Fake Smile (Kortverhaal)

Epiloog

" '...En eindig je leven niet met een Fake Smile' stond erbij. Dit is nu vijf jaar geleden en de stoepkrijttekening is overgetrokken met verf. Mensen stonden erbij te kijken en vonden dit een erg dapper, bijzonder meisje. Ze is nu dus al vijf jaar spoorloos verdwenen. Ze was zo lief en zo aardig, en ze was erg mooi. Ze heeft mij op de fiets gezet en we zijn een half uur lang gaan fietsen. We zijn toen bij onze moeder aangekomen en daar woon ik nu nog steeds sinds die dag. Ik ben mijn zus zo dankbaar, waar ze ook is, en wat ze ook heeft gedaan. Ik weet niet wat ze allemaal heeft moeten doorstaan om mij mee te krijgen, maar ik ben haar dankbaar. Heel erg. De vrouw die voor ellende heeft gezorgd zit nu in een inrichting. Mijn vader wordt nu geholpen met depressie. Of ik hem en haar ooit nog zal vergeven weet ik niet. Dit was mijn presentatie."

Ik haal opgelucht adem, het ging goed. De lerares zit met tranen in haar ogen, net zoals de anderen. Mijn verhaal was heftig, maar de opdracht was duidelijk: Geef een presentatie over de persoon die jij het meest bewondert.Ik geef een knuffel aan Susan, mijn vriendin. Ze heeft mijn hele zeikverhaal moeten aanhoren, en ze blijft gewoon bij me."Ik steun je overal in. Ik sta altijd achter je." Fluistert ze in mijn oor, en ze geeft er een kusje op.

"Boy, kun je na de les even bij me komen?" "Ja mevrouw."

 Een paar jongens en meiden beginnen te joelen, en dan sluit de lerares de les af.

 Als iedereen weg is, kom ik naar haar toe.

"Wat is er mevrouw?" "Die presentatie van jou, was niet goed." "Wa-waarom niet?" "Het was perfect. Ik wil je een voorstel doen." Ik schrok even, maar daarna voel ik me erg vereerd. "Zou jij deze presentatie vaker willen geven? Durf je dit in een collegezaal aan mensen voor te dragen? Ik help je met wat uitbereiden en oefenen. En zou je het voor de school willen doen?" "Wauw, ehm, ik voel me erg vereerd. Natuurlijk wil ik dat doen, maar mag ik dan één ding vragen?" "Natuurlijk" "Mag mijn moeder er altijd bij zijn?" "Maar natuurlijk, jongen.Ga nu maar naar je vriendinnetje, je mag van geluk spreken met zo'n meid." "Weet ik."

Ik loop het lokaal uit. En op het moment dat ik de deur wil sluiten hoor ik: "Boy, je hebt trouwens een tien" gevolgd door een dikke knipoog. Ik glimlach.

"Waarom glimlach je zo?" Vraagt Susan. "Om drie geweldige vrouwen in mijn leven. Nona, mama, en..." Verder kom ik niet want Susans lippen drukken zich op die van mij. Als ze me weer aankijkt vervolg ik mijn zin: "... en jij"

~Dear Past, thank you for all the lessons. Dear Future, I am ready!"