Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 6

Δεν περίμενα κάποια συγκεκριμένη αντίδραση από μέρους της. Το οτιδήποτε θα μου φαινόταν φυσιολογικό. Όταν σκεφτόμουν πριν λίγο καιρό ότι θα της έλεγα κάτι τέτοιο, περίμενα ότι η αντίδρασή της θα ήταν κάτι ανάμεσα σε φάση κρίσης πανικού και σχιζοφρένειας γι' αυτά που θα είχε μόλις ακούσει. Ωστόσο, ο τρόπος που το πήρε τώρα ήταν εντελώς διαφορετικός από τον αναμενόμενο. 

"Χμ.." ήταν το μόνο που βγήκε από το στόμα της. Τώρα το βλέμμα της είχε συγκεντρωθεί στη γαλαζοπράσινη κουβέρτα του κρεβατιού μου. Την κοίταζε με το πιο σκεπτικό τρόπο που έχω δει ποτέ μου στο πρόσωπό της. 

Περίμενα να ανοίξει το στόμα της να μου πει ότι είμαι ανεύθυνη, απρόσεκτη, ονειροπόλα και να ξεχάσω οτιδήποτε πέρασε το μυαλό μου. Αντιθέτως δεν έλαβα τίποτα τέτοιο. Μονάχα ένα 'χμ' που με βασάνισε περισσότερο και από το να με έβριζε. "Πες κάτι" της είπα τελικά.

Με κοίταξε μετά από αυτά τα δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνας και προσπάθησε να σχηματίσει στο πρόσωπό της ένα ύφος κατανόησης. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς ήθελε. "Κατάλαβα" είπε απλά.

Είχα αρχίσει να αγανακτώ με τις ελλιπείς απαντήσεις που έπαιρνα. "Ρε κοπέλα μου, τι κατάλαβες; Μίλα μου".

Ξεφύσηξε και μίλησε: "Τώρα κατάλαβα πολλά". Σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα και συνέχισε. "Το λόγο που συμπεριφέρεσαι τόσο περίεργα γύρω του, γιατί κολλάς όταν ακούς το όνομά του, τον τρόπο που τον κοιτάς.. Ήμουν σχεδόν σίγουρη και απλά χρειάστηκα την επιβεβαίωση που μου έδωσες μόλις πριν από λίγο".

Ώστε όλα ήταν τόσο προφανή; Ελπίζω μόνο να μη φάνηκα σαν κανένα απελπισμένο παιδάκι που την κολλάει στον καθηγητή του. 

"Και για να σε προλάβω, όχι δεν φάνηκαν έντονα όλα αυτά. Απλά σε ξέρω αρκετό καιρό ώστε να γνωρίζω τις ιδιαιτερότητές σου πλέον. Ούτως ή άλλως, θα μου το έλεγες κάποια στιγμή. Έτσι δεν είναι;" 

Μου έφυγε μια ανάσα που κρατούσα όση ώρα μιλούσε η Κλαίρη. Ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου. Μακάρι εκείνος να μην κατάλαβε τίποτα. "Ναι, έτσι είναι" είπα για να διώξω τις αμφιβολίες της.

Ακούστηκε ένα ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα. "Ναι;" φώναξα.

Άνοιξε και μπήκε μέσα η μητέρα μου με ένα μεγάλο δίσκο στα χέρια της. "Κορίτσια μου, σας έφερα εδώ το φαγητό. Φαντάστηκα ότι θα θέλατε να τα πείτε μόνες σας" είπε χαμογελώντας.