Fake Smile (Kortverhaal)

Hoofdstuk 10, Een vliegend theekopje en een brief

"Waarom gaat het bij mij altijd fout?!" Ik hoor Hadewich de stiefheks schreeuwen. Ik zucht. Gaan we weer hoor. 'Ik ben zo zielig, alleen, geen geld, waarom ik?' Ik kan het zo voor haar invullen. Ik loop de gang door, en ik doe de klink van de huiskamerdeur naar beneden. Het is abrupt stil. Ik zet een paar passen de woonkamer in en blijkbaar doe ik meteen wat verkeerd. "Waarom houd je dat kind niet gewoon weg als wij een gesprek hebben? En kun jij mij vertellen waarom komt ze hier als een varken met modder aan haar schoenen binnen komt stampen?!" Hadewich, natuurlijk. Toen gebeurde er iets wat ik van mijn langzalzeleven niet had verwacht. Ze werd nóg roder en het mooie theekopje wat ze een seconde geleden nog vast had, lag nu kapot op de grond naast mijn voeten. Ik moet hier weg, denk ik. En ik draai me om. "Kom je dit nog even opruimen? Jij hebt voor alle rotzooi gezorgd hoor!" Nu ben ik het zat. Ik ben het helemaal zat. En toen deed ik iets wat ik al veel langer had moeten doen. "Nee, ik ga dit niet opruimen, jíj bent degene die zo nodig een theekopje naar mijn hoofd moest gooien, dus dan ruim je het ook maar lekker zelf op." Zo. Die zat. Ik draaide me om en liep even rustig weg als dat ik de zin had gezegd. Maar nu is het echt genoeg. Ik stap op de eerste trede van de trap en blijf staan. Waarom moet dit allemaal nou? Als ik boven ben pak ik een pen en mooi briefpapier dat ik voor mijn verjaardag heb gekregen. Een Aztec print in zwart en wit aan de boven- en onderzijde. Ik zucht en zet mijn pen op het papier. Nu is het tijd voor het serieuze werk.

Lieve papa,

Waarom? Waarom laat jij je zo veranderen door de vrouw die jou weer "gelukkig" maakt? Iedere dwaas kan zien dat jij er niet gelukkiger op wordt. Maar waarom laat je het allemaal gebeuren? Boy wordt als een stuk vuilnis behandeld en dan heb ik het geluk dat ik me gedeisd houd. Boy snapt dat niet en is gewoon nog een kind! Laat hem alsjeblieft nog kind zijn, ik haal mijn tijd wel in als ik weg ben. Alsjebileft. Word geen monster, zoals Hadewich. Ik wilde graag mijn mening nu een keertje kwijt zonder meteen uitgescholden te worden, of dat ik theekopjes naar mijn hoofd krijg.

Lieve papa, wordt alsjeblieft niet zo.

Liefs, Nona

Nu een brief aan mama.

Lieve mama,

Alsjeblieft, help ons. Neem Boy in huis, of doe iets. Maar bescherm hem van Hadewich. Alsjeblieft mama.

Liefs, Nona

Ik vouw de brieven op en stop ze in bijpassende enveloppen. Versturen, dat nooit. Laten liggen? Jep. Ik schrijf de voor- en achternaam op van papa en die van mama en leg hem in mijn bureaula. Nooit verstuurd, nooit zal iemand iets te weten komen.

Nooit.

~ Smiling on the outside, broken on the inside ~

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Whaaa, is dit het einde? Nee, ik heb besloten jullie niet te laten zitten met een open einde. Lief van mij hè?

Wat gaat er nu gebeuren?? Enne ff extra veel votes voor mijn snelle update;)

MENSEN: IK WIL EVENTJES DE AANDACHT.

Ik verklaar hierbij dat ik me heel erg vereerd voel. Ik kreeg vandaag een reactie op mijn Proloog van dit verhaal, blijkt dat er iemand een boekverslag over dit verhaal doet. Ik wil graag even een applausje voor deze persoon *Applaus Applaus* (Shit nu heb ik het liedje Applause - Lady GaGa in mijn hoofd....)Ik vind het echt ontzettend gaaf dat er een boekverslag hierover wordt gemaakt. (Als jij dat ook doet, of iets wat erop lijkt, zet ff in de comments, dan krijg je een leuk berichtje:p)

IK VIND DIT DUS ECHT ZWAAR AWESOME<3

Xoxoxo Eva