"Godverdomme! Klootzak! Waarom hou je dat kutkind niet een keer bij je!" Ik hoor Hadewich schreeuwen tegen papa. Ondertussen wordt Boy in bed gesmeten. Letterlijk. Door wie? Ja tuurlijk, door Hadewich. Ik hoor Boy huilen. "Ga jij even de afwas doen?" Vraagt Hadewich op een strenge toon. "Ja, is goed" Ik pak de spullen en loop weg van de caravan. Het is veel te zwaar en voordat ik het weet, ligt er een kopje op de grond. Shit. Ik pak de scherven op en stop ze in de theedoek. Die gooi ik zo wel weg.
"Hoe heb je in hemelsnaam het kopje kunnen laten vallen?! Lompe koe die je bent!" Ik zit snikkend tegenover mijn vader. Hij neemt het gedrag van Hadewich over. Helaas. Ik heb het helemaal gehad met iedereen. Waarom durf ik Boy niet gewoon mee te nemen en weg te lopen? Meteen heb ik al een antwoord op mijn eigen vraag. Dat kan ik niet, ik durf het niet, ze zullen ons toch wel vinden, ze worden erg boos op ons, et voila. Nog meer ruzie. "Hoor je wat ik zeg Nona?!" Papa weer. Ik heb hem niet gehoord, maar antwoord toch met een zielige ja. Had ik beter niet kunnen doen. "Herhaal dan wat ik heb gezegd?!" Ik begin nog harder te huilen, iedereen kijkt ons aan, we zitten namelijk gewoon bij de caravan. Gelukkig is de rest van de camping Frans. "Waarom lieg je tegen mij? Hadewich en ik hebben het al moeilijk genoeg met Boy, en wat doe jij? Je maakt het nog moeilijker! Kan je niet voor één keertje meewerken? Verdwijn nu maar, ga spelen met vriendjes of vriendinnetjes ofzo. Niet de hele dag hier bij de caravan blijven zitten!" "Ja papa" Hij weet niet dat er geen kinderen van mijn leeftijd op de camping zijn, en ook niet dat er geen Nederlanders zijn. Dus zo zit ik van het ene op het andere moment alleen op een schommel. Naast mij glijdt een klein kindje van de glijbaan, onderaan vangt zijn moeder hem vrolijk op. Hij giert het uit van het lachen. Ik zucht. Hoe zou dat nou zijn? Zo met je moeder of vader leuk spelen? Opeens mis ik mama weer heel erg. Zij zit in haar huis, met haar nieuwe vriend. Over een week gaan we naar haar toe. Wat heb ik daar zin in.
Ik ren naar de caravan en duik mijn eigen tentje in. Gelukkig nog iets van mijzelf. Ik pak mijn laptop waar ik jaren voor heb gespaard, en loop naar de receptie. Daar heb ik internet. Ik open mijn e-mail, en stuur mama een berichtje.Zal ik erin zetten hoe ik het hier heb? Hoe naar papa en Hadewich zijn? Dat Boy in zijn bed gegooid wordt? Ik typ het hele tabblad vol, om het vervolgens in Word op te slaan en te verwijderen uit het mailtje. Misschien print ik het nog wel een keer uit en geef ik het aan iemand. Ik verstuur de mail en loop terug naar mijn tentje om mijn bikini aan te doen. Nu maar eens even een verfrissende duik in het zwembad nemen. Gelukkig is daar niemand, en kan ik even alleen zijn.
~ Sometimes you just have to smile, pretend everything's okay. Hold back the tears and just walk away. ~
YOU ARE READING
Fake Smile (Kortverhaal)
Teen Fiction|||NIET VERBETERD VERHAAL||| Met zweet op mijn hoofd ren ik door het bos, ik heb het helemaal gehad, met iedereen. Ik wil niet meer, echt niet meer. Nona is op het eerste gezicht een vrolijk, lief, aardig meisje. Maar de vrolijkheid die ze met haar...
