Alles was duidelijk. Mijn eerste indruk van Hadewich klopte. Ze zorgde alleen maar voor ellende. Papa die huilend op zijn kamer pillen zat te slikken, actiefilms met een goed einde aan het kijken was, en af en toe uit bed kwam. Onze oppas die ik al vanaf mijn geboorte had, hupsakee! De deur uit. Maar nu ging ze te ver. Papa slikte anti-depressiva, een pilletje waardoor je je beter gaat voelen voor een tijdje, en dan... Is het weer uitgewerkt, heb je nog meer nodig. Dit vertelde ik Boy natuurlijk allemaal, m aar hij begreep er vrij weinig van. Zijn antwoorden waren: "anti-wattesiefa?" en "wat is er met de heks?" en "is hadewich niet goed voor ons?" Op dat laatste antwoordde ik maar: "Jawel, maar papa mist haar soms gewoon." Natuurlijk was dat niet de waarheid, in tegendeel, het waren leugens. Maar wat moet je dan tegen een jongetje van 7 jaar oud zeggen? Dat is net zoiets als wiskunde uitleggen aan mij! (En ik moet je zeggen, daar begrijp ik niet veel van, dus ik wens je veel succes!)
Papa slikt anti-depressiva. Papa. Slikt. Pillen. Om. Zich. Goed. Te. Voelen. Ik moest het verwerken, maar erg veel te verwerken was er niet. Ik kon weinig doen. Ik bedoel, ik kan moeilijk naar Hadewich stappen en zeggen dat het haar schuld is. Toch?
"Hadewich?" "Ja? Snel even, want ik ben bezig!" "Ehm, wist jij dat papa pillen slikt?" "Jahaa, daar moet jij je als zo'n klein kind niet mee bemoeien!" Dat gesprek was snel afgelopen, en ik kon er helemaal niets mee. Wat is er toch mis met volwassenen? Zij moeten ons toch de goede dingen leren? Want wij zijn nou immers de toekomst, zoals die ene man dat op het journaal zo mooi zei. "Waarom bied jij nooit uit jezelf aan om te helpen?! Waarom?! Kijk nou niet zo onnozel! Vertel me eens, waarom?!" Oeps, ik had weer eens iets verkeerd gedaan. "En jij Boy! Jij bent ook al 7! Jij kan ook best helpen!" Wat?! Ze had het tegen mijn broertje van 7!? Oké, dit mens is officieel gestoord.
- Aan tafel -
"Wij willen wat leuks vertellen" Zei papa. Iets leuks? Wij? Iets met Hadewich is alles behalve leuk. "Ja, klopt, want..." "We gaan gezellig met z'n allen op vakantie!" Papa maakte Hadewichs zin af, wat hij blijkbaar beter niet had kunnen doen, want een ruzie volgde weer. Over dat hij zichzelf moest leren 'beheersen'. Yeah Right. Not. Andersom bedoelde ze zeker! Stom wijf.
Hadewich begint te huilen, en papa troost haar weer, zo gaat het nou iedere dag, en dan begint ze ongeveer NU over haar moeilijke jeud; "...En het was allemaal zo lastig, en mijn moeder was er nooit voor me en mijn vader is weggelopen en....." Blablabla. Allemaal gelul als je het mij vraagt. Maar waar het dus vandaag op neerkomt; We gaan 'gezellig' met z'n allen op vakantie. O Help.
~ Pain isn't always measured by the number of tears we cry. It's also measured by the smile we fake. ~
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Fake Smile (Kortverhaal)
Genç Kurgu|||NIET VERBETERD VERHAAL||| Met zweet op mijn hoofd ren ik door het bos, ik heb het helemaal gehad, met iedereen. Ik wil niet meer, echt niet meer. Nona is op het eerste gezicht een vrolijk, lief, aardig meisje. Maar de vrolijkheid die ze met haar...
