;"

Ήταν αρκετά γοητευτικός, μου χαμογελούσε, φαινόταν ευγενικός. "Είναι όλη δική σου" του απάντησα και του ανταπέδωσα το χαμόγελο. Πήρα την τσάντα μου και τον άφησα να καθίσει. 

"Μίλτος" είπε και μου έδωσε το χέρι του. 

"Δέσποινα" του έδωσα κι εγώ το δικό μου. "Από που είσαι;"

"Θεσσαλονίκη" 

"Ουαου" είπα και χαμογέλασα. 

"Γιατί τόση έκπληξη;" είπε κι εκείνος χαμογελώντας.

Είχε πολύ όμορφο χαμόγελο. "Μου αρέσει πολύ αυτή η πόλη!"

"Είναι όντως πολύ όμορφη"

Ξαφνικά οι συζητήσεις μέσα στην αίθουσα σταμάτησαν. Όλοι κοίταξαν στην έδρα όπου βρισκόταν πλέον... ο καθηγητής.